9. Who's your daddy?

 Kolejne trzy dni spędzone w Mullingar były najbardziej szalonymi, dziwnymi i relaksującymi dniami w moim całym życiu. Rodzina Nialla była kompletnie zaskakująca na każdym kroku, o czym przekonałam się nie raz podczas mojego całego pobytu w Irlandii. Wychodząc z samolotu na lotnisko w Heathrow byłam pełna energii, zupełnie jakbym wróciła z kilkutygodniowych wakacji na Barbadosie. Czułam się wspaniale; nie byłam pewna jednak, czy powodem mojej wewnętrznej harmonii były niezwykle zielone i spokojne pastwiska Irlandii czy... Niall. Może to zabrzmi dziwnie, jednak przebywając trochę czasu z jego rodziną, tak strasznie chciałam do niej dołączyć i razem z nimi przeżywać sytuacje na granicy absurdu. Małżeństwo Bobby'ego i Maury było najbardziej chaotycznym związkiem, jaki kiedykolwiek miałam okazję spotkać, jednak pomimo ich ciągłych sprzeczek, droczenia się i zabawnych kłótni, gołym okiem było widać, że łączy ich uczucie wyjątkowe i piękne.

       - I znów wracamy na stare śmieci – westchnął Niall, ściskając mocniej moją rękę.

Wracaliśmy do centrum taksówką, ignorując natarczywe spojrzenia kierowcy. Ścisnęłam usta w wąską kreskę, obserwując budynki Hounslow, do którego właśnie wjeżdżaliśmy. Im bliżej było do Ealing, tym bardziej czułam zdenerwowanie. Mój żołądek fikał koziołki, a w gardle miałam wielką gulę. Podświadomie czułam, że coś niedobrego wisi w powietrzu - to tak jakby bańka, wolna od wszelkich problemów i trosk, którą dzieliłam ostatnimi czasy z Niallem, prysła. Musiałam dopuścić do siebie myśl, że znów jesteśmy w Londynie, czeka na mnie masa papierów do wypełnienia w fundacji, a Niall też będzie zajęty swoimi sprawami. Czas wrócić do rzeczywistości.

Wracając do centrum postanowiliśmy wrócić osobno do siebie, aby uniknąć wścibskich dziennikarzy. Na rogu Picadilly i Emmersons Green, Niall przesiadł się w inną taksówkę, kierując się w stronę Chelsea. Żegnając się z nim, chciałam jak najszybciej znaleźć się w domu, wziąć prysznic i natychmiast pojechać do Harry'ego razem z blondynem, który miał po mnie przyjechać. Pomimo tego, że próbowaliśmy wciągnąć go w rozmowę na Skypie dwa dni wcześniej, widać było, że mimo że jest już z nim nieco lepiej, niezbyt był skory do zwierzeń. Nasza rozmowa ograniczyła się do paru zdań, po czym Styles szybko zakończył połączenie. Nie byłoby w tym nic dziwnego, jednak wiedziałam z jakiego powodu starał się nas zbyć. Oczywiście Niall niczego nie dostrzegł, o wiele bardziej skupiał się na odpięciu mojego stanika pod bluzką, niż rozmową ze Stylesem, jednak ja doskonale słyszałam w tle stłumiony głos Penelope. Działo się coś złego, a ja koniecznie chciałam wiedzieć co. Pomimo ostrzeżenia w mojej głowie, że takie coś zrzuci na mnie lawinę nowych problemów, moja ciekawość zwyciężyła.

Kiedy po dwudziestu minutach jazdy znalazłam się przed furtką mojego aktualnego domu, nawet nie wchodząc, wiedziałam, że coś tu nie gra. Moje przypuszczenia sprawdzały się coraz bardziej, kiedy z każdym krokiem donośne krzyki, wywodzące się zza frontowych drzwi, przybierały na sile.

Niepewnie nacisnęłam klamkę i moje uszy przeszyły niemiłosierne wrzaski. Kolejna awantura Pen i Mateusza. W sumie, jak zwykle to robiłam, powinnam przejść obok tego obojętnie i nawet nie zwracać na to uwagi, jednak ta kłótnia była o wiele większa i poważniejsza, i nic nie zapowiadało, że skończy się happy endem.

