13. Live fast, die young.

       - To... - zaczęłam, lecz głos ugrzązł mi w gardle. Naprawdę, nie byłam pewna, czy te słowa kiedykolwiek przejdą mi przez gardło.

       - No mów! – Mateusz ponaglał mnie.

Spojrzałam na niego, a następnie na blondyna stojącego naprzeciwko mnie.

       - To twoje dziecko, Niall.

W pomieszczeniu zapanowała przerażająca cisza. Żadne z nas nie wiedziało, co można by jeszcze dodać to tych cholernych czterech słów, które powiedziały same za siebie. To jego dziecko. Od tego momentu wszystko miało się zmienić, a ja za wszelką cenę nie chciałam przyjąć tego do wiadomości. Wszyscy wpatrywaliśmy się tępo w tą cholerną kartkę z wynikami, która leżała na stoliku, zupełnie nieświadoma, jak wiele kłopotów przysporzyła nam wszystkim.

       - To niemożliwe… - krzyknęła Pen, szybkim ruchem sięgając po wyniki. Spojrzała na treść a następnie na Nialla, który z kolei wciąż wpatrywał się w miejsce, gdzie przed chwilą leżała kartka.

       - Coś ty narobił – szepnęła, wlepiając swoje przerażone spojrzenie w blondyna.

       - To nie może być prawda! – Josh wyrwał kartkę Pen, jednak nim chłopak zdążył na nią zerknąć, znów usłyszeliśmy głos brunetki.

       - Wątpię, aby renomowane laboratorium robiło sobie z tego żarty, idioto – prychnęła. – Pisze jak wół, Niall jest ojcem! Czy nie może być normalnie chociaż przez chwilę?! Wciąż coś dzieje się coś złego i mam już tego dosyć.  Najpierw wypadek Harry’ego, kłopoty Mags z fundacją, a teraz to... Znów ty, Niall. Kolejny pieprzysz życie mojej przyjaciółce.

       - Ja nic… - zaczął, jednak Penelope natychmiastowo mu przerwała.

       - Nic?! Niczym nazywasz dziecko, które urodzi ci twoja była? Czy ty siebie słyszysz?! Wszyscy dobrze wiemy, że jesteś zbyt szlachetny, aby zostawić tą cholerną wywłokę na pastwę losu; jestem pewna, że postanowisz się nią zaopiekować, podczas gdy Mags znów będzie udawać, że wszystko z nią w porządku, a tak naprawdę będzie płakać po nocach! Wszyscy wiemy, że tak będzie i nawet nie próbuj zaprzeczać! – wściekła Penelope spojrzała na blondyna.  – Do diabła z tobą, Horan.

Zszokowana patrzyłam, jak moja przyjaciółka opuszcza patio, głośno trzaskając drzwiami. Tuż za nią wybiegł Mateusz. Po chwili zauważyłam, iż Josh również powoli wstaje z fotela, poprawia swoje szaty, po czym obdarzywszy nas zmartwionym spojrzeniem, wyszedł za drzwi.

Spojrzałam bez jakichkolwiek emocji na Nialla, który nadal wpatrywał się w kartkę z wynikami. Żadne z nas nie potrafiło się odezwać. Miałam wrażenie, że milczenie potęguje przepaść, która zaczęła nas dzielić, odkąd znów próbowaliśmy być ze sobą już na poważnie. Z każdą kolejną sekundą moja nadzieja, na to, że cokolwiek pójdzie po mojej myśli, gasła coraz bardziej. W końcu odważyłam się odezwać. Cisza, panująca pomiędzy nami zaczynała doprowadzać mnie na skraj szaleństwa i szału jednocześnie.

       - Penelope miała rację, prawda? – spytałam cicho, nie będąc pewna, czy Niall usłyszał mój głos. Niall podniósł na mnie wzrok, nie dając żadnej konkretnej odpowiedzi; w duchu jednak wiedziałam, oboje wiedzieliśmy, że blondyn postąpi dokładnie tak, jak powiedziała Pen.

       - Co mam ci powiedzieć? – jego głos załamał się. – Kocham cię, ale teraz wszystko się zmieni? Doskonale wiesz, że jesteś całym moim życiem, ale skoro to moje dziecko… Nie zostawię jej z tym samej – odparł, a ja poczułam, jak wielka fala rozpaczy w szybkim tempie nadciąga, aby we mnie uderzyć. Z całych sił próbowałam bronić się przed tym, rozpaczliwie próbując znaleźć inne rozwiązanie, niż to, które miałam na myśli. Niestety – najgorsze rozwiązanie musiało okazać się tym najlepszym. Popatrzyłam na Nialla, po czym głośno wypuściłam powietrze z płuc.

       - Myślę, że… - mój głos załamał się. Nie chciałam płakać, przecież wiedziałam, że potrafię wykrzesać z siebie choć cząstkę determinacji, aby nie robić tego z obecności blondyna. Z drugiej strony, patrzenie na to, jak kolejny raz zostaje ci odebrany twój cały świat, jedyny powód dla którego żyjesz i jednocześnie jesteś w stanie umrzeć, sprawia, że wszystkie negatywne emocje atakują cię ze zdwojoną siłą. Siłą, która dała mi do zrozumienia, że moja pozycja z walką z płaczem jest praktycznie skazana na porażkę. – Myślę, że nie powinniśmy się już spotykać.

Niall natychmiast spojrzał na mnie zszokowany. Czy naprawdę nie spodziewał się, że do tego dojdzie? Przecież to było nawet przewidywalne. On musiał zdawać sobie sprawę, że nie miałam zamiaru być weekendową dziewczyną.

       - Co? – spytał, wciąż będąc w szoku. Spojrzałam na niego twardo nic nie mówiąc. – Żartujesz, prawda?

       - Nie. To koniec, Niall.

Dlaczego kiedy powiedziałam, nie płakałam, nie rzucałam się po kafelkach i nie  wyłam niczym wilk szukający swojej watahy? Nie czułam kompletnie nic – emanowała ze mnie jedna, wielka pustka, wielkie nic, zero. Wstałam, wciąż patrząc na zszokowaną twarz blondyna.

       - Nie rób tego – usłyszałam jego szept. Jego słowa spowodowały, że coś mnie tknęło. Rozpacz w jego głosie uświadomiła mi, że nie jest mi wcale obojętne to, jak zakończy się nasza historia. Niall miał rację – byłam jego życiem, tak, jak on był moim. To on był tym pasującym elementem w mojej życiowej układance. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że już nigdy nie znajdę kogoś, kto tak bardzo pasowałby do mnie i już do końca swoich dni będę żyć ze świadomością, że czegoś mi brakuje. Nie mogłam jednak pozwolić, aby dziecko, jego dziecko, wychowywało się jedynie z matką; ono niczym nie zawiniło, aby pozbawić go ojca. Gdzieś w głębi duszy wiedziałam, że postępuje właściwie, a Niall kiedyś to zrozumie i będzie mi wdzięczny. Po prostu tak musiało być, żadne inne wytłumaczenia nie istniały.

