14. Drama, drama everywhere!

Ostatkiem sił otworzyłam oczy. Światło było coraz bledsze. Jeszcze raz spróbowałam pociągnąć za tą cholerną linę, jednak na próżno. Nagle poczułam szarpnięcie i czyjaś ręka ciągnęła mnie ku górze. Po chwili znalazłam się na powierzchni; zaczęłam się krztusić. Łapczywie brałam każdy następny oddech, ciesząc się, że ktoś zorientował się, że nie wypływam. Kiedy mniej więcej doszłam do siebie, spojrzałam na mojego wybawcę z zamiarem podziękowania mu; moje serce znów stanęło, kiedy ujrzałam twarz wściekłego Dana.

                - Czy ty jesteś normalna!? Mogłaś się zabić! – ton jego głosu sprawił, że przeszły ciarki po moim ciele. Przez moment jak zahipnotyzowana wpatrywałam się w jego gniewny wyraz twarzy, który po chwili złagodniał; oczy jednak wciąż kipiały wściekłością. – Płyńmy do brzegu, zaraz się przeziębisz.

Wciąż słaba pozwoliłam, aby Ramos objął mnie w pasie i delikatnie holował do brzegu. Zdałam sobie sprawę, że znalazłam się o krok od śmierci, co sprawiło, że adrenalina w moim organizmie znów się podniosła. Kiedy po chwili znaleźliśmy się na brzegu, opadłam plecami na piaszczysty brzeg rzeki i, ciężko dysząc, spojrzałam w górę. Most z tej perspektywy wydawał się jeszcze wyższy, niż wcześniej. Nie zważając na nic, zaczęłam się śmiać. Leżący obok mnie Dan, spojrzał na mnie dziwnie.

                - Co tak cię śmieszy? – spytał, a w odpowiedzi usłyszał jedynie mój donośniejszy śmiech.

                - Mogłam umrzeć.

                - Mogłaś, tylko i wyłącznie przez swoją głupotę! Dlaczego pociągnęłaś za tą cholerną linę zanim dałem ci znak?!

                - Myślałam, że twój babski wrzask był tym znakiem – ponownie dostałam ataku śmiechu.

Ramos nie odpowiedział. Zasłaniając oczy, przed ostrymi promieniami słonecznym, spojrzałam na niego. Ten wpatrywał się we mnie, całkowicie zastanawiając się nad czymś.

                - Naprawdę wrzeszczę jak baba? – zapytał niepewnie.  Śmiałam się tak głośno, że ludzi stojący na moście zapewne mnie słyszeli.

                - Zdecydowanie.

Wciąż nie potrafiłam opanować swojej głupawki. Po chwili Dan dołączył do mnie.  To naprawdę było dziwne – śmianie się z tego, że było się o krok od śmierci. Ale czy kiedykolwiek byłam normalna?

Kiedy nieco się uspokoiliśmy, Dan spojrzał na mnie badawczo. Jego mokry T-shirt sprawiał, że zauważyłam umięśniony brzuch prawnika. Daniel Ramos pomimo etykietki dupka był niezaprzeczalnie seksownym facetem jakiego widziałam ostatnimi czasy.

                - Bałaś się? – spytał.

                - Trochę – odparłam, obserwując jak ktoś właśnie skacze z mostu, a gruba, czarna lina prostuje się z każdą następną sekundą, aby po chwili  pozwolić komuś dotknąć ręką lustra wody i pociągnąć znów na górę. Po chwili ujrzałam, jak osoba odpina swoją linę, i wpada do rzeki, po chwili się z niej wynurzając.

Poczułam, jak chłopak przysuwa się bliżej mnie.

                - Widzisz? Powinnaś była zrobić to samo, co Max – powiedział, widząc, jak brunet  zręcznie płynie w stronę motorówki, z której ludzie wciągnęli go na pokład. Jeden z nich krzyknął coś do nas, jednak nic nie zrozumiałam  - Dan widocznie też, ponieważ po chwili odkrzyknął, iż wszystko z nami w porządku i za chwilę dołączymy do reszty.

                - Wiesz co?  Wtedy, pod wodą ogarnęła mnie panika, jednak wciąż szarpałam się z tym cholernym sznurem. Chciałam się z tego wyplątać, bo zdałam sobie sprawę, że nie chcę jeszcze umierać. Życie, pomimo niepowodzeń, porażek i smutku, wciąż jest czymś niezwykłym i wartym każdego dnia – mówiłam, widząc, jak Daniel kieruj wzrok na mnie i przygląda mi się z zainteresowaniem. –  Ale z drugiej strony – powiedziałam, kierując twarz do słońca – gdybym miała umrzeć, to właśnie w taki sposób. Ten skok to było coś niesamowitego!

                - Mówiłem? – Ramos wyszczerzył się do mnie, odsłaniając swoje białe zęby. – Jednak teraz wiem, że taka dawka emocji i adrenaliny kompletnie do ciebie nie pasuje. To był ostatni raz.

                - Żartujesz? – natychmiastowo podniosłam się do pozycji siedzącej. – To była najlepsza rzecz, którą robiłam w życiu! Zaraz zrobię to jeszcze raz!

                - Nie ma mowy.

                - Założymy się?

                - Zawsze wygrywam zakłady.

                - Nie tym razem, Ramos.

Wstałam z piasku, z zamiarem znalezienia jakieś drogi prowadzącej na górę, jednak oprócz gęstych krzaków i wody nie było tu kompletnie niczego. Spojrzałam pytająco na Dana.

                - Jak się stąd wydostaniemy?

                - Normalnie. – Jego beztroski ton zaskoczył mnie. Nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, ujrzałam, jak Ramos wkłada dwa palce do ust, po czym gwiżdże głośno. Kątem oka zauważyłam, że ludzie będący na motorówce odwracają głowy w naszą stronę, po czym płyną ku nam.

                - Sprytnie – powiedziałam, wstając i otrzepując się z piasku, który oblepił moje całe mokre ubranie.

Po chwili motorówka dopłynęła do brzegu, a Dan pomógł mi wejść na nią. Usiadłam na brzegu i spojrzałam na jednego z chłopaków, którzy przyglądali mi się z uśmiechem.

                - Zrobiłaś to specjalnie czy od dawna planowałaś samobójstwo? – spytał brunet, który skakał chwilę wcześniej. – Bo jeśli to pierwsze, to… wow. Nawet Ramos nie robi tego tak spektakularnie jak ty – dodał, a ja uśmiechnęłam się nieco zażenowana. Mimo wszystko pochwała od chłopaka sprawiła, że moje ego zdecydowanie wzrosło.  Czy to możliwe, abym była w czymś lepsza od Daniela?