Zaniepokojona skierowałam się do kuchni, gdzie ujrzałam wściekłego Mateusza opierającego się o zlew, i Penelope, której loki drgały o wiele bardziej niż zwykle. Postanowiłam wejść do salonu i zza ściany obserwować rozwój wydarzeń.
       - Przepraszam bardzo, ale czy przypadkiem nie zapomniałaś, ze już masz jednego chłopaka? - wrzask Mateusza kolejny raz drażnił moje uszy.
       - On jest moim przyjacielem! To chyba normalne, że pomaga się takim ludziom!
       - Pomagaj sobie komu chcesz, bądź nawet drugą Mags, ale to nie znaczy, że musisz z nim przesiadywać całe dnie! - głos mojego kuzyna stawał się coraz donośniejszy. Tym razem Penelope podniosła głos.
       - Po prostu się nim opiekuje! Nikt go nie odwiedza, wszyscy mają go gdzieś! Odkąd znalazł się w szpitalu, byłeś u niego tylko raz!
       - Ale to nie znaczy, że masz tam nocować!

Przez moment zapanowała grobowa cisza. Oboje stali ze spuszczonymi głowami. Pierwsza odezwała się Pen.
       - Odkąd masz swoją firmę, masz dla mnie coraz mniej czasu – powiedziała drżącym głosem. Mateusz spojrzał na nią i pokręcił głową.
       - Nie zapominaj, że to nie ja co drugi dzień latam na drugi koniec świata. A poza tym, teraz, kiedy mam trochę wolnego, ty ciągle przesiadujesz ze Stylesem! To nie jest normalne, Pen! - Mateusz znów podniósł głos.
       - Nie będziesz mi mówić co mam robić, a co nie! To jest moje życie i mogę siedzieć i opiekować się Harrym ile chcę i kiedy! Nic ci do tego!
       - Pen, do kurwy nędzy, otrząśnij się! Co się z tobą dzieje!? Przez cały czas traktowałaś go jak trędowatego i ubliżałaś mu, kiedy tylko nadarzyła się okazja, a teraz co? Te wszystkie śmieszne uczucia, które niby – Mateusz zaakcentował to słowo – do niego żywiłaś, tak nagle wróciły? - zapytał drwiąco.

Jedyną odpowiedzią Pen była przerażająca cisza, która w tamtym momencie wyrażała aż nadto.

Moja przyjaciółka stała ze spuszczoną głową, a Mateusz wciąż patrzył na nią z wyczekiwaniem. Nie tylko on. Ja również, stojąc z otwartą buzią, z niecierpliwością czekałam ja jej odpowiedź. Uświadomiłam sobie, że zaraz może paść zdanie, które przesądzi o całym związku moich przyjaciół, nad którym pracowali już kawał czasu. Po chwili nostalgii, Pen w końcu podniosła głowę i spojrzała na bruneta.
       - To koniec, Matty.

Twarz Mateusza wyrażała niedowierzanie. Stał jak słup soli wpatrując się w Pen, która, spokojnym i zdecydowanym krokiem zgarnęła swoją torebkę z blatu, po czym wyszła z naszego domu. Kiedy tylko usłyszałam trzask drzwi, natychmiast wyskoczyłam zza ściany i weszłam do kuchni. Mateusz wciąż stał na swoim miejscu. Jego trzęsące się ręce ledwie zdołały zapalić papierosa, którego pospiesznie wziął do ust. Nigdy wcześniej nie widziałam go w takim stanie.

Stanęłam naprzeciwko niego opierając dłonie o oparcie krzesła. Mateusz leniwie podniósł na mnie swój wzrok.
       - Słyszałaś? - Skinęłam głową. Mateusz ponownie spuścił wzrok. - Nie mam pojęcia, co się z nią ostatnio dzieje – westchnął, wypuszczając dym z płuc.

Przygryzłam wargę. Kiedy będąc w Mullingar odniosłam wrażenie, że znajduję się w zupełnie innym wymiarze, teraz uświadomiłam sobie, że faktycznie tak było. Kiedy ja spędzałam beztroski czas w towarzystwie rodziny mojego chłopaka i bawiłam się z nim "w dom", tutaj, w Londynie działy się rzeczy o których nawet nie wiedziałam. Przecież kiedy rozmawiałam z nimi przez telefon, wydawało mi się, że wszystko było w porządku. Nic nie sugerowało, że między nimi panuje tak napięta atmosfera. Spojrzałam na chłopaka, który zapalał właśnie drugiego papierosa.