Moje rozmyślania przerwał Niall, szybko do mnie podchodząc. Stanął naprzeciw mnie, wlepiając we mnie pełne strachu, niebieskie tęczówki.

       - Nie rób tego, proszę – szepnął ponownie. – To – ujął moją dłoń i położył sobie na sercu – nie chce się dzielić na pół.

Jak zahipnotyzowana wpatrywałam się w jego oczy, całkowicie zapominając o tym, że posiadam zdolność mówienia. W duchu wiedziałam jednak, że nie mogę mu ulec – zbyt wiele kosztowało mnie to za pierwszym razem, a świadomość, że historia znów się powtarza, sprawiło, że zrozumiałam, iż nasze rozstanie było jedynym sensownym wyjściem w sytuacji, w której się znaleźliśmy.

       - Kiedyś mi za to podziękujesz – powiedziałam cicho, wyswobadzając swoją dłoń z jego uścisku. – Musisz to zrozumieć.

Chłopak spojrzał na mnie, jakby w ogóle nie docierały do niego moje słowa. Podczas gdy on wpatrywał się we mnie z niedowierzaniem, ja twardo patrzyłam w jego oczy, tłumiąc i hamując napływające emocje.

Nie mam pojęcia ile czasu minęło, kiedy tak staliśmy naprzeciwko siebie. Żadne z nas znów nie potrafiło nic powiedzieć. A może to i lepiej? Może w tej sytuacji słowa były absolutnie zbędne?

        - Mógłbyś już iść? Chciałabym zostać sama – mruknęłam, wlepiając wzrok w swoje skarpetki.

Niall posłusznie skierował się ku wyjściu z patio, jednak w ostatniej chwili odwrócił się.

       - Zawsze będę cię kochał. Pamiętaj, Mags.

Nim zdążyłam zareagować, blondyn nacisnął klamkę, po czym zniknął za plastikowymi drzwiami prowadzącymi na zewnątrz. Cisza okalająca mnie po jego wyjściu bezlitośnie informowała mnie, że bagno, w którym utkwiłam w ostatnich dniach, wciąż się pogłębia i naprawdę niewiele brakowało, abym znalazła się na dnie. Naprawdę, chciałam być twarda.

***

Trzy dni później.

Pospiesznie nacisnęłam klamkę, niczym burza wpadając do domu. Zziajana pobiegłam do kuchni, zgarniając z blatu papiery, które były mi potrzebne do spotkania z Danielem Ramosem. Przez cały wczorajszy dzień prawnik dobijał się do mojej komórki, twierdząc, że  ma, w jego cholernym mniemaniu, mega ważną sprawę, która może zaważyć na sądowej wokandzie w sprawie Trekstock, a że ostatnio moim jedynym priorytetem była fundacja, postanowiłam za wszelką cenę postawić na swoim chociaż w tej sprawie.

Upewniając się, że wszystkie dokumenty tkwią w czerwonej teczce, otworzyłam buzię z zamiarem poinformowania Mateusza o tym, że wychodzę, jednak chwilę później zdałam sobie sprawę, że od dwóch dni stałam się jedyną lokatorką domu w Ealing. Chłopaki naprawdę nie żartowali – ich fascynacja buddyzmem miała naprawdę jakieś głębsze podłoże, skoro bez wahania wsiedli w samolot do Pekinu, skąd mieli dostać się do jednego z tybetańskich klasztorów. O ile myśl o tym, że w klasztorze będzie obowiązywał post, nie zrobił na nich większego wrażenia, o tyle widząc minę Josha, kiedy Pen uświadomiła mu, że w Tybecie na pewno nie działa wi-fi, sprawiła, że dawałam im góra tydzień z miesiąca, który mieli spędzić z dala od wszelkich, hałaśliwych, ludzkich bzdur. Penelope obstawiała jeszcze niżej – założyła się z Eleną o sto funtów, że chłopcy wrócą po trzech dniach.  Na wspomnienie o tym zdarzeniu mimowolnie uśmiechnęłam się. Moja przyjaciółka oraz Elena były jedynymi istotami, które wywoływały uśmiech na mojej twarzy od momentu wyników analizy DNA. Postanowiłam, że nie będę rozpamiętywać tego felernego dnia, jak i wmawiać sobie, że Niall nie będzie całkowicie obecny w moim życiu. Po prostu próbowałam o tym nie myśleć i skupić się na tym, co w ostatnich dniach było dla mnie najważniejsze – fundacji i pokazywaniu wszystkim wokół, że naprawdę nic mi nie jest i fizycznie czuję się naprawdę dobrze. Mentalnie – tutaj bywało już gorzej. Naprawdę chciałam czuć się dobrze, jednak świadomość, że od naszej ostatniej rozmowy Niall zadzwonił tylko raz, wprawiało mnie w stan przed depresyjny. A ja miałam coraz mniej siły, aby z tym walczyć.

Nie zastanawiając się dłużej, włożyłam teczkę pod pachę, po czym w pośpiechu opuściłam dom. Przed spotkaniem z Ramosem miałam jeszcze masę rzeczy to zrobienia – począwszy od zrealizowania czeku dla domu dziecka w Swansea, poprzez spotkanie z Eleną w fundacji i zaplanowanie grafiku Pen na następny tydzień, a kończąc na spotkaniu z Ramosem. Początkowo wydawało mi się, że załatwienie tylu spraw w ciągu dwóch godzin jest zupełnie niemożliwe, jednak z zaskoczeniem odkryłam, że im mniej myślę, tym moja praca jest bardziej efektywna. Postanowiłam więc odgonić natarczywe, niallowe myśli i z pustką w mózgu wyruszyłam odhaczyć pierwszy z punktów w mojej dzisiejszej to do list.

Kiedy kierując się w stronę metra przechodziłam obok kiosku, zamarłam. Na okładkach prawie wszystkich czasopism widniał Niall. Zszokowana wodziłam wzrokiem po nagłówkach. Niall Horan ojcem! Nowy Daddy Direction! Niall i Sophie – dziecko w drodze! Co na to Milewska?!

Spoglądałam na te wszystkie tytuły, czując, że z każdą następną linijką moja szczęka znajduje się coraz bliżej chodnika. Jak to możliwe?! Przecież chłopaki już od dobrego kawałka czasu nie byli wikłani w żadne ustawki z paparazzi, co więcej – dałabym sobie uciąć rękę, że wytwórnia chciałaby za wszelką cenę zatuszować i ukryć fakt, że jeden z najbardziej pożądanych facetów na świecie zostanie ojcem.