                - Żartujesz, Max – blondyn spojrzał gniewnie na kolegę, a ten wybuchł śmiechem. – Nie mów, że nie widziałeś tego, co robiłem tydzień temu! To było mistrzowskie! – zakończył dumnie, a ja zachichotałam. Mimo że Ramos zachowywał się jak samiec alfa, potrafił zachowywać się jak dziecko, co czyniło go w pewien sposób uroczym, a ja zaczynałam nawet go lubić.  Skurwiały prawnik nie był wcale taki skurwiały jak wcześniej myślałam.

                - Daruj sobie, Ramos – prychnął Max. – Po prostu boisz się przyznać, że twoja dziewczyna pobiła cię na głowę!

Słysząc to, poczułam, że moja twarz przybiera kolor tabasco, a zażenowanie wzrosło o niebotyczną ilość procent.  Spojrzałam ukradkiem na Dana, który właśnie obdarzał morderczym wzrokiem swojego kolegę. Totalnie mnie zatkało. Dlaczego on wziął mnie za jego dziewczynę? Przecież ja go nawet nie lubię! No, może trochę jednak lubię. Zresztą… ugh, nieważne.

                - Nie jesteśmy razem – wymamrotałam, czując na sobie wzrok Maxa i pozostałych pasażerów w łodzi. Czułam się dziwnie – być samą w towarzystwie pięciu facetów nie wpływało dobrze na moją kobiecość. Chociaż, gdybym była Penelope, z pewnością nigdy nie zeszłabym z tej łódki.

                - Nie? – facet z czarnymi dredami spojrzał na mnie. – W dzisiejszym The Sun wyglądaliście całkiem jak para.

Cholera. Totalnie zapomniałam o wczorajszym udawaniu w towarzystwie namolnego fotografa. Spojrzałam na Dana, który wpatrywał się w kolegę z głupkowatym wyrazem twarzy. Chłopak zdawał się nic sobie z ego nie robić, bo po chwili znów usłyszeliśmy jego głos.

                - No cóż, tak tylko myślałem. Już miałem nadzieję, że w końcu przebolałeś tą gównianą sprawę z Julie.

                - James, dość – syknął blondyn, ja nagle się ożywiłam. Julie? Czy to było możliwe, aby prawnik umawiał się z kimś? Do tej pory myślałam, że chodzi na randki wyłącznie z własnym odbiciem w lustrze. Nie mam pojęcia dlaczego, ale koniecznie chciałam wiedzieć, co takiego zrobiła Danowi tajemnicza Julie. Może to pomogłoby mi choć trochę pojąć jego pojebany tok myślenia.

                - Okej, ogarnij się, Ramos – James szturchnął naburmuszonego Dana. – Zostajecie na ognisku?

Daniel posłał mi pytające spojrzenie. Czy miałam coś innego do roboty przez cały dzień? Zastanowiłam się co byłoby lepsze od spędzenia całego dnia w towarzystwie Ramosa i jego przyjaciół.  Penelope zapewne molestuje Stylesa swoimi kiepskimi umiejętnościami pielęgniarskimi, Elena spędza czas z Louisem, Mateusz i Josh wrócą dopiero jutro, Niall już się nie liczy,  a wizja spędzenia samotnego wieczoru, oglądając zeszłotygodniowy odcinek X Factora, jakoś niespecjalnie przypadła mi go gustu. Spojrzałam na Daniela i lekko skinęłam głową. Blondyn uśmiechnął się do mnie szeroko, po czym wdał się w żywą konwersację ze swoimi kumplami na temat ich wyprawy na Mauritius, którą planowali w te wakacje. obserwowałam krajobraz, który był naprawdę i interesujący przy takiej pogodzie i w tej części kraju. Jeszcze raz spojrzałam w górę i widząc most, mimowolnie uśmiechnęłam się. Nigdy bym nie podejrzewała, że zdobędę się na coś takiego. Może wpływają tak na mnie moje cholerne zawirowania życiowe? Nie potrafiłam do końca odpowiedzieć na to pytanie. Wiedziałam jednak jedno – od dziś koniec z przesadnymi dramatami i płakaniem w poduszkę. Dziś zrozumiałam, że życie to jedna wielka zabawa, którą trzeba celebrować codziennie; zabawne, że uświadomił mi to Daniel Ramos, facet, którego jeszcze dwadzieścia cztery godziny wcześniej miałam ochotę zabić i spalić na stosie razem z jego pieprzonymi pozwami i opasłymi teczkami z aktami, i który teraz w niczym nie przypominał tego faceta w garniturze i plotącego jakieś głupie paragrafy – dziś Ramos był beztroski, zabawny i cholernie przystojny, a to sprawiało, że myśl o spędzeniu z nim więcej czasu niż tylko popołudnia, nie wydawała się taka zła.

Siedzieliśmy  wokół płonącego ogniska, śmiejąc się, żartując i słuchając głupot plecionych przez Maxa. Siedziałam obok Dana, piekąc pianki Marshalla, co rusz wybuchając śmiechem. Znajomi Dana okazali się naprawdę świetnymi ludźmi; nie czułam się już niezręcznie, jak na początku.

Mimo tego, że Daniel żywo konwersował z resztą towarzystwa, wciąż na mnie zerkał. Robił to tak dyskretnie i niezauważalnie, że pewnie nigdy bym się tego nie domyśliła, gdyby nie fakt, że… sama posyłałam mu ultrakrótkie spojrzenia. Im więcej razy widziałam jego uśmiech,  tym częściej łapałam się na tym, że coraz bardziej podoba mi się to wcielenie Ramosa i powoli zaczynam je bardzo lubić. Dan był tym typem faceta, którzy od zawsze pociągali mnie fizycznie, jednak sięgając myślami wstecz uświadomiłam sobie, że poznanie Ramosa było bardzo podobne do tego, w jakich okolicznościach poznałam Jordana, a to przecież nie skończyło się dobrze. Tak czy inaczej – ta znajomość już od początku skazana była na totalną porażkę. Może to i lepiej? Nie miałam ochoty pakować się w kolejną skomplikowaną relację, skoro wciąż nie wyleczyłam się z poprzedniej. O ile kiedykolwiek się wyleczę.

Moje rozmyślania przerwał donośny dźwięk telefonu dobiegający z torby Dana. Blondyn szybko wyciągnął urządzenie i odszedł od nas, chcąc odebrać z dala od krzyków ludzi siedzących przy ognisku.

Jeszcze przez moment odprowadzałam go wzrokiem, po czym zauważyłam, że obok mnie nagle pojawiła się Tessa. Krótko obcięta blondynka uśmiechnęła się do mnie ciepło.

                - No to teraz mów, co cię łączy z tym niedorobionym bambrem – spytała bez najmniejszych ogródek, kiwając głową w stronę Ramosa. Mimowolnie wybuchłam śmiechem.

                - Nic, jesteśmy po prostu znajomymi – odparłam. Blondynka spojrzała na mnie głośno wzdychając, wyraźnie niezadowolona z mojej odpowiedzi.