       - Pogadam z nią – powiedziałam. Jednak wątpię, aby to coś zmieniło, dodałam w duchu.

Znałam Penelope już kawałek czasu i wiedziałam, że jest uparta jak osioł i łatwo nie odpuszcza. Samo przekonanie jej do tej rozmowy będzie graniczyło z cudem, nie mówiąc już o powrocie tych dwojga do siebie. Zdałam sobie sprawę, że znalazłam się w gównianym położeniu – moi najlepsi przyjaciele właśnie się rozstali, a ja nie miałam pojęcia, po której stronie stanąć. Najzwyczajniej w świecie nie byłam przygotowana na takie coś. Zawsze myślałam, że pomimo ich szalonych kłótni wytrwają ze sobą do późnej starości, przecież oni byli dla siebie stworzeni!

Nagle usłyszeliśmy głośny trzask i po chwili w kuchni pojawił się zziajany Josh. Jego blond włosy sterczały na wszystkie strony, a na jego szyi znajdował się rozluźniony krawat.
       - Przed chwila widziałem huragan Penelope, opuszczający wasz dom. Była nieźle wkurzona. Co znów jej zrobiłeś? Zresztą, nie ważne, i tak się pogodzicie. Stary, spójrz na to! Jesteśmy na okładce Forbes! - powiedział uradowany, pokazując palcem na gazetę, którą trzymał w drugiej ręce. Spojrzałam na Mateusza, który wpatrywał się w bladożółte kafelki ułożone między kuchenką a szafkami, w międzyczasie zaciągając się dymem papierosowym. Josh spojrzał zdezorientowany na Mateusza.
       - Pen ze mną zerwała – powiedział spokojnie, nie przerywając swojego zajęcia.
       - O kurwa – Josh spojrzał zszokowany na bruneta, a gazeta, którą przyniósł wypadła mu z rąk. - Co? - zapytał, kompletnie zszokowany. Mateusz wzruszył ramionami. Blondyn, wciąż zszokowany słowami Mateusza, otworzył swój czarny neseser, po czym wyjął z niej dwie ćwiartki wódki. Zdziwiona spojrzałam na Josha, który pospiesznie podszedł do Mateusza, podając mu buteleczkę. Oboje wzięli łyka ze swoich ćwiartek.
       - Pojebana sprawa, stary – powiedział blondyn, krzywiąc się.

Nagle rozległ się dźwięk mojego telefonu.

Od: Niall

Paul chce się koniecznie ze mną spotkać.

 Jedź sama, spotkamy się na miejscu x

No tak, kompletnie zapomniałam o odwiedzinach u Hazzy; wrażenia, które doznałam przez zaledwie piętnaście minut od powrotu do domu, sprawiły, że wszystkie inne myśli zostały wyparte z mojego umysłu. Spojrzałam pytająco na Josha, który posłał mi spojrzenie zajmę się nim, po czym, spokojniejsza, wyszłam z kuchni. Kierując się na górę, z kieszeni wyjęłam telefon, po czym wybrałam numer mojej przyjaciółki. Niestety, zamiast sygnału usłyszałam jedynie informacje o tym, że abonent ma wyłączony telefon. Taka była Pen – kiedy na horyzoncie pojawiał się problem, znikała i wyciszała się. Doskonale znałam swoją przyjaciółkę i wiedziałam, że potrzebuje samotności.