Zastanawiałam się, kto był na tyle odważny i głupi, aby zrobić coś takiego. Stojąc naprzeciwko tego cholernego kiosku, uświadomiłam się, że cynk gazetom musiał dać któryś z naszych znajomych. Przecież niewiele osób wiedziało, że Sophie jest w ciąży…

Pomimo tego, że od trzech dni baby drama, jak zdążyła nazwać to Penelope, już mnie nie dotyczyła, widząc te wszystkie nagłówki gazet, w głębi duszy poczułam, że w takim momencie jak ten, Niall naprawdę mnie potrzebuje. Kiedy wyciągałam telefon z zamiarem zadzwonienia do niego, nagle na wyświetlaczu pojawiła się zezowata twarz Penelope. Nim odebrałam połączenie i zdążyłam cokolwiek powiedzieć, usłyszałam głośny krzyk mojej przyjaciółki.

       - Powiedz, że nie widziałaś dzisiejszych gazet!

       - Za późno, Pen – odparłam, swój wzrok kierując znów na okładki. 

       - Kto był tak porąbany i doniósł o tym bachorze? Całe media szaleją, Mags!

       - Trzeba to przeczekać, Pen. – powiedziałam. – Ta sprawa już nas nie dotyczy, możemy jedynie współczuć Niallowi.

       - Um… - po drugiej stronie usłyszałam jakiś szmer.  – Chyba jednak nie. Paparazzi oblegają cały chodnik przed fundacją. Elena histeryzuje, jest przerażona!

       - Co… - zdążyłam wydusić, lecz Pen znów mi przerwała.

       - Zresztą, jakoś poradzimy sobie z tą bandą frajerów. Ty idź na spotkanie z Ramosem, spotkamy się później!

Nim zdążyłam powiedzieć jej, jak bardzo ją kocham i jaką jest wspaniałą przyjaciółką, rozłączyła się. Ale taka właśnie była Pen.

Spoglądając na zegarek i widząc, że znów niewiele brakuje, abym spóźniła się na spotkanie, ruszyłam w kierunku linii Picadilly Line. W międzyczasie wybrałam numer Nialla i z niecierpliwością oczekiwałam, aż odbierze połączenie.

       - Nie będę komentował tego, co piszą w gazetach! – nagle w słuchawce usłyszałam podirytowany głos chłopaka.

       - Niall, to ja.

       - Och – ton jego głosu był co najmniej zdziwiony.

       - Chciałam ci tylko powiedzieć, że jeżeli chciałbyś pogadać o tym… - zaczęłam, jednak w tle usłyszałam damski głos należący do Sophie. To uświadomiło mi, że robię z siebie idiotkę, ponieważ doskonale wiedziałam, dlaczego Niall nie odzywał się do mnie – jego dziecko było ważniejsze niż wszystko inne. A ja znów mimowolnie rozdrapywałam rany. Po co w ogóle wykonałam ten telefon!? – Widzę, że jesteś zajęty. Nie będę ci przeszkadzać, cześć.

Rozłączyłam się, po czym szybko wyciszyłam telefon i wrzuciłam go do torby. W tamtym momencie zrozumiałam, że muszę skupić się na najważniejszych rzeczach i zostawić Nialla w spokoju. Czas zostawić swoją przeszłość za sobą i rozpocząć wszystko jeszcze raz. Ale… czy miałam w sobie tyle siły?

***

Dochodząc na miejsce spotkania, ostatni raz przyjrzałam się sobie w sklepowej witrynie, chowając niesforne kosmyki w głąb mojego koka. Tym razem postanowiłam ubrać się bardziej casualowo i założyłam opiętą, ołówkową spódnicę i marynarkę, a na nogi założyłam skradzione z szafy Pen, sandałki na platformie od Jimmy’ego Choo. Kiedy ujrzałam stojącego Daniela, a następnie miejsce, które wybrał na nasze spotkanie, pokręciłam głową z niedowierzaniem. Ten facet zdecydowanie miał coś z głową. Nagle Ramos obrócił się i widząc mnie, jego uśmiech stawał się szerszy, z każdym moim krokiem.

       - Kiedy wyglądam jak ostatni wieśniak, umawiasz się ze mną w najdroższej restauracji na ziemi, a kiedy w końcu ubrałam się stosownie, ty chcesz omawiać te ważne sprawy w McDonald’s?  - spojrzałam na niego, a jego uśmiech znów poszerzał.

       - Popadania ze skrajności w skrajność nauczyłem się od ciebie – odparł, patrząc mi w oczy. Przez moment utrzymywaliśmy kontakt wzrokowy; nie bardzo wiedziałam, jak zripostować to, co powiedział przed chwilą. W końcu Ramos uciął moje katorgi, kładąc rękę na mojej talii i kierując w stronę Milton St.

       - Dokąd idziemy? – spytałam kompletnie zdezorientowana. Nie byłam pewna, czy powodem mojego rozkojarzenia był fakt, iż nie wiedziałam gdzie idziemy, czy to, że… wciąż trzymał rękę na mojej talii. Czułam się niezręcznie, przecież tak naprawdę nawet nie znam tego faceta!

Nagle Daniel stanął i delikatnie obrócił mnie twarzą do siebie, po czym złożył pocałunek na moim policzku. Zszokowana spojrzałam na niego, jednak ten ponownie pochylił się nade mną i szepnął wprost do mojego ucha.

       - Paparazzi na drugiej, udawaj, że jesteś szczęśliwa i zadowolona. Masz szansę pokazać wszystkim, że gówno cię obchodzi, sprawa dziecka Horana.

Nim zdążyłam zareagować, Ramos wziął moją dłoń i uśmiechnął się czule. Wyraz jego twarzy totalnie mnie sparaliżował, ten pewny siebie gnojek był doskonałym aktorem. Już miałam wyrwać swoją rękę z jego uścisku, kiedy moja podświadomość szepnęła mi, że takie coś może faktycznie pokazać, że jestem nawet w dobrej formie. Widząc nieopodal łysego grubasa z aparatem przewieszonym na szyi, ścisnęłam mocniej rękę Ramosa i pewnym krokiem ruszyliśmy przed siebie. Z zadowoleniem mijałam kolejnych ludzi, zauważając, że wszystkie mijające nas kobiety zawieszały spojrzenie na towarzyszącym mi prawniku. Dan był niezaprzeczalnie przystojny, jednak jego zbytnia pewność siebie i umiejętność manipulowania innymi, sprawiały, że w moich oczach był zwykłym, nic nie wartym dupkiem. Nawet jeśli próbował mi pomóc z fundacją.

Nagle zauważyłam, że nasze  poczynania osiągają efekt. Grubas widząc nas, natychmiastowo schował telefon i zabrał się za robienie zdjęć. Ostentacyjnie zasłoniłam sobie twarz, na co Ramos zareagował podobnie.

      - Dobry z ciebie aktor – powiedziałam, widząc jak facet intensywnie robi następnie ujęcia, co jakiś czas poprawiając ostrość albo jakieś inne pierdoły, które robią paparazzi.

      - Cóż, dzięki. Granie szumiącej trawy w szkolnym przedstawieniu w trzeciej klasie na coś się przydało.