                - Szkoda – jęknęła.  – Już myślałam, że wy… no wiesz... – zaczęła dziwnie gestykulować w powietrzu.

                - Nie! – zaprotestowałam szybko, a Tessa zaśmiała się widząc moją reakcję.

                - Okej, rozumiem. Ale nie zaprzeczysz, że nie widzisz, jak on na ciebie patrzy. Dobrze widzieć go w takiej formie. Dobrze widzieć, że w końcu zamknął za sobą rozdział z Julie – powiedziała zamyślona, patrząc w stronę Daniela rozmawiającego przez telefon.

Przekręciłam swoje pianki na kiju, aby dobrze je upiec.

                - Skąd wiesz, że zamknął?

                - Bo jesteś pierwszą dziewczyną, którą przyprowadził na nasze spotkania odkąd rozstał się z Jules – Tessa uśmiechnęła się, kierując wzrok na ognisko. – Sama więc widzisz, coś zdecydowanie jest na rzeczy.

Zamyśliłam się. Czy to naprawdę możliwe? Znamy się zaledwie od kilku dni! Poza tym, nie jestem tutaj z własnej woli – robię to tylko i wyłącznie, aby dostać papiery. Cóż, przynajmniej było tak do południa.

Skierowałam swój wzrok na Jamesa, który biorąc do ręki gitarę, zaczął grać wesołe piosenki. Niall robi to o wiele lepiej, pomyślałam, wpatrując się w pracę jego rąk podczas grania. Tą myśl niemal natychmiast wyrzuciłam ze swojego umysłu. Nie chciałam sobie psuć wieczoru, który był naprawdę fajny. Spojrzałam na Tessę, która właśnie mocowała się z otwieraczem do piwa. Dziewczyna wydawała się być naprawdę miłą i zabawną dziewczyną. Postanowiłam ją nieco wypytać o przeszłość  Dana, blondynka raczej nie należała do tych osób, które nie lubią opowiadać o swoich znajomych. Zresztą, to ona zaczęła temat Ramosa.

                - Kim jest Julie? – zapytałam w momencie, kiedy podała mi piwo.  

                - Julie… - powiedziała, wpatrując się w ognisko i pociągając łyk piwa. Podążyłam za jej przykładem; w gardle poczułam gorzkawy smak chmielu. – Julie była wielką miłością Dana. Byli parą już od liceum. Mimo że byli jak ogień i woda, jednak z jakiegoś racjonalnego powodu pasowali do siebie idealnie. Planowali wspólne życie, ślub, dziecko… Cholera, naprawdę byli dobraną parą. Dan naprawdę ją kochał – powiedziała, pociągając kolejnego łyka. – To dzięki niej pozbierał się po śmierci ojca.

Zmroziło mnie. Kompletnie nie spodziewałam się, że Daniel będzie posiadał taką przeszłość. Dotychczas wyobrażałam sobie go, jako złote dziecko rodziny, będące jednym z najbardziej rozchwytywanych adwokatów w Londynie; teraz to, co powiedziała Tessa, sprawiło, że moje dotychczasowa opinia o prawniku legła w gruzach. Chciałam poznać kolejną część historii, więc postanowiłam kuć żelazo, póki gorące. W życiu nie spodziewałabym się, że Ramos okaże się tak warty mojej uwagi.

                - Dlaczego się rozstali?

                - Och – Tessa wpakowała sobie do ust właśnie upieczoną piankę. – Zdradziła go.

Obdarzyłam ją zaskoczonym spojrzeniem.  Życiorys Daniela był coraz bardziej zaskakujący. Niemniej jednak na wieść o zdradzie jego dziewczyny, wezbrała się we mnie złość.  Mimo że Ramos również nie był święty, za nic nie życzyłabym mu takiego czegoś.  Byłam wściekła na tą dziewczynę, za to, że go zraniła. Co więcej, zaczęłam mu nawet… współczuć. Boże, co się ze mną dzieje. Muszę się napić.

                - Widzisz – Tessa wpakowała kolejną piankę do ust – Dan wcale nie chciał zostać prawnikiem. Od zawsze kręciły  go sporty ekstremalne, odkąd pamiętam, chciał zostać kaskaderem. Kiedy umarł jego ojciec, Dan kompletnie się załamał. Wtedy przysiągł sobie, że spełni wolę taty – tuż po skończeniu ogólniaka, poszedł na studia prawnicze, skończył je nawet z wyróżnieniem. Były momenty, kiedy miał kryzys, chciał rzucić to wszystko w cholerę, jednak wtedy Julie zawsze przypominała mu o Derricku - to skutecznie podnosiło go z dołka. Kiedy już zrobił aplikację adwokacką, rzucił się w wir pracy. Umiejętności i ogólne wrażenie sprawiło, że był bardzo wziętym prawnikiem. Wiesz, że prowadził sprawę rozwodową Katie Holmes i Toma Cruise’a? Pierdolony  szczęściarz – Tessa pokręciła głową z uśmiechem. – Ale potem Dan miał coraz więcej obowiązków i coraz mniej czasu dla Julie. Nie wystarczały jej, że chłopak harował jak wół, aby spełniać jej zachcianki i jakoś wynagrodzić jej czas, który spędzali osobno. Jednak to jej nie wystarczyło. Pewnego dnia zastał ją z innym. Nawet tego nie ukrywała  - blondynka prychnęła.  – Danielowi znów pękło serce. Od tamtego czasu stał się totalnym, wyrachowanym skurwielem, jeżeli chodzi o sprawy damsko-męskie. Wiele kobiet pociągał tajemniczy, wyniosły i pewny siebie Ramos, jednak żadnej nie dopuścił do siebie tak blisko, jak ciebie.  Mam nadzieję, że tym razem mu się poszczęści – Tessa puściła mi oczko, a ja uśmiechnęłam się zażenowana. – Teraz jest jeszcze młody, ma czas na zabawę, w końcu teraz mało kto statkuje się w wieku Dana – dodała. – Najpierw niech dokończy swoją zajebiście oszałamiającą karierę, potem będzie miał czas na ciepłe kapcie i wieczorki przed telewizorem – zaśmiała się.

Nagle Ramos skończył rozmowę i szedł ku nam. Tessa widząc go, ponownie nachyliła się nade mną, mówiąc:

                - Pamiętaj, co złego to nie ja. Ja ci nic nie mówiłam.

Wybuchłam śmiechem, po czym stuknęłyśmy się butelkami i wypiłyśmy do końca, co nam w nich zostało. Nagle poczułam jak ktoś wchodzi między nas i po chwili  obok mnie usiadł wielce zadowolony Dan.

                - Twoja siostra nie daje ci spokoju  - powiedział Max, na co Dan pokazał mu środkowy palec.

                - Daj jej spokój, Max. Wiem, że wciąż ci się podoba  - odparł, na co wszyscy głośno się zaśmiali, widząc jak brunet spuszcza głowę, uśmiechając się pod nosem. – Po moim trupie, nigdy nie pozwolę ci umówić się z moją małą kuleczką !