Pospiesznie przywołałam się do porządku i biorąc klucze i torebkę, wsiadłam do samochodu Mateusza i pojechałam w stronę centrum. Po półgodzinnym staniu w korku, w końcu udało mi się dostać do szpitala, gdzie leżał mój przyjaciel. Budynek wciąż oblegali ciekawscy paparazzi. Jak najszybciej potrafiłam czmychnęłam niezauważona, po czym znalazłam się w wielkim holu szpitala. Po kilku minutach wymieniania uprzejmości z ochroniarzami, którzy siedzieli na plastikowych krzesłach tuż obok sali, weszłam do pomieszczenia, gdzie leżał Harry. Chłopak wyglądał nieco lepiej, odkąd ostatni raz go widziałam, mimo że wciąż okalał go gips i wszelkiego rodzaju bandaże i rurki. Haz spuścił wzrok z telewizora i widząc mnie w drzwiach, uśmiechnął się szeroko. Podeszłam do niego wtulając się w jego zdrowy bark.
       - Wróciłaś. Zaczynałem tęsknić za twoim matkowaniem – powiedział zadziornie. Zaśmiałam się, kręcąc głową.
      - Nie żartuj, Haz. Przez cały czas miałeś doskonałą opiekę – odparłam, a chłopak uśmiechnął się zmieszany. Jego mina mówiła więcej, niż zamierzał mi zdradzić. Doskonale wiedziałam, że podczas ostatnich dni pomiędzy nim a moją przyjaciółką zaszło coś, co popchnęło ją do decyzji, którą dzisiaj podjęła. Nim zdążyłam zapytać o to Stylesa, chłopak odezwał się.
       - Jak było w Mullingar? - zapytał.

Przez następne kilka minut zdawałam mu relacje z moich mini wakacji, które były przerywane wybuchami śmiechu Hazzy. W duchu musiałam sobie przyznać, że wspomnienia z Irlandii poprawiły mi nieco humor, jednak wiedziałam, że to tylko chwilowe. Musiałam się dowiedzieć co tak naprawdę działo się pomiędzy nim a Penelope.
       - Harry – zaczęłam, napotykając uważne spojrzenie bruneta - Była dziś u ciebie Pen? - zaczęłam ostrożnie. Zauważyłam, że jego zielone oczy posmutniały, kiedy wspomniałam o brunetce.
       - Wczoraj, um... trochę się posprzeczaliśmy, po tym, co jej powiedziałem – powiedział cicho.
       - Więc nic nie wiesz... - powiedziałam cicho, jednak nie na tyle, aby nie usłyszał tego Harry.
       - Nie wiem czego? - zapytał, marszcząc brwi. Westchnęłam.
       - Penelope i Mateusz... nie są już razem – odpowiedziałam. Harry spojrzał na mnie z niedowierzaniem. Cóż, nie takiej reakcji się po nim spodziewałam.

Przez kilka minut siedzieliśmy w cichy. W końcu usłyszałam głos Hazzy.
       - To moja wina – wymamrotał. Spojrzałam na niego zaskoczona. - Powiedziałem jej, że ciągle o niej myślę, i że żałuję.

Ukryłam twarz w dłoniach. A więc to prawda. Penelope wciąż coś czuła do Harry'ego, pomimo jej ciągłego zaprzeczania i przekomarzania się z najmłodszym z Directions. Nagle ogarnęła mnie fala złości. Pieprzony Styles, co on sobie myślał? Włazić z butami w czyiś związek i ot tak go rozwalać? Zniszczył to, co było pomiędzy moją najlepszą przyjaciółką, a chłopakiem, który był dla mnie jak brat! Co on sobie do cholery myślał?! W tym całym galimatiasie uczuć, które zaatakowały moje wnętrze, usłyszałam cichy głos mojej podświadomości, która dała mi do zrozumienia, że moja sytuacja wyglądała identycznie. Ze mną było tak samo, więc dlaczego oskarżam Pen? Jestem egoistką. To takie głupie uczucie.
        - O matko – wymamrotałam. Wiedziałam, że powinnam posłuchać rozsądku i skupić się na własnych sprawach i problemach niż zgrywać Matkę Teresę i nieść radę oraz pociechę każdemu, kto ma kłopot. Jak zwykle muszę zdawać sobie sprawę o tym dopiero po fakcie. - Co teraz? - zapytałam, spoglądając na niego wyczekująco. Harry wzruszył ramieniem. Wiedziałam, że sam nie wie, co robić. Widocznie kompletnie się nie spodziewał takiego obrotów spraw. W sumie, nikt się nie spodziewał.
        - Po prostu... po prostu chciałem być z nią szczery. Nie wiedziałem, że tak zareaguje. Ona jest kompletnie nieprzewidywalna. Równie dobrze wczoraj mogła wypchnąć mnie przez okno, a nie spokojnie wyjść z sali. Ilekroć z nią przebywam i już mam wrażenie, że ją rozgryzam, wtedy zdarza się coś, co burzy moją piramidę. Jest pełna sprzeczności i to właśnie sprawia, ze choćbym nie wiem jak bardzo nie chciałbym o niej myśleć, ona wciąż wraca do mojego umysłu. Czasem mam wrażenie, że w niej jest jakaś część mnie samego, która nie pozwala na zerwanie tej więzi. Dlatego czy tego chcę, czy nie, muszę, po prostu muszę być blisko niej. To, co do niej czuję przytłacza mnie samego i zastanawiam się, czy to możliwe, aby tak przywiązać się do kogoś, z kim nie było się nawet trzech miesięcy i w dodatku to było prawie dwa lata temu. Nie wiem co się ze mną dzieje. Pomóż mi, Mags – szepnął.