Nie zważając na to, że znajdujemy się w miejscu publicznym, wybuchłam głośnym śmiechem. Po chwili dołączył do mnie Dan. Słysząc jego dźwięczny chichot zaczęłam się zastanawiać, czy to również jego aktorskie zdolności, czy może prawdziwy odruch – bądź co bądź wciąż obserwował nas cholerny fotograf.

Nagle Dan skierował nas w prawo, po czym weszliśmy do jednej z kamienic znajdujących się tuż przy ulicy. Po chwili znaleźliśmy się w przytulnym biurze. Centralne miejsce w pomieszczeniu zajmowało wielkie biurko, na którym piętrzyły się sądowe akta, brudny kubek po kawie, stos innych papierów i laptop. Pod oknem znajdowała się czarna, skórzana kanapa, a po lewej stronie znajdowały się mahoniowe drzwi, zapewne prowadzące do innego pomieszczenia. Rozglądając się z zaciekawieniem, doszłam do wniosku, że znaleźliśmy się w jego kancelarii.

       - Rozgość się – usłyszałam jego głos. Wciąż przytłoczona sytuacją sprzed kilkunastu minut, posłusznie usiadłam na kanapie, obserwując jak Ramos zdejmuje marynarkę, rzuca ją na oparcie krzesła i kieruje się do mahoniowych drzwi, skąd po chwili wrócił, trzymając w rękach dwie filiżanki herbaty. Z gracją postawił je na szklanym stoliku stojącym przed kanapą, po czym usiadł obok mnie.

      - Masz te papiery, o które cię prosiłem? – spytał, a ja pokiwałam głową, wyjmując z teczki kilka kartek. Dan wziął je ode mnie, po czym obserwowałam, jak w skupieniu czyta dokumenty. Zauważyłam, jak ściska usta w wąską kreskę, a jego brwi unoszą się coraz bardziej. Kompletnie nie rozumiałam o co tutaj chodzi, ale postanowiłam mu zaufać, w końcu był prawnikiem i znał się na tym, jak mało kto.

Nagle blondyn wstał i podchodząc do swojego biurka, wziął z niego jedno z opasłych akt, po czym wrócił na miejsce. Otworzył akta, po czym zaczął zawzięcie szukać w nich czegoś. W końcu wyjął jakąś kartkę i zaczął porównywać z jedną z moich, po czym odłożył je na bok i spojrzał na mnie.

       - Tak myślałem.

       - Co takiego? – spytałam, kolejny raz nic nie rozumiejąc.

       - Znalazłem coś, co daje ci wielką przewagę sprawie.

       - Co? – pisnęłam, kierując wzrok na jego twarz.

       - To co słyszałaś. Dzięki temu wygraną masz praktycznie w kieszeni. Widzisz, Victoria Miller jest nie tylko pośredniczką nieruchomości ale też nałogową hazardzistką, która od lat ma ogromne długi. Namawiając dziadka na sprzedaż lokalu postanowiła oszukać starszego człowieka i w aneksie umowy o sprzedaży dopisała sobie, że w razie gdyby to właśnie ona miała dokonywać transakcji kupna pomiędzy Millerem a tobą, dostanie prowizję. Kosmiczną prowizję – powiedział, pokazując mi fragment, o którym mówił wcześniej. Spojrzałam na dokument, marszcząc brwi.

       - Suka.

       - W rzeczy samej. Chyba już wiem, gdzie podziała się pozostała kwota.

       - Myślisz, że Miller wie, że jego wnuczka najzwyczajniej w świecie oszukała go i mnie?

       - Gdyby wiedział, na pewno nie siedzielibyśmy tutaj teraz, razem – odparł, patrząc na mnie. Widząc jego spojrzenie, poczułam się nieswojo. W tamtym momencie Ramos wcale nie wyglądał jak zadufany w sobie dupek, ale facet, który faktycznie chce mi pomóc. Może wcześniej niesłusznie go oceniłam?

       - Świetnie! Daj mi to, trzeba to koniecznie wytłumaczyć Millerowi! – sięgnęłam po kartkę, jednak w tym samym momencie wyciągnięta ręka Ramosa przerwała mi tę czynność.

       - W dzisiejszym świecie nic nie ma za darmo – powiedział, a uśmiech z mojej twarzy natychmiast znikł. Cofam to, co wcześniej o nim myślałam. Wciąż jest cholernym, widzącym tylko czubek swojego nosa, dupkiem. 

Przygryzając wargę spojrzałam na niego, krzyżując swoje ręce na piersi.

      -  Co chcesz w zamian? – spytałam

      -  Obiad w twoim towarzystwie. Czysto prywatnie.

Uniosłam brwi. Czy on właśnie zaprasza mnie na randkę?! Nic z tego! Co ja powiem Niallowi? Jak on na to zareaguje?

W tym momencie w głowie zobaczyłam uśmiechniętego Nialla głaszczącego wielki brzuch Sophie i zalała mnie złość. Nie będę z niczego rezygnować z jego powodu. Przecież to on nabroił, nie ja. Spojrzałam na Dana, wpatrującego się we mnie z wyczekiwaniem.

      - Dobrze.

Zauważyłam błysk w jego oczach. Dupek, spodziewał się takiej odpowiedzi. Jego spojrzenie wręcz krzyczało prędzej czy później i tak będziesz moja!

Cóż, nie masz na co liczyć, Ramos. Moje serce nadal jest zajęte i nie mam pojęcia czy kiedykolwiek przestanie być.

       - Świetnie, w takim razie widzimy się jutro. Sprawię, że to będzie niezapomniany dzień – ton jakim to powiedział, przyprawił mnie o dreszcze. Cholera, on wie, jak działać na kobiety. Stop, Mags, ogarnij się, nie możesz myśleć o nim w taki sposób.

Z lekkim uśmiechem wolno wstałam z kanapy, kierując się do drzwi wyjściowych. Ramos podążył za mną. Tuż przy wyjściu odwróciłam się, napotykając jego niezwykle intensywne spojrzenie.

         - Dzięki – wymamrotałam, starając się, aby pod wpływem jego spojrzenia nie zapomnieć języka w gębie.

         - Nie ma za co – powiedział cicho, wciąż nie spuszczając ze mnie wzroku. Jego twarz była zdecydowanie za blisko mojej. Czułam, jak każda komórka mojego ciała zostaje sparaliżowana.

         - Dlaczego mi pomagasz, Dan? – mój głos przerodził się w szept. Nie miałam pojęcia dlaczego.

         - Po prostu… po prostu mam swoje powody – powiedział cicho, a w jego głosie usłyszałam niepewność. Poczułam, jak jego dłoń styka się z moją. To, co działo się między nami nie miało żadnego racjonalnego wytłumaczenia. To po prostu było. Całą swoją silną wolą przerwałam ten cholernie gorący kontakt wzrokowy. Przecież on był moją konkurencją, poza tym nie miałam ochoty pakować się w następną skomplikowaną relację; już dość namieszałam w życiu Zayna przez takie zachowanie. Zresztą, Daniel Ramos był nawet osobą niegodną mojej przyjaźni – musiałam więc w porę się opamiętać.