Ich wymiana zdań na temat siostry Dana trwała jeszcze dobrych kilka minut. Z każdą następną sekundą byłam coraz bardziej zdziwiona, jakie riposty potrafi rzucać Ramos i jakie zna słownictwo. Zdecydowanie nie wyglądał na faceta, który słowa „kurwa” używa jak spacji. No cóż, chyba w każdym chłopcu jest trochę czegoś z bad boya.

Rozmowa z Tessą sprawiła, że zaczęłam postrzegać go nie tylko, jako prawnika, który jest moim przeciwnikiem, ale też jako zwykłego człowieka, któremu nieobce są problemy życia codziennego. Patrząc na niego z innego punktu widzenia, przyrzekłam sobie, że teraz choć trochę będę milsza. No dobra, powstrzymam się jedynie od wyklinania go w myślach. Byłam szczerze zagubiona tą sytuacją, wiedziałam jednak jedno – opowieść Tessy sprawiła, że miałam ochotę poznać go jeszcze bardziej.

                - To był niesamowity dzień, naprawdę – powiedziałam z uśmiechem. Dan odwzajemnił mój gest. Staliśmy tuż obok mojego domu; zauważyłam, że salonie pali się światło, co znaczyło, że Penelope znów plądruje moje zapasy w lodówce, albo że chłopcy wrócili  z podróży. Na myśl o tej drugiej opcji mimowolnie zachichotałam.

                - Co znów cię tak śmieszy? Wspominałaś swoją próbę samobójczą? – Dan spojrzał na mnie badawczo; w kącikach jego ust błąkał się mały uśmieszek. Widocznie wciąż nie wybaczył mi mojego przedwczesnego odpięcia liny. Dajże spokój Ramos, przecież żyję i mam się dobrze!

                - Nadal się gniewasz? – wywróciłam oczami.

                - Mogłaś się zabić.

                - Nic mi się nie stało, przestań.

                -Nie.

                - Jesteś taki uparty, Ramos.

                - Wiem. I to właśnie sprawia, że tak cię pociągam – powiedział dumnie.

Parsknęłam śmiechem. A więc czar prysł – Daniel znów stał się dupkiem.

                - Chyba przeceniasz swoje umiejętności – powiedziałam, a blondyn uśmiechnął się szeroko. Cholera, w co on gra!? Koniec z tym, muszę jak najszybciej stąd wyjść.

                - O czym rozmawiałaś z Tessą? – spytał w momencie, kiedy w głowie formułowałam plan idealnego spieprzenia z jego idealnego samochodu.

                - O niczym konkretnym – odparłam szybko. – Słyszałam, że planowałeś się ustatkować.

                - Ja? – zapytał, a po chwili wybuchł niezwykle dźwięcznym śmiechem. – Mam dopiero dwadzieścia cztery lata, nie myślę o takich rzeczach. Zresztą, nie jestem dobrym materiałem na męża – uśmiechnął się w taki sposób, że moje serce znów ścisnęło. Biedny Dan. Dlaczego tak mówisz!? Julie była suką, daj spokój!

                - Jak dużo powiedziała ci ta cholerna franca? – zapytał, a ja mimowolnie uśmiechnęłam się.

                - Wystarczająco dużo, abym nie chciała się z tobą więcej spotkać – odparłam zadziornie.

Spojrzałam na niego. Był zdziwiony. Chyba zupełnie nie spodziewał się takiego czegoś. Dobrze ci tak dupku, zasługujesz na to. W tym samym momencie pomyślałam sobie o Julie i tym co mu zrobiło. Moje serce ukuła jakaś niewidzialna szpilka; natychmiast przestałam nienawidzić tego idiotę.

                - Czyli już więcej się nie spotkamy? – zapytał z lekkim wahaniem.

                - Oczywiście, że tak. Musisz w końcu dać mi te papiery – powiedziałam.

W samochodzie zapadła cisza. Kompletnie nie miałam pojęcia o co mu chodzi. Przecież doskonale wiedział, że robię to tylko i wyłącznie z powodu fundacji. Owszem, historia jego życia opowiedziana przez  Tessę, sprawiła, że zaczęłam postrzegać go nieco inaczej, jednak nie zmieniło się to na tyle, abym mogła pójść z nim na drugie spotkanie – przecież mam swoje moralne zasady! Zaraz, przecież przyjaźnie się z Pen, kompletnie nie mam pojęcia, co to zasady. Och, sama już nie wiem.

Nagle Ramos spojrzał mi w oczy. Nigdy wcześniej nie widziałam u niego takiego wyrazu twarzy. Wydawał się… zagubiony?

                - Spotkałaś się ze mną tylko po to, aby zdobyć te dokumenty? – spytał cicho.

Nie, pomyślałam.

                - Tak – odpowiedziałam.

Daniel przygryzł wargę i spuścił głowę. Zrobiło mi się głupio. Zanim zdążyłam coś powiedzieć, blondyn głośno westchnął.

                - Dobrze, spotkajmy się pojutrze w mojej kancelarii. Dostaniesz te papiery, tak jak obiecałem .

Pomiędzy nami znów zapadła cisza, tym razem bardziej niezręczna.  Postanowiłam jak najszybciej stamtąd wyjść, zanim zacznę sobie wmawiać, że zraniłam Ramosa i powinnam zmienić swoje zdanie.

                - Cóż, dzięki jeszcze raz. Było naprawdę niesamowicie. Dobranoc – powiedziałam, po czym wyszłam z auta. Nagle zawróciłam i ponownie wsiadłam do samochodu. – Kiedyś też chciałam być kaskaderem  - powiedziałam lekko, na co Ramos wlepił we mnie zdziwione spojrzenie. – Dobranoc, Dan.

Zatrzasnęłam za sobą drzwi, po czym skierowałam się w stronę wejścia do domu. W połowie odwróciłam się, gdzie zastałam Ramosa, który wciąż nie odjeżdżał. Po raz ostatni posłałam mu uśmiech i pomachałam. Daniel uśmiechnął się lekko, po czym odpalił silnik i odjechał.

Kiedy weszłam do domu, natychmiast oparłam się o drzwi, zastanawiając się, co ja do cholery wyprawiam. Nim zdążyłam dojść do jakiegokolwiek wniosku, z salonu dobiegł mnie  huk, a następnie siarczysta wiązanka przekleństw. Zdziwiona weszłam do pomieszczenia, gdzie zastałam Pen próbującą złożyć coś na rodzaj dwukółki. Ta posłała mi rozzłoszczone spojrzenie, po czym znów opadła na wykładzinę, wkręcając jakąś śrubkę.

                - Kurwa – mruknęła zirytowana.

                - Co robisz? – spytałam opierając się o ścianę. – Budujesz prototyp nowej rakiety kosmicznej?