Spojrzałam na niego, przykrywając jego dłoń moją. Tak bardzo chciałam mu powiedzieć, że będzie dobrze, że wszystko się ułoży, że on i Penelope znów będą ze sobą i wszystko skończy się happy endem. Chciałam mu to wszystko powiedzieć, jednak wiedziałam, że nie mogę, bo tak nie będzie. Gdyby jedną trzecią tego pogiętego trójkąta stanowił inny chłopak, ale, na litość boską, to był Mateusz! Zarówno jego, jak i Penelope i Harry'ego kochałam jak własne rodzeństwo, więc ten cały popieprzony układ geometryczny, którego nieświadomie stali się częścią, był dla mnie jeszcze cięższy do ogarnięcia. Doskonale wiedziałam, że niezależnie jaki wariant wybiorę, wszystko i tak skończy się źle. Czułam się, jakbym grała w jakiejś tragedii greckiej. Byłam Antygoną dwudziestego pierwszego wieku, co prawda z pewnymi odchyleniami od oryginału, ale jednak.
       - Musicie sami to rozwiązać, Haz – powiedziałam cicho. - Ona potrzebuje czasu, dopiero co rozstała się z facetem. Czy ty naprawdę myślisz, że życie to film, gdzie główna bohaterka po zerwaniu jednym chłopakiem, cała w skowronkach biegnie do drugiego? Żyjemy w zwykłym świecie, gdzie nawet kolorowa Pen ma swoje chwile słabości. Dlatego ochłońcie, może za bardzo pospieszyłeś się z tym, co powiedziałeś. - plotłam trzy po trzy, sama nie bardzo wiedząc o co mi chodzi. Powoli przytłaczało mnie to wszystko. Jedyne czego teraz potrzebowałam były ramiona Nialla. Chciałam, aby znów otoczyła nas bańka, która będzie na tyle elastyczna i wytrzymała, aby nie dopuścić do nas tych cholernych dylematów, które miały teraz miejsce. Tak bardzo tego potrzebowałam, tak bardzo chciałam wierzyć, że znów uda nam się ją wytworzyć.