         - Do zobaczenia – powiedziałam szybko, po czym zniknęłam za drzwiami prowadzącymi na zewnątrz.

Ciepły podmuch wiatru postawił mnie do pionu. Co ja wyprawiałam!? Musiałam natychmiast przestać analizować to, co działo się przed chwilą. Pospiesznie wyciągnęłam telefon i wybrałam numer Pen.

       - Sytuacja opanowana? – spytała. W tle słychać było szmer, co dawało mi do zrozumienia, że dziewczyna również przebywa na zewnątrz. 

         - Tak jakby – odparłam, czekając na przejściu na pieszych. – Paparazzi nadal oblegają fundację?

         - Coś ty – prychnęła. – Powiedziałam im, że Niall już cię nie obchodzi i spotykasz się z przystojnym skurwysynem Danielem Ramosem – powiedziała rzeczowo, a ja stanęłam jak wryta.

         - Co? Żartujesz?

         - Nie. To rozjuszyło tą bandę idiotów, a kiedy powiedziałam im, że Harry wychodzi dziś ze szpitala, to już przeważyło szalę – odparła zadowolona.

Pokręciłam głową. Pen właśnie strzeliła sobie w stopę. Czy ona zdawała sobie z tego sprawę,  że odbiera go dziś ze szpitala? Na pewno będzie jej miło podczas przepychania się z tłumem facetów oślepiających skurwiałym fleszem.

         - A, właśnie – głos brunetki przywołał mnie na ziemię – wygrałam zakład – powiedziała radośnie, a ja nie rozumiałam o co jej chodzi. – Chłopaki są już na lotnisku w Pekinie.

Widocznie brak wifi przeważyło na długości pobytu chłopaków w klasztorze. Albo brak fast foodów. Albo celibat.

Śmiejąc się z głupoty mojego kuzyna i jego przyjaciela, pożegnałam się z Pen, po czym udałam się na stację metra. Miałam zamiar zrelaksować się przed wspólnym wieczorem z  Hazzą, Eleną i Pen, która zarządziła piżama party w rezydencji Stylesa. Wiedziałam, że to dość kiepski pomysł, zważając, że a) Harry będzie jedynym samcem w grupie i b) wątpię, aby był on skory do zabawy w gipsie pokrywającym trzy czwarte jego ciała. Ale to były pomysły Pen, która zawsze, ale to zawsze stawia na swoim. A ja mimo swojej sceptyczności, naprawdę potrzebowałam takiego szalonego wieczoru. Na pewno będzie fajnie, prawda?

***

Kiedy wycierałam ostatnie krople spływające z końcówek moich włosów, rozległ się głośny dzwonek do drzwi. Pospiesznie okrywając się ręcznikiem, zeszłam na dół, aby otworzyć. W progu stał Zayn trzymający butelkę taniego wina z Lidla.

         - Och – wyrwało mu się, kiedy lustrował mnie od stóp do głów. – Chyba ci w czymś przeszkodziłem – wymamrotał, widząc mnie jedynie w ręczniku. Pomyślałam, że teraz jesteśmy kwita – ja też kiedyś widziałam go jedynie w ręczniku i byłam tak samo zakłopotana jak on teraz.

         - Daj spokój, Zayn – uśmiechnęłam się. – Wejdź.

Chłopak wszedł do środka, kiedy ja w ekspresowym tempie pobiegłam na górę ubrać się. Kiedy po chwili zeszłam do kuchni zastałam go siedzącego przy kuchennej wyspie i czytającego Daily Mail.  Zayn natychmiastowo podniósł na mnie wzrok.

         - Niezły gnój, co? – spytał, wskazując na okładkę, na której widniał Niall. Pokiwałam głową, opierając się o futrynę. – Słuchaj – Zayn znów spojrzał na mnie. – Chciałem po prostu zobaczyć jak się trzymasz. Martwię się o ciebie.

Spojrzałam na niego, czując, że za chwilę sprawy między nami znów przybiorą niechciany obrót. Postanowiłam jednak poczekać na dalszy rozwój wydarzeń, czekając na odpowiednią chwilę.

         - Wiem, że teraz jesteś sama, więc przyszliśmy dotrzymać ci towarzystwa – rzucił głupkowato, przytulając butelkę wina do policzka. Mimowolnie wybuchłam śmiechem. – W której szufladzie trzymasz otwieracz?

         - Zayn – przerwałam mu. Chłopak spojrzał na mnie pytająco. – Myślę, że powinieneś porozmawiać z Cailin.

Zayn wyprostował się patrząc na mnie dziwnie. Nie rozumiałam o co mu chodzi, czułam jednak, że to właśnie ta odpowiednia chwila.

         - Dlaczego? – spytał, zapewne nie rozumiejąc, co mam na myśli.

         - Ta dziewczyna jest zbyt delikatna, abyś ją zranił. I jeżeli jest ktoś, o kogo musisz się martwić w tym momencie, to właśnie o Cailin. Ja jak widać, jeszcze żyję i w życiu nie czułam się tak silna jak teraz – uśmiechnęłam się lekko, w duchu wiedząc, że nie do końca tak jest. Ale po co ma wiedzieć o tym Malik? – Ona naprawdę cię lubi i wiem, że ty czujesz to samo. Nie próbuj zaprzeczać, widziałam co się działo między wami u Rodriguezów. Dlatego zabieraj to wino i biegnij do niej. Ona zdecydowanie jest tego warta. A jeżeli nic z tego nie będzie – dopiero wtedy najebiemy się jak mopsy – dokończyłam, widząc jak Zayn jest coraz bardziej osłupiały. Przez chwilę stał nieruchomo, po czym z lekkim wahaniem wziął wino ze stołu.

         - Jesteś wspaniała, wiesz? – podszedł do mnie i wziął mnie w objęcia. Odwzajemniłam uścisk, w końcu wiedząc, że chociaż raz zrobiłam coś słusznego w historii mojej i Zayna. Czułam, że w końcu Zayn stanie się szczęśliwy. Chciałam, żeby tak było.

Z uśmiechem obserwowałam jak Zayn odjeżdża swoim BMW w stronę centrum, po czym skierowałam się na górę z zamiarem spakowania paru rzeczy na dzisiejszą piżamową imprezę. Miałam zamiar naprawdę ostro się nawalić – tak jak półtora roku wcześniej, kiedy każdy nie miał takich problemów i co drugi dzień chodził na kacu.

Mimowolnie spojrzałam na moje zdjęcie z Niallem stojące obok łóżka. Patrzenie na nas, takich uśmiechniętych i beztroskich, spowodowało, że dziura w moim sercu znów się otworzyła. Wiedziałam jednak, że postąpiłam właściwie. Ostatni raz rzuciłam okiem na zdjęcie, jak mantrę powtarzając kiedyś mi za to podziękujesz, Niall.