                - Kretynka  – rzuciła, ponownie skupiając się na poprzedniej czynności. Po kilku minutach stanęła obok mnie, wyraźnie zadowolona z tego, co zrobiła. – To wózek inwalidzki.

Spojrzałam na jej składankę przeróżnych śrub i prętów, a następnie na brunetkę, która wyglądała, jakby właśnie udało jej się przeliterować słowo „nieskoordynowany”.

                - Um… Jesteś pewna, że to bezpieczne? – spytałam niepewnie, podchodząc do tej kupy złomu.

                - Jasne – prychnęła. – Na Amazonie pisali, że posiada atest! Myślisz, że byłbym zdolna skrzywdzić Harry’ego? – spytała naburmuszona.

                - Sadzając go w tym czymś, możesz być pewna, że jego rekonwalescencja  będzie trwała znacznie dłużej.

                - Jesteś okropna. Tak czy inaczej – powiedziała, siadając na swoim wózku – Hazza musi być obecny tutaj jutro. Ta machina to najlepsze rozwiązanie.

                - Jutro? Co jest jutro? – spytałam kompletnie zdezorientowana. Pen spojrzała na mnie jak na idiotkę.

                - Naprawdę nie wiesz? Kto chciałby mieć cię w rodzinie, skoro zapominasz o urodzinach Matty’ego, Mags – powiedziała z politowaniem.  – Ale od czego jest wasza kochana Penelope! – krzyknęła z dumą, wciągając do salonu pokaźnej wielkości pudło. – Tu – poklepała dłonią karton – znajduje się wszystko, czego potrzebujemy do imprezy!

Otworzyłyśmy karton, po czym Pen zamarła, a ja wybuchłam niekontrolowanym śmiechem.

                - Królowa organizacji – zachichotałam, wyciągając z paczki kolorowe balony z napisami „masz już trzy latka!”.  – Masz rację, Pen, to będzie impreza roku.

Ponownie zachichotałam, widząc jak brunetka wyciąga z pudła kolorowe czapeczki, girlandy i balony, typowe dla kinderbalu. Chociaż z drugiej strony – z tego całego ambarasu mogłaby wyjść całkiem niezła impreza tematyczna. Postanowiłam podzielić się swoimi spostrzeżeniami, na co Pen zareagowała bardzo entuzjastycznie.

                - To świetny pomysł! Zróbmy imprezę w stylu lat 90.! Spice Girls, Pokemony… o, może też Jane Fonda i jej seksowne, oczojebne getry!? – rozochocona proponowała następne rzeczy, za które moglibyśmy się przebrać.

Pokiwałam głową, powstrzymując się od powiedzenia, że Jane Fonda była ikoną innej dekady. Tak czy inaczej, ustaliłyśmy, że jutrzejsza impreza będzie w pełni poświęcona ubiorowi, muzyce i upodobaniach, które były popularne jakieś dwadzieścia lat temu. Czad, już nie mogę się doczekać.

Podczas, kiedy wysyłałyśmy do wszystkich zaproszenia na jutrzejszy wieczór, drzwi mojego domu otworzyły się ponownie, po czym w salonie pojawili się Mateusz i Josh. Kuzyn widząc kanapę, rzucił wszystkie swoje bagaże, bezceremonialnie rzucając się na kanapę. Razem z Pen spojrzałyśmy na niego z konsternacją.

                - Mówiłam, że tak będzie – powiedziała zadowolona Pen, a Mateusz, nie zawracając sobie głowy spojrzeniem na nią, wyciągnął ku niej środkowy palec.

                - Jak było? – zapytałam, starając się powstrzymać śmiech.

                - Okropnie – jęknął Josh, opadając na fotel. – Te szaty, które mieliśmy nosić były jeszcze w porządku, ale potem zaczęło się piekło. Posiłek był tylko raz dziennie, oni ciągle się tam modlą, dajecie wiarę? – szepnął przerażony. Kątem oka spojrzałam na Pen, której mina mówiła „jesteś głupszy, niż do tej pory myślałam, Josh”. Spojrzałam na Mateusza, który w końcu obrócił swoją głowę, patrząc na nas.

                - Ci popierdoleńcy chcieli ogolić nasze głowy! To już była przeginka – powiedział.

                - No! A w tym klasztorze nie było żadnej gorącej zakonnicy. W ogóle, tam nie było żadnej zakonnicy – dodał Josh słabym głosem.

                - A najgorsze było to, że… - Mateusz zrobił pauzę, chcąc dodać dramatyczności. – Nie mieli tam Xbox’a!

                - Nie przypominaj mi o tym! – jęknął Josh. – W życiu nie wrócę do Tybetu.

Spojrzałyśmy na siebie z Pen, nie bardzo wiedząc, co im odpowiedzieć.  Głupota tych dwojga przekraczała każde granice i zastanawiałam się czy jeszcze w jakikolwiek sposób przebiją ten chory pomysł.

                - Idioci – skwitowała krótko Pen, podnosząc pudło. – Właśnie, jutro… - zaczęła, lecz przerwał jej dźwięk telefonu Josha. Blondyn szybko wyjął go z kieszeni kurtki, po czym czytając treść wiadomości, wyraźnie się ożywił.

                - Kurde, stary, jutro jest impreza! – powiedział podekscytowany do Mateusza. Ten spojrzał na niego, zainteresowany.

                - Gdzie?

                - U was!

                - Co? – Mateusz spojrzał na nas badawczo. Spiorunowałam Josha wzrokiem, a Pen postanowiła ratować sytuację.

                - Impreza tematyczna. Zakładamy wszystko co było modne w latach 90, pijemy drinki z lat 90, słuchamy muzyki z lat 90. No wiecie, czas się trochę rozerwać, odreagować po tym popierdolonym tygodniu- powiedziała szybko. Mateusz wlepił w nią wzrok. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy, jednak Pen, wyraźnie zawstydzona, spuściła wzrok. Spojrzałam na nią unosząc jedną brew, i zastanawiając się o co tutaj chodzi. Czyżby Rodriguezówna znów miała przede mną jakieś tajemnice?!

                - Super! – z głosu Mateusza niemal bił entuzjazmem. – Przebieram się za MC Hammera.

                - Hej – Josh spojrzał na niego z wyrzutem. – Ukradłeś mój pomysł!

`              - Daj spokój, J. Nawet nie wiesz kto to.

Blondyn spojrzał na Mateusza, wyraźnie zbity w tropu. Pen pokręciła przecząco głową.

                - Idioci – westchnęła, kierując się do kuchni. Obdarzyłam ich  pobłażliwym spojrzeniem, po czym podążyłam za brunetką.

- Więc… - Pen odłożyła pudło na bok, po czym nalewając sobie piwa do szklanki, spojrzała na mnie –zaprosiłaś już tego swojego prawnika? – spytała.