Obracałam telefon na biurku, wpatrując się w niego. Korciło mnie niemiłosiernie aby go włączyć, jednak baczny wzrok Eleny odwodził mnie od tego pomysłu. Nie mam pojęcia dlaczego akurat przyszłam tutaj. Nie mogłam wrócić do domu Mags, a w moim mieszkaniu w Hackney, wciąż urzędowała moja rodzina, której nie spieszyło się do pojechania do hacjendy, gdzie miało odbyć się to całe barbecue. Moja mama doprowadzała mnie do szału na każdym kroku, zalewając mnie pytaniami o Matta, Mags i innych moich znajomych, dlaczego nie sprzątam w domu i dlaczego w telewizji pokazują mnie półnagą w reklamie kostiumów kąpielowych. Jej gadatliwość i ciągłe zrzędzenie, jak źle jest teraz żyć w Barcelonie oraz hałas i rodzinny, chaotyczny gwar, sprawiały, że jedynym wyjściem było przyjście do Trekstock z wielką butelką taniego wina z Asdy i upicie się. Mama mnie zabije, przecież jutro miałam jej pomóc w przygotowaniu imprezy, a ja zamiast odpoczywać, upijam się. Westchnęłam. To wina Mags, to ona nauczyła mnie pić. Cholerni Polacy, nawet ze świętego zrobią alkoholika. Mój plan spalił się na panewce, kiedy w jednym pomieszczeń ujrzałam Elenę, która zawzięcie przeglądała papiery, sortowała je i naklejała znaczki na koperty. Najchętniej sama przykleiłabym jej znaczek na czoło i wysłała na Neptun czy skądkolwiek pochodzi. Tolerowałam ją tylko ze względu na Mags. Ta nędzna kreatura zabierała mi przyjaciółkę, która poświęcała jej większość swojej uwagi. Nie pasowało mi to, to ja zawsze byłam numerem jeden! Zawsze i wszędzie! Elena Davis swoją żywiołowością wkurwiała mnie niemiłosiernie i nie raz miałam ochotę trzepnąć ją w ten głupi łeb. Kiedy jednak uświadomiłam sobie, że ja czasem zachowuję się podobnie, w pierwszej chwili miałam ochotę spoliczkować siebie, zamiast tego pogładziłam siebie po licu. Moja twarz jest zbyt dużo warta, nie ma sensu robić sobie niepotrzebnych ran, a jak wiemy ideały rodzą się bardzo rzadko. Widząc mnie, dziewczyna przerwała pracę i troskliwym głosem zapytała, czy czegoś nie potrzebuje. Podczas kiedy ja w myślach torturuje ją czym tylko się da, ona jest dla mnie miła!

Zrobiło mi się głupio, kiedy zobaczyłam jej minę. Z braku laku walnęłam się na kanapę, która stała obok jej biurka i z papierowej torby wyjęłam wino. Nawet nie wiem kiedy zaczęłam jej wszystko opowiadać, w międzyczasie biorąc łyki wina. Zaskoczona Elena odłożyła wszystkie papiery i usiadła na podłodze, słuchając mojej gadaniny. Czułam się dziwnie w jej towarzystwie; zawsze moim psychoterapeutą była Mags, jednak zważywszy na ekstremalną sytuację, powiedziałam jej o moim zerwaniu z Mattem. Do tej pory nie mam pojęcia, dlaczego to zrobiłam. Przecież ja i Harry to jednorazowa przygoda! Nie miałam zamiaru być jak Mags. Ale zaraz- przecież Niall i moja przyjaciółka to zupełnie inny gatunek, oni mogą próbować ze sobą ile chcą. To Matty był moją miłością, kochałam go równie mocno jak Sergia z Prawa pożądania. Mój mętlik w głowie przybrał na sile. Czułam, jakby w mojej głowie powstał jakiś kort tenisowy, gdzie Matty rywalizuje z Harrym, a piłka, którą non stop odbijają, to moje uczucia do nich. Byłam cholernie zagubiona. Siedząc tu z Eleną, poczułam straszne wyrzuty sumienia; chciałam włączyć ten telefon i zadzwonić do Matty'ego, może udałoby mi się jeszcze to wszystko odkręcić. Zamknęłam oczy i oparłam głowę krzesło. Jestem tak strasznie głupią Penelope. Ale nadal idealną
       - Uważam, że powinnaś z nim porozmawiać – powiedziała Elena, głośno czkając. - Chociaż, nie, nie wiem. Ta historia jest mocno porąbana. - dodała.