A dziura w sercu wciąż była większa i większa…

***

Zayn.

Stałem pod drzwiami Cailin, kolejny raz naciskając dzwonek. Wiedziałem, że jest w domu, jej głośno szczekający szczeniak zdemaskował ją. Postanowiłem nie dawać za wygraną i kolejny raz nacisnąłem dzwonek. Zero odzewu. Westchnąłem,  po czym usiadłem pod jej drzwiami. Mowa Mags o tym, że Cailin naprawdę coś do mnie czuje, podziałała na mnie jak kubeł zimnej wody. Zupełnie nie umiałem sobie z tym poradzić, przecież odkąd poznałem Mags, miałem nadzieję, że kiedyś dopuści mnie do siebie na tyle, aby nasza znajomość przeszła na wyższy poziom. Niestety, to zawsze był Niall… Jednak teraz, kiedy pojawiła się moja szansa, na drodze pojawiła się zakochana Cailin. Mags miała rację – Cai była zbyt delikatna aby ją zranić. Nie chciałem robić tego kolejny raz. W głowie wyświetlił mi się obraz jej roześmianej buzi, kiedy tańczyliśmy razem na barbecue. Była śliczna, kiedy się uśmiechała. Na to wspomnienie kąciki moich ust mimowolnie uniosły się ku górze. Nie miałem jednak pewności, czy to, co do niej czułem było wystarczająco silne, aby zapomnieć o Mags… Mimo targających mną niepewności, wyjąłem z kieszeni telefon, wybierając numer. Po czwartym sygnale usłyszałem cichy głos.

         - Dlaczego dzwonisz?

         - Chcę pogadać. Przeprosić. Spędzić miło wieczór.

Po drugiej stronie słuchawki zapanowała cisza. Cailin milczała, jednak nie miałem wątpliwości, że zastanawia się nad moimi słowami. Po chwili usłyszałem westchnięcie.

         - Mam dość, Zayn. Wybieraj. Albo ja, albo Mags. Nie możesz zjeść ciastka i mieć je jednocześnie. Określ się z końcu. Jeżeli wybierzesz ją – w porządku. Jeżeli jednak chcesz, aby nasza znajomość trwała nadal, zapukaj w drzwi, tak, jak kiedyś.

Dwa razy szybko, raz wolno. Nasz sekretny szyfr, który mieliśmy w zwyczaju stosować w naszych pierwszych schadzkach. Wciąż pamiętała.

Nim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, Cailin rozłączyła się. Wstałem i stanąłem naprzeciwko drzwi, powoli zmierzając do pukania, jednak moja pięść zatrzymała się w połowie drogi. Wciąż nie byłem pewien. Obraz uśmiechniętej Cailin, zastąpiły chwile z Mags, które znaczyły dla mnie więcej niż można to było sobie wyobrazić. Z drugiej strony nigdy nie będę drugim Niallem Pieprzonym Horanem.

Serce waliło mi ze zdenerwowania; czułem wielką presję i nie wiedziałem co robić.

Po kilku minutach analizowania wszystkich za i przeciw, wziąłem głęboki oddech. Miałem nadzieję, że decyzja, którą podjąłem będzie właściwa.

***

         - Jesteś! – krzyknęła radośnie Pen, otwierając mi masywne drzwi. Weszłam do środka i spojrzałam z rozbawieniem na jej czerwoną jednoczęściową piżamę w logo 1D.

         - Myślałam, że już z tego wyrosłaś – wyszczerzyłam się.

         - Nie mogłam się powstrzymać  - powiedziała głupkowato, wciskając mi szklankę z drinkiem. – Idź się przebrać, w takim odzieniu nie masz szans wejścia na tą epicką imprezę – powiedziała, znikając za ścianą.

Dom Harry’ego nie zmienił się ani trochę od czasu, kiedy byłam tu ostatni raz. Chłopak wciąż nie wymienił pękniętego w Halloweenową imprezę kafelka, a na oknach wisiały te same zasłony. To miejsce sprawiało, że w mojej głowie roiło się od napływających wspomnień. Technicznie rzecz biorąc to wszystko zaczęło się od tamtej imprezy. Nasze przebrania, jedzenie octowych Walkersów, popijanie wódki mlekiem, leżenie na chodniku, szalone karaoke… Miałam wrażenie, że im bardziej nie chciałam myśleć o Niallu, tym więcej wspomnień z nim w roli głównej napływało do mojej głowy.

Próbując uporać się z moimi myślami, udałam się do pokoju gościnnego, gdzie przebrałam się w moją niebieską piżamę i z wódką i winem zapakowanymi w torbę, udałam się do pokoju skąd dochodziła głośna muzyka.

         - Jesteś! Błagam, zabierz je ode mnie – błagalny głos Harry’ego doszedł do moich uszu. Spojrzałam na niego i z całych sił próbowałam się nie śmiać. Chłopak ubrany był w koszulę nocną z Hello Kitty, a część jego gipsu pokryły kwiatki, gwiazdki i serduszka. Spojrzałam na Elenę, która tłumiąc w sobie śmiech, ocierała łzy. Obserwowałam, jak Pen podchodzi do chłopaka, całuje go delikatnie w czubek głowy, po czym związuje jego niesforne loki w wysokiego koczka i diabolicznym  wzrokiem patrzy na Elenę, która cicho wyjmuje zza siebie mazaki, a następnie na mnie. Posłałam przepraszające spojrzenie Hazzie, a następnie łapiąc rzucone w moją stronę mazaki, rzuciłam się w stronę czystego kawałka gipsu. Słysząc rozpaczliwy pisk Harry’ego i wyklinanie nas od najgorszych dziewczyn ever, poczułam, że ten wieczór naprawdę będzie niesamowity.

Siedziałam po lewej stronie Harry’ego, pozwalając, aby jego zdrowa ręka malowała na moim ramieniu jakieś dziwne rysunki. Impreza trwała w najlepsze –  z każdą minutą stężenie alkoholu w mojej krwi rosła. Elena robiła przepyszne drinki, Penelope z gracją psychopaty śpiewała najnowsze piosenki FabFive, ja próbowałam stworzyć nowy język, a Hazza przeżywał z nami katorgi.

         - Gotowe – wybełkotał, podając mi lusterko. Spojrzałam w nie i ujrzałam wielkiego penisa na moim policzku. Niezłe połączenie, pomyślałam, widząc, na czole kwiatki, napis „cipa” i „największa fanka 1D”. Kompletnie nie przejmując się rysunkami na mojej twarzy, podeszłam do Hazzy, dając mu siarczystego buziaka w policzek.

         - Wynocha – powiedział zadziornie, próbując mnie odsunąć od siebie jak najdalej. Zaśmiałam się, sięgając po telefon i robiąc z nim kolejne selfie.  Bawiłam się naprawdę świetnie. Podśpiewując piosenkę, która właśnie leciała, podeszłam w stronę Eleny, która pomimo swojego stanu, szczebiotała do telefonu jak nigdy.