                - Daj spokój – prychnęłam, sięgając po swoją szklankę. – Nawet go nie lubię.

                - Ale spędziłaś z nim cały dzień, mała szujo. Nie okłamuj mnie, wiem więcej od ciebie.

                - I co z tego? – prychnęłam.  – Robię to tylko ze względu na fundację. Dobrze wiesz, że w zamian za to obiecał mi papiery.

                -  Jasne – powiedziała przeciągle, ruszając przy tym brwiami. – Co robiliście?

Och, skakaliśmy na bungee, gdzie o mało się nie zabiłam, a potem dowiedziałam się trochę o jego przeszłości i nawet zaczęłam go trochę lubić, ale potem znów zamienił się w gburowatego gnojka.

                - Nic szczególnego – odparłam, a Pen westchnęła zniecierpliwiona, zawiedziona moją odpowiedzią.

                - Lubisz go czy nie, ale i tak wiem, że ci się podoba – powiedziała ze złośliwym uśmieszkiem, na co rzuciłam ją orzeszkiem, którego właśnie miałam zjeść.

                - Jesteś głupia.

                - Podoba ci się – powiedziała głośno. – Obie wiemy, że Ramos jest przystojny, jak sam skurwysyn.

                - Kto? – do kuchni wszedł Mateusz, biorąc do ręki moją szklankę z piwem.  – Prawnik-skurwysyn? – spytał, a Pen pokiwała głową.

                - Nie wiem, czy pozwolę ci spotykać się z tym fiutem, Mags – powiedział sceptycznie, dopijając moje piwo. – Wkurwił mnie.

                - Nie tylko ciebie. Na szczęście jej urok osobisty sprawił, że Mags uratuje fundację, w czym pomoże jej Dan – powiedziała.

                - A co z Niallem? – spytał nagle Josh. W kuchni zrobiło się cicho, jak makiem zasiał.

                - Nie wiem – odparłam. – Widocznie od pewnego czasu pochłaniają go inne rzeczy.

Nagle zaczął dzwonić mój telefon. Spojrzałam na wyświetlacz i zamarłam; drżącymi rękami odebrałam połączenie, a następnie przyłożyłam telefon do ucha.

                - Jak mogłaś –  po drugiej stronie usłyszałam gniewny głos.. – Jak mogłaś mi to zrobić…

                - Co? – kompletnie nie rozumiałam o co mu chodzi. Penelope posłała mi zaniepokojone spojrzenie.

                - Nie udawaj, Mags – prychnął rozzłoszczony. – Nie wiedziałem, że jesteś do tego zdolna. Przecież sama chciałaś się rozstać, dlaczego teraz próbujesz pieprzyć mi życie!?

Milczałam, w głowie przewijając wspomnienia w celu dojścia do tego, co ja mu takiego zrobiłam. Znów poczułam to nieprzyjemne ukłucie w sercu.

                - Możesz jaśniej? – odezwałam się po chwili. Naprawdę, nie rozumiałam już nic.  – Możesz mi w końcu powiedzieć, co takiego ci zrobiłam, Niall?

Czułam, że trzy pary oczu automatycznie kierują się na mnie. Kątem oka zauważyłam, że nawet Josh, zajęty do tej pory jedzeniem czipsów, odłożył paczkę na bok i przyglądał mi się z zainteresowaniem.

                - To ty… - zaczął. Jego słowa wręcz ociekały wściekłością. – To ty powiedziałaś paparazzi, że Soph jest w ciąży! Jak mogłaś? NO JAK? – jego głos podniósł się o kilka tonów.

                - Ja nic…

                - Daruj sobie, Mags. Dobrze wiem, że to ty. Dlaczego mi to zrobiłaś? – zapytał cicho. W moich oczach zaczęły się gromadzić łzy.

                - W życiu nie zrobiłabym ci czegoś takiego… Nie rozumiem dlaczego posądzasz mnie o to.

                - Bo… - Niall umilkł. – Po prostu wiem to, ok? Mogłaś tego nie robić, skoro już dostatecznie skopałaś mi tyłek tymi zdjęciami z tym skurwysyńskim prawnikiem.

Co?! Ach, czyli jednak plan Ramosa zadziałał; szkoda, że z odwrotnym skutkiem. Zaraz, skopałam mu tyłek? Jest o mnie zazdrosny! Ramos, ty pierdolony geniuszu zła.

                - To było czysto biznesowe spotkanie – odparłam spokojnie, choć w środku szalałam.

                - Nie wyglądało.

                - A to pech – powiedziałam sarkastycznie. Zdezorientowanie ustąpiło złości. Znów pomyślałam o jego dziecku, co dostatecznie spowodowało falę złości we mnie. Co tam fala, to było tsunami.

                - Dupek!  - wrzasnęła nagle Pen. Spojrzałam na nią zdziwiona. Ta wzruszyła ramionami.

                - Pen nadal mnie nienawidzi? – spytał.

                - Jak sam skurwysyn – odpowiedziałam rzeczowo, czym zaskarbiłam sobie szeroki uśmiech mojej przyjaciółki. – Poza tym, zanim zaczniesz następnym razem wyciągać pochopne wnioski, najpierw zadzwoń do mnie. To nie ja doniosłam na ciebie tym cholernym gazetom. Na razie.

Rozłączyłam się, rzucając telefon na blat stołu. Popatrzyłam na resztę, która przyglądała mi się totalnie zdziwiona.

                - Zaraz… Niall myśli, że to TY dałaś cynk gazetom? – spytała Pen, z niedowierzaniem kręcąc głową.

                - Jaki cynk? – spytał zdezorientowany Mateusz. Pen podniosła rękę, sugerując, aby zaczekał z tym pytaniem, po czym wlepiła we mnie wzrok. Pokiwałam głową.

                - Do tego nieźle się wkurzył za te zdjęcia z Ramosem – powiedziałam zadowolona, a Penelope pisnęła, natychmiast do mnie podchodząc.

                - O mój Boże, ten Ramos to zdolny naprawę zdolny skurwiel – powiedziała radośnie, łapiąc mnie za ramiona.

                - O co chodzi? – spytał podirytowany Mateusz, a Josh pokiwał głową. Pen westchnęła, po czym zaczęła opowiadać chłopakom to, co działo się w Londynie przez ostatnie trzy dni.

Spoglądałam na ich reakcje, uśmiechając się pod nosem; w głowie jednak  dudniły mi słowa Nialla -  dostatecznie skopałaś mi tyłek tymi zdjęciami z tym skurwysyńskim prawnikiem. Więc był zazdrosny. Wciąż choć trochę go obchodzę. Ale co z tego? Nie mogłam znów dopuścić do siebie myśli, które zawładnęłyby mną na tyle, że znów nie mogłabym spać. To wszystko jest takie popierdolone.

Moje serce ponownie zostało zaatakowane tysiącami maleńkich szpilek. Jezu, jestem tak strasznie nienormalna.