Spojrzałam na nią bez wyrazu.
        - No dobra – Elena przewróciła się na brzuch. - Zróbmy małą debatę – powiedziała, a ja zmarszczyłam brwi. - Co takiego sprawia, że chcesz być nadal z Mattym? - zapytała, patrząc na mnie jak prezenterka jakiegoś talk show.
       - Matty... wkurwia mnie – powiedziałam , po czym wzięłam łyka z butelki. - Ale go kocham. Jest mi z nim dobrze, lubimy te same rzeczy, mamy swoje prywatne rytuały, które zbliżają nas do siebie jeszcze bardziej... Lubię, kiedy mówi do mnie, że mnie kocha... po polsku. Lubię spędzać z nim czas... - zamyśliłam się. Nie spodziewałam się, że tak trudno przyjdzie mi mówić to, dlaczego kocham Matty'ego. Przecież jest tyle rzeczy, które nas różnią i o które się kłócimy, ale to sprawia, że jesteśmy silniejsi  i kochamy się bardziej. Chyba nie było na świecie innej takiej pary, która byłaby tak porąbana jak my i jednocześnie tak mocno się kochała.
       - Hm... usłyszałam mruknięcie Eleny. - A co z Harrym?
       - Harry? On zawsze był moją miłością, kochałam go tak, jak fanki kochają swojego idola. Moja miłość do niego przybrała na sile, kiedy po imprezie halloweenowej poszliśmy na randkę. Wtedy już nie widziałam poza nim świata i każdą chwilę chciałam spędzać akurat w jego towarzystwie. Mags śmiała się ze mnie, że mam manię, ale czy to coś złego nosić koszulki z wizerunkiem Hazzy i mieć poobklejany pokój jego plakatami? Było między nami świetnie, on był taki romantyczny, zabawny, szarmancki, skromny... A potem wszytko się skończyło. Okazało się, że nie nie wyglądałam wystarczająco dobrze u jego boku. Rzucił mnie bez żadnego ostrzeżenia, rozumiesz? - mój głos załamał mnie. Wspomnienia z tamtego okresu zawsze wywoływały u mnie łzy. Tym razem musiałam się powstrzymać, na moich rzęsach nałożony był tusz, który miał większą wartość niż wszystko co miała na sobie Elena razem wzięte.  - Postanowiłam sobie, że już nigdy mu nie wybaczę i będę robić wszystko, aby uprzykrzyć mu życie. Jednak wtedy, kiedy był ten wypadek, kiedy uświadomiłam sobie, że może go zabraknąć... Moje życie nie miałoby sensu.  Po prostu straciłoby sens i nie mam żadnego wytłumaczenia, dlaczego tak czułam.
         - Wiesz - Elena usadowiła się wygodniej - mam wrażenie, że byłaś z Mattym tylko dlatego, że chciałaś pokazać Harry'emu, że stać cię na kogoś lepszego, niż on. Szkoda tylko, że robiłaś to kosztem innego fajnego faceta, skoro wiedziałaś od początku, że nigdy nie wyleczysz się od uczucia do Stylesa. Wiesz, że kiedy Mags się o tym dowie, znienawidzi cię do końca życia? Przez prawie dwa lata oszukiwać chłopaka i samą siebie, Jezu - Elena pociągnęła łyk wina - Jesteś popierdoloną masochistką.
       - Przestań tak gadać - warknęłam. - Nikogo nie okłamywałam. Nadal kocham Matty'ego, to zerwanie było zwykłym impulsem, który zamierzam naprawić...
       - To w takim razie, dlaczego wciąż myślisz i mówisz o Harrym? - Elena przerwała mi i spojrzała na mnie ze zmarszczonym czołem.
      - Przesadzasz. - Ponownie wzięłam telefon do ręki, kładąc kciuka na przycisku, którym uruchamiałam go. Wciąż nie byłam pewna, czy zadzwonić, więc znów odłożyłam go obok mnie.
       - Wiesz, Pen, kiedy byłam w Kenii widziałam słonie, które miały podobny kłopot... - zaczęła, jednak natychmiastowo jej przerwałam.
       - Czy ja wyglądam jak słoń? Mam gdzieś zwierzęta i Kenię. Po prostu chcę wiedzieć czy powinnam zadzwonić – warknęłam. Elena spojrzała na mnie beznamiętnie, po czym, mrużąc oczy, niespiesznie pokazała mi środkowy palec.
       - Pieprz się, Rodriguez – powiedziała. - Włącz ten cholerny telefon i zadzwoń. I podaj mi tą butelkę - dodała.

Zadziorna. Chyba zaczęłam ją lubić. Zdecydowanym ruchem wzięłam telefon i włączyłam go. W jednej sekundzie uderzyło we mnie miliard wiadomości. Nina, Mags, Harry, mama... Żadnej od Matty'ego. Coś ukuło mnie w sercu, jednak nie dałam po sobie tego poznać. Nagle mój telefon zadźwięczał. Spojrzałam w wyświetlacz i zmarszczyłam brwi. Przesunęłam palcem po ekranie i przyłożyłam telefon do ucha.
       - Cześć Pen – po drugiej stronie usłyszałam głos Zayna. - Masz ochotę na drinka? Musimy pogadać.

Pogadać? Doskonale wiedziałam o czym chce pogadać. A raczej o kim. Biedny Zayn, tyle czasu minęło, a on wciąż nie wyleczył się z Mags. Nie miałam ochoty rozmawiać na miłosne tematy, jednak po chwilowym zastanowieniu się nad sprawą, doszłam do wniosku, że chłopak jest w podobnej sytuacji jak ja, więc możemy dołować się razem.
       - Jestem w Trekstock. Wiesz, gdzie to jest, prawda? Dobrze, widzimy się za chwilę. Och, tylko weź ze sobą jakieś wino, czy coś – dodałam, po czym rozłączyłam się. Rzuciłam telefon w kąt i pochylając się w stronę Eleny, wzięłam od niej butelkę.
       - Będziemy miały gościa – zakomunikowałam dziewczynie. - W sumie to dobrze. Już zaczynałam się nudzić pijąc tylko z tobą, Eleno – dodałam, po czym w moją stronę poleciał jej ośmiocentymetrowy pantofel. Jezu, kto w dzisiejszym świecie ubiera tak niskie obcasy? Równie dobrze mogłaby chodzić w balerinach. Czekałam z niecierpliwością na przyjście Malika. Przeczuwałam, że będzie zabawnie, ale z drugiej strony, gdzie pojawia się Zayn, pojawiają się kłopoty. A ja swoich kłopotów miałam już serdecznie dość. Jedynym sensownym rozwiązaniem było porządne skonsumowanie procentów. Opróżniając butelkę wina, odsunęłam wszystkie swoje problemy na bok - pomyślę o tym wszystkim jutro.

Kolejny raz wybrałam numer Nialla, wpatrując się w krople deszczu spływające po zewnętrznej stronie okna. Po godzinie spędzonej u Harry'ego postanowiłam się zbierać. Chłopak nadal się nie pojawiał, a moja rozmowa z Hazzą nieco popsuła mój humor. Kiedy trzeci raz z rzędu w mojej komórce odezwała się poczta Nialla, postanowiłam wrócić do domu. Penelope nadal nie dała znaku życia, co zaczynało mnie martwić. Wysłałam jej krótką wiadomość, po czym wyszłam z budynku, w którym mieścił się szpital i skierowałam się do samochodu.

Dwadzieścia minut później znalazłam się przed swoim domem. Tuż przed naciśnięciem klamki zastanowiłam się nad stanem upojenia alkoholowego Mateusza i Josha. Przygotowując się psychicznie na najgorsze, weszłam do środka, gdzie zastała mnie podejrzana cisza. Jedynie z kuchni wydobywały się jakieś stęki i westchnięcia. Serce zabiło mi mocniej. No nie. Josh i mój kuzyn? Przez chwilę zszokowana stałam w przedpokoju, zastanawiając się, czy w ogóle mam ochotę wchodzić do kuchni. Otrząsnęłam się i niepewnie stawiałam kolejne kroki ku kuchni. Nagle w salonie usłyszałam głośne chrapanie, którego dźwięki wydawał z siebie Josh. Odetchnęłam z ulgą, widząc, że w kuchni nie zastanę homoseksualnej orgii. O wiele pewniejszym krokiem weszłam do kuchni, gdzie na widok Mateusza, który klęczał na kolanach z głową w piekarniku, serce kolejny raz dzisiejszego dnia, podeszło mi do gardła. W ekspresowym tempie, rzucając torebkę i kluczyki na podłogę, podbiegłam do chłopaka i zdecydowanym ruchem odciągnęłam go do tyłu, pozwalając, aby zahaczył głową o górę piekarnika.
       - Czy ty jesteś normalny!? Zostawiam cię na chwilę, a ty już chcesz się zabić? Daj spokój, Mateusz! Może potem będę żałować, że to powiedziałam, ale Pen nie jest tego warta, na miłość boską! - grzmiałam. Brunet patrzył na mnie gniewnie, jednak po moich słowach, na jego twarzy malowało się zdziwienie.
       - Zabić? Chciałem wyciągnąć kotleta, który utknął pomiędzy blachą a ścianą piekarnika – odparł, masując sobie tył głowy