         - Z kim ona gada, chomiczku? – krzyknęłam w stronę Pen, która właśnie oddała swoją twarz w ręce mistrza rysunku, Harry’ego.

         - Zgaaaaaaadnij!

Przez moment stałam, zastanawiając się, z kim Elena mogłaby prowadzić tak żywiołową rozmowę, mając trzy promile we krwi, podczas kiedy ja będąc w tym samym stanie nie potrafię powiedzieć alfabetu w kolejności. Nagle Bóg postanowił się nade mną zlitować i mnie olśnić.

         - Nie! – wrzasnęłam i wyszczerzyłam się w stronę Eleny, która pokazała mi środkowy palec. – Ona i Louis? Serio? – zwróciłam się w stronę Pen i Harry’ego, którzy pokiwali energicznie głowami. Kątem oka zauważyłam, że Harry dyskretnie zapina zamek błyskawiczny od piżamy Pen. A więc historia znów zatacza koło - czy ostatnio moje życie to jakieś pieprzone deja vu?

Zamiast użalać się nad tym, że czuję się jak piąte koło u wozu, postanowiłam, wzorem Eleny, zadzwonić do kogoś. Nie zastanawiając się dłużej wybrałam numer i mając gdzieś fakt, że zapewne go obudzę, czekałam aż usłyszę jego głos.

         - Wiem, jest późno, a ty nie lubisz kiedy budzę cię w środku nocy, ale wiesz co? Mam to w dupie, jestem pijana – zaczęłam, kiedy tylko usłyszałam jak odebrał. – Chciałam ci tylko powiedzieć, że wcale sobie nie radzę. Jest mi cholernie ciężko ze świadomością, że już nigdy nie będziemy razem. Za błędy się płaci… Szkoda, że my zapłaciliśmy za to najwyższą cenę. Nie wiem dlaczego to robię, po prostu musiałam to zrobić… Z całych sił próbuję być silna, jednak cały czas atakują mnie wspomnienia. I to jest cholernie uciążliwe, wiesz? Bo widzisz, wspomnienie jest jak ulubiony fragment książki. Mimo że czytasz go tysiące razy i tak zawsze do niego wrócisz, czy tego chcesz czy nie.  Ja mam masę wspomnień, z których można by zrobić opasły tom, którego tytuł składałby się jedynie z dwóch liter: TY.

To właśnie ty jesteś moim ulubionym fragmentem naszej wspólnej powieści, w którym chcę się zatracać się na okrągło. Kocham cię, Niall, pamiętaj o tym. Zawsze.

Pospiesznie rozłączyłam się, czując, że do oczu napływają mi łzy. Mimo że znów samoistnie rozwaliłam się emocjonalnie, poczułam się lepiej. On musiał o tym wiedzieć. Biorąc głęboki oddech, wróciłam do pokoju, starając się przywrócić swój humor do momentu zanim zadzwoniłam do Nialla. Położyłam telefon na podłodze, po czym sięgnęłam po drinka. Nagle mój telefon zasygnalizował nadejście nowej wiadomości.

         - Kto pisze do naszej Mags o tak później porze? – Harry sięgnął ręką po mój telefon, zanim zdążyłam zdać sobie z tego sprawę. Kiedy rzuciłam się, aby go odzyskać, Elena odciągnęła mnie od niego, ponaglając chłopaka, aby w końcu przeczytał smsa. – Na jego miejscu zapłaciłbym każdą cenę, aby znów być z tobą.

Uh, ale romantyk z tego Daniela!

         -Prawnik-skurwysyn? – spytała Elena, podbiegając do Pen i Hazzy.

         - Daniela? – spojrzałam oszołomiona na Harry’ego. – Dlaczego Ramos do mnie napisał? – spytałam zdezorientowana.

 Ujrzałam jak Pen wyrywa Stylesowi mój telefon i coś w nim przegląda.

         - Może dlatego, że przed chwilą do niego zadzwoniłaś?

***

Jak na szpilkach czekałam na Ramosa w umówionym miejscu. Wciąż miałam kaca, jednak nie to było najgorsze – myśl, że do właśnie on usłyszał to, co miałam zamiar powiedzieć Niallowi, sprawiała, że czułam się jak ostatnia idiotka. Widząc go idącego w moją stronę, moje serce zabiło mocniej. Nie miałam pojęcia jak się zachowa w stosunku do mnie. Gdyby nie to, że w zamian za urocze spędzenie popołudnia dostanę papiery gwarantujące rozwiązanie sprawy Trekstock, już dawno spieprzyłabym stąd i nigdy więcej nie spojrzała mu w oczy.

Widząc, jak Ramos kroczy ku mnie w innym stroju, niż widziałam go dotychczas, na chwilę zapomniałam o tym, jak wielką kretynką jestem. Dan wyglądał zupełnie inaczej w dżinsowych spodniach do kolan, białym T-shircie i koszuli w kratę. Na nosie miał czarne Ray Bany, a jego roztrzepane włosy, sprawiały, że wcale nie wyglądał jak nadęty prawnik.

         - Hej – powiedziałam nerwowo. Dan uśmiechnął się do mnie, również się ze mną witając. – To gdzie idziemy? – spytałam, rozglądając się wokół. W pobliżu nie zauważyłam żadnej restauracji, kawiarni albo chociaż budki z kebabem. Uśmiech blondyna stał się szerszy.

         - Chodź. Obiecałem ci niezapomniany dzień – powiedział tajemniczo, po czym wziął mnie za rękę i poprowadził w stronę samochodu. Posłusznie wsiadłam na miejsce pasażera, kompletnie nie mając pojęcia dokąd mnie zabiera.

         - Gdzie jedziemy? – spytałam, widząc, że opuszczamy Londyn, jednak w odpowiedzi dostałam jedynie kolejny tajemniczy uśmiech.

         - Zobaczysz.

Przez kilka następnych minut siedzieliśmy milcząc. Ciszę w samochodzie przerywała jedynie muzyka lecąca w radiu. W połowie nowego kawałka Rihanny, nie wytrzymałam.

         - Przepraszam.

         - Za co? – Ramos obrócił głowę w moją stronę. Poczułam, że się czerwienię.

         - Za… no wiesz. Wczoraj.

         - W porządku.

Znów cisza. Zaczynało doprowadzać mnie to do szału. Nim zdążyłam znów się odezwać, Ramos zaparkował samochód, po czym wyszedł i otworzył przede mną drzwi, nim zdążyłam sama to zrobić. Zaskoczona jego manierami, podążyłam za nim, kierując się w stronę grupki ludzi, która stała, opierając się o barierki. Zaniepokojona spojrzałam na Daniela, który widząc moje spojrzenie, uśmiechnął się szeroko.

          - Nie bój się – powiedział. – Nic ci się nie stanie, kiedy jesteś ze mną.

Postanowiłam uwierzyć w jego słowa, pozwalając aby wziął mnie za rękę i prowadził.

         - Gdzie właściwie jesteśmy?

         - Niedaleko Wouldham. Tutaj Medway – wskazał na rzekę przepływającą pod mostem – jest najgłębsza.

Zszokowana spojrzałam na niego, zastanawiając się, po jaką cholerę mnie tutaj zabrał.

         - Chcesz mnie zabić? – zapytałam, a w odpowiedzi usłyszałam jego śmiech.

         - Zabicie cię, to ostatnie co chciałbym zrobić, Mags – powiedział miękko, a pode mną ugięły się kolana. Ramos, kiedy nie był odziany w garniak i nie recytował paragrafów, był zupełnie inną osobą. Taką, którą mogłabym nawet polubić. – Będziemy skakać na bungee.

Stanęłam jak wryta, nie wiedząc, co powiedzieć. On chce, abym skoczyła na bungee. Kurwa. Samo patrzenie z tego mostu przyprawiało mnie o zawroty głowy. Przecież ta cholerna rzeka znajdowała się jakieś sto metrów pod nami!

Widząc moją reakcję, Dan stanął naprzeciwko mnie i położył mi ręce na ramionach.

         - Na początku miałem zamiar zabrać cię na najwyższą ściankę wspinaczkową w Londynie, ale kiedy usłyszałem w nocy to, co mówiłaś, doszedłem do wniosku, że trochę zmienimy plany. Bungee będzie odpowiedniejsze niż ścianka. – powiedział.

         - Jesteś fanem sportów ekstremalnych, czy coś?

         - To moje drugie życie. Myślałaś, że jestem tylko gburem, non stop chodzącym w garniturze i napierdalającym paragrafy jak Meserszmit? – zaśmiał się, a ja uśmiechnęłam się głupkowato. Tak właśnie myślałam, Ramos. – Cóż, muszę cię rozczarować. Poza pracą jestem całkiem fajny – powiedział dziarsko, a ja wybuchłam śmiechem. – Nie bój się. Skoczymy razem – dodał, patrząc mi oczy. Nie miałam pojęcia dlaczego, jednak widząc jego spokojne, zielone tęczówki, postanowiłam mu zaufać. W końcu i tak nie wyjdę przy nim na większą idiotkę niż wczoraj.

- Dobrze – powiedziałam, kierując się w stronę ludzi. – Zróbmy to.

Stałam na krawędzi barierki spoglądając w dół. Myśl, że za chwilę miałam się najzwyczajniej w świecie rzucić w mostu, napawała mnie przerażeniem, ale też ekscytacją. Spojrzałam na Dana stojącego obok mnie, który tak jak ja był ubrany w tą całą, śmieszną uprząż.

         - Pamiętaj, na mój znak pociągniesz za tą linkę – kolejny raz instruował mnie, a ja pokiwałam głową w geście zrozumienia. Tessa, jedna z koleżanek Daniela, która pomogła mi zapiąć te wszystkie paski i linki, posłała mi pokrzepiające spojrzenie. Wciąż nie byłam pewna, czy naprawdę chcę to zrobić, jednak widząc Ramosa cieszącego się jak dziecko, postanowiłam, że dołączę się do jego zabawy. – Gotowa? – spytał, wyciągając ku mnie rękę. Trzymając się kurczowo barierki, podałam mu szybko swoją dłoń. Moje serce waliło jak oszalałe, a krew w żyłach pulsowała. Wzięłam głęboki oddech, po czym skinęłam głową.

         - Na trzy. Raz.

Poczułam jak moje wnętrzności skręcają się w jedną całość. Głośno przełknęłam ślinę.

         - Dwa.

Serce przyspieszyło do zastraszającego tempa. Ścisnęłam mocniej rękę Daniela.

Nagle przed oczami przemknęła mi twarz Nialla.

         - Trzy.

Oboje jednocześnie puściliśmy barierkę. Poczułam jak moje ciało bezwładnie szybuje ku dole, a jedyne co widzę to coraz bardziej oddalające się twarze ludzi stojących na moście. Pomimo strachu, byłam podekscytowana. Ramos miał genialny pomysł. W mojej głowie nie było już wspomnień, myśli, niczego. Byłam tu i teraz i jedynie mój głośny krzyk dawał mi do zrozumienia, że to się dzieje naprawdę. Wciąż trzymałam rękę Daniela, który krzyczał równie głośno co ja. Nagle Dan krzyknął coś w moją stronę, a ja natychmiast pociągnęłam za odpowiednią linkę, która odpięła mnie od liny. Moja dłoń puściła rękę Ramosa; poczułam, że zaczynam spadać szybciej. Z oddali usłyszałam jeszcze krzyk blondyna, jednak to nic nie dało. Z impetem wpadłam w wodną taflę. Woda natychmiastowo wdarła mi się do ust. Otworzyłam oczy i widziałam tylko słabe światło przebijające się pod wodę. Próbowałam wypłynąć na powierzchnię, jednak jedna z lin zahaczyła o moją stopę, uniemożliwiając pracę nogami. Próbowałam rozwiązać supeł, jednak z każdą sekundą zaczynało brakować mi powietrza. Zaczęła ogarniać mnie panika. Rozpaczliwie szukałam wzrokiem Ramosa, jednak nigdzie go nie widziałam. Wciąż próbowałam rozwiązać supeł, jednak brakowało mi sił. Jedyne co widziałam momenty, w których Niall mówił mi, jak bardzo mnie kocha. Kiedy otrząsnęłam się z letargu, zdałam sobie sprawę, że światło jest coraz słabsze, a ja opadam powoli na dno. Panika ogarnęła mnie całkowicie. Wpadłam w pułapkę z której nikt nie mógł mnie wydostać. A może takie właśnie było moje przeznaczenie? Może historia w końcu skończy zataczać koło?

Może, pomyślałam, zanim moje powieki opadły. Ostatnią rzeczą, która pojawiła się w mojej głowie pojawiła się Pen, krzycząca z całych sił, abym się nie poddawała. A potem?

A potem nie było już nic.

_____________________________________________________

Heeeej, przepraszam, że znów się spóźniłam z dodaniem, ale musiałam skończyć ten rozdział tak, a nie inaczej :) Dziękuję, że tyle czekaliście na nowy rozdział, obiecuję Wam, że na następny nie będziecie musieli czekać tyle :) 

Ponadto dziękuję bardzo za tyle obserwatorów i ponad 40 000 wyświetleń! Ja pierdole, to więcej, niż mieszka ludzi w moim mieście xD 

+ jeżeli macie, skargi, zażalenia, bądź cokolwiek, klikajcie w zakładkę PYTANIA, chętnie odpowiem na każde :D

To już wszystko na dziś, dziękuję za przeczytanie tego rozdziału i mam nadzieję, że widzimy się już niedługo! 

Kocham Was! xxx