***

Przez cały następny dzień razem z Pen przygotowywałyśmy dom do wieczornej imprezy. Nadmuchane balony z napisami „masz już trzy latka!”  wyglądały nieco komicznie, jednak bądź co bądź goście być może zrozumieją popierdolone wizje Penelope. Zresztą, nie to było największym zmartwieniem. Im bliżej było godziny zero, tym miałam coraz większe wrażenie, że o czymś zapomniałam. Ostatni raz rzuciłam okiem na litry alkoholu stojące na stole pod ściana, niezliczoną ilość przekąsek i kiczowate gadżety z lat 90. Pomimo tego głupiego uczucia przeczuwałam, że będzie fajnie. Pewnie znów zaleję się w trupa, no cóż -  Ealing od zawsze miało na mnie zły wpływ.

Kiedy poprawiałam swoje włosy, wejściowe drzwi  otworzyły się z hukiem , po czym w środku pojawili się Pen i Harry. A niech mnie – ona faktycznie posadziła go na tym wózku.  Spojrzałam na nich zdziwiona. Harry miał na sobie długą perukę, brązową kamizelkę, okulary lenonki, na szyi wielki łańcuch z pacyfą, a jego gipsy pokrywały różnego rodzaju kwiaty. Przeniosłam wzrok na Pen, która również miała perukę. Jej oczy pokryte były grubą warstwą makijażu.

                - John Lennon? – spytałam zdziwiona, a Harry posłał mi beznadziejne spojrzenie. Uh. Faktycznie, bycie ogipsowanym i wpadnięcie tym samym w ręce Pen to beznadziejne położenie.

                - I Yoko Ono – odparła dumnie, kładąc rękę na ramieniu Harry’ego-Johna.

Uśmiechnęłam się szeroko, starając się powstrzymać wybuch śmiechu. Oboje wyglądali niezwykle zabawnie; zapomniałam nawet powiedzieć jej, że Lennon i Beatlesi to zupełnie inna epoka.

Nie wytrzymałam – dawno tak się nie śmiałam. Zignorowałam rozpaczliwe spojrzenie Harry’ego.

                - Przysięgam, już nigdy nie wsiądę kółko po alkoholu -  jęknął, kiedy Pen zsunęła okulary na jego nos.

                - Z czego się śmiejesz, Baby Spice? – spojrzała na mnie z wyrzutem. Posłałam jej szeroki uśmiech, po czym z góry zszedł dumny Josh, przebrany za Kurta Cobaina.  Za nim stoczył się Mateusz, ubrany w wielki prostokątny karton.

                - Przebrałeś się za kasetę? – Pen spojrzała na Mateusza zaskoczona. Ten obdarzył ją szerokim uśmiechem, który natychmiast zgasł, kiedy dostrzegł Harry’ego. Cholera, nie podoba mi się to.

Obaj panowie przywitali się krótkim cześć, po czym brunet znikł za ścianą salonu.

Spojrzałam na Pen zaniepokojona, jednak ona wzruszyła ramionami, po czym złapała za wózek Hazzy i wjechała z nim do pomieszczenia obok.

                - Czas się najebać! – krzyknęła, a ja podążyłam za nimi, przyznając jej całkowitą rację.

Impreza trwała w najlepsze. W ten wieczór nasz dom w Ealing zamienił się w istne szaleństwo. Ludzie wykonywali dziwny układ taneczny do jednej z piosnek N*Sync na mini parkiecie, a inni pochłaniali następne shoty, bądź przekąski. Z drinkiem w ręku tańczyłam tuż obok Liama, kiedy na moim polu widzenia nagle pojawił się Zayn, przebrany za Robbiego Williamsa za czasów Take That. Chłopak uśmiechnął się na mój widok, po czym odwrócił się za siebie, wyciągając rękę. Patrzyłam na niego w skupieniu, zastanawiając się co on do cholery robi. Po chwili ujrzałam Cailin przebraną za Madonnę.

Więc mnie posłuchał. Był u niej. Misja Zailin ukończona.

Z uśmiechem na ustach skierowałam się w ich stronę, po drodze mijając zachłannie całujących się Elenę i Louisa, Penelope okręcającą się wokół wózka Harry’ego i Mateusza tańczącego jakiś disco taniec. Zayn uśmiechnął się blado, lustrując mnie od stóp do głów, natomiast Cailin spoglądała na mnie nieśmiało.

                - Miło was widzieć – powiedziałam z uśmiechem, ściskając najpierw Zayna, a następnie blondynkę. Z miejsca wyczułam dystans, który między nami wytworzyła. Wciąż jest ostrożna.

                - Tak – powiedział przeciągle Zayn. – Gdzie solenizant? Mamy dla niego zarąbistą niespodziankę.  Hej, Matty! – chłopak razem z blondynką ruszyli w stronę tańczącej kasety.

Z uśmiechem odprowadziłam ich wzrokiem, uświadamiając sobie, o czym zapomniałam. Kurwa mać. Zapomniałam o torcie. Co to za urodziny bez urodzinowego tortu?! Cholera jasna.

Jak koń do wodopoju rzuciłam się w stronę kuchni, aby wziąć do ręki telefon i zadzwonić do pierwszej lepszej cukierni, która pracuje całodobowo. Czy cukiernie prowadzą całodobowy biznes?

W momencie, kiedy miałam zadzwonić, do kuchni wpadła Cailin. Uśmiechnęła się lekko, biorąc z blatu czteropak piw. W momencie, kiedy wychodziła, nagle odwróciła się, patrząc prosto w moje oczy.

                - Dzięki, Mags – powiedziała.

                - Za co?

                - Dobrze wiesz, za co – posłała mi uśmiech, po czym wyszła.

Uśmiechnęłam się sama do siebie przynajmniej to mi się udało. Kiedy buszowałam w Internecie w celu znalezienia jakiekolwiek cukierni na terenie Londynu, która w ekspresowym tempie zrealizowałaby moje zamówienie, do kuchni wpadła zdyszana Penelope.

                - Nie ma tortu – syknęłam, na co Pen, pokazała mi środkowy palec, po czym otworzyła lodówkę, pokazując wielkie, białe pudło.

                - Mówiłam, że wszystko załatwione, idiotko – spojrzała na mnie podirytowana.

                - Okej, wyluzuj, Yoko – odgryzłam się.

 Pen oparła się o blat, wzdychając głośno. Przyjrzałam się jej z uwagą. Zdecydowanie nie wyglądała na osobę, która świetnie się bawi.

                - Coś się stało? – zapytałam.

                - Nie… Po prostu ciężko mi patrzeć na Matty’ego całującego się z kimś innym.

Spojrzałam na nią zaskoczona. No proszę, widocznie Mateusz samoistnie zakończył spór o Pen. Świetnie, ta sytuacja zaczynała mnie drażnić.

                - Uh… Więc co teraz?

                - Pójdę obić suce ryj – powiedziała wściekle, wychodząc tym samym z kuchni.

Och. O co tu chodzi do kurwy nędzy?!

Penelope

Przeciskałam się pomiędzy ludźmi, próbując znaleźć Matty’ego i jego cholerną wywłokę. Kiedy w końcu do niego dotarłam, złapałam go za rękę, po czym przyłożyłam do jego ucha usta.

                - Musimy pogadać – powiedziałam, po czym zaczęłam ciągnąć go na piętro. Szukałam jakiegokolwiek wolnego pomieszczenia, gdzie moglibyśmy porozmawiać. Już mnie popamięta skurczybyk. Jak on mógł?! I to na moich oczach!?

Pokój Matty’ego był zajęty przez jakąś miziającą się parę, a pokój Mags – cóż, nie wiedziałam, że kiedykolwiek uwierzę, że ktoś jakimś cudownym sposobem przeleci Elenę, a tu proszę – Louis widocznie znał się na rzeczy.

Jedynym pomieszczeniem, które nie było okupowane przez bzykających się ludzi i nie było zarzygane, była łazienka. Pospiesznie zamknęłam za nami drzwi i obróciłam się twarzą do Matty’ego. Ten spojrzał na mnie, totalnie zdezorientowany.

                - Co jest? – zapytał beznamiętnie, wpatrując się we mnie i podciągając sobie strój kasety. Ja pierdole, to najgorszy strój na tej imprezie, ale postanowiłam mu wybaczyć – w końcu dziś jego urodziny. Spiorunowałam go wzrokiem.

                - Jeszcze się pytasz? – fuknęłam. – Całujesz się z jakąś ździrą na moich oczach!

                - Co? – spytał totalnie zaskoczony. Po chwili jednak jego twarz wykrzywiła się w niezadowoleniu. – Jestem wolny, mogę robić co chcę.

                - Tak, ale nie przy mnie! – wrzasnęłam, podchodząc do niego.

                - Będę robił co mi się podoba!

Niemal stykaliśmy się głowami. Napięcie między nami było wręcz namacalne, jednak w tamtym momencie nie zawracałam sobie tym dupy. Byłam na niego wściekła jak cholera.

                - Jesteś popierdolona – powiedział, już ciszej, wpatrując się w moje oczy.

                - Ty bardziej – rzuciłam złośliwie.

Staliśmy naprzeciw siebie , by po chwili rzucić się na siebie. Jego pocałunki przypomniały mi, jak było między nami kiedyś. Moje myśli szalały, jednak wszystkie dawały mi jasny komunikat: tego potrzebowałam.

Nagle chłopak popchnął mnie na ścianę prysznica. Niezauważenie odchyliłam kran, co spowodowało, że prosto na nas zaczęła lecieć niesamowicie lodowata woda. Nie zaprzątaliśmy sobie tym głowy. Jego usta pieściły moje, a ja zachłannie pragnęłam więcej. Nie zważając na kurewsko zimny strumień wody, Matty oderwał swoje usta, ciężko łapiąc każdy oddech.

                - A co z Harrym? – szepnął. Lekko uchyliłam oczy patrząc na jego twarz, po której ściekały krople.

                - Później. – ponownie wbiłam się  w jego wargi. Nie miałam czasu zaprzątać sobie tym głowy. Wiedziałam jednak, że robiąc takie coś pakuję się w jeszcze większe tarapaty. Co z Harrym?

Harry, Harry… Pomyślę o tym później, pomyślałam, mocniej przyciągając do siebie  Matty’ego.

Później.

Z posępną miną usiadłam na kanapie. Chyba pierwszy raz w życiu nudziłam się na imprezie. Kompletnie nie miałam humoru na zabawę. Zdałam sobie sprawę, że czuje się tak, ponieważ jestem tu sama. Och, Boże, gdyby był tu Ramos, mogłoby być nawet zabawnie…  Dlaczego nie posłuchałam Pen!?

Nagle obok mnie usadowiła się jakaś blondynka. Spojrzała na mnie, po czym odezwała się.

                - A więc to ty jesteś dziewczyną Ramosa? – spytała ni stąd ni zowąd.

                - Nie – odparłam, patrząc na siedzącego obok Harry’ego Zayna i Cailin. A gdzie Pen? Przecież do tej pory nie odchodziła od niego na krok. Zaraz… gdzie jest Mateusz?! O nie, ta sytuacja zaczyna mi się mocno nie podobać.

Do rzeczywistości sprowadził mnie perlisty śmiech blondynki. Nie znałam jej, jednak zaczynała mi działać na nerwy.

                - Co cię tak śmieszy? – warknęłam.

                - Nic. Założę się, że już cię przeleciał. A jak nie, to to jeszcze zrobi.

Spojrzałam na nią gniewnie.  Pierdolona suka. Powoli traciłam nad sobą panowanie. Zaraz, to z tą blondynką całował się Mateusz!

                - Nie wiesz jak jest – syknęłam.

                - Och, uwierz mi, znam go lepiej niż ktokolwiek na tym świecie – odparła słodko.

                - Bo? – prychnęłam. Ta spojrzała na mnie i uśmiechnęła się złowieszczo.

                - Bo sypiałam z nim przez ostanie pięć lat, kochanieńka.

Spojrzałam na nią zszokowana. To nie może być ona.  Jasna cholera. Kurwa mać. Dziewczyna zdawała się nic sobie nie robić z mojego stanu szokowo-wegetacyjnego, ponieważ z wielkim, sukowatym uśmiechem, wyciągnęła w moją stronę dłoń.

                - Jestem Julie.

__________________________________________________

Czeeeeeść :) Przepraszam za poślizg, ale wczoraj późno wróciłam do domu i zasnęłam przed laptopem -.-

wszystkie błędy poprawię potem :D przypominam o asku, pytajcie o co chcecie :)

Rozdział jakoś świetny nie jest, ale obiecuję, że w następnym będzie się działo :D

W sumie, powoli będziemy brnąć do końca, więc wiecie :)

No, a w ogóle to:

 WESOŁYCH ŚWIĄT MOJE KOCHANE ROBACZKI!!!!

Życzę Wam aby w te święta nie zabrakło zajebistego jedzenia - jebać dietę! ;d

Samych radosnych dni  i spełnienia marzeń, abyście w końcu spotkały swoich idoli, 

wielkiej miłości aż po grób, dużo uśmiechu i spełnienia wszystkich marzeń, które macie!

Poza tym życzę Wam jeszcze mega świetnych prezentów (pochwalcie się potem co dostałyście xd), zarąbiście pachnącej choinki, bałwanków i pierniczków i wszystkich innych smacznych rzeczy :D

Trzymajcie się ciepło i do zobaczenia po świętach! KOCHAM WAS, PAMIĘTAJCIE <33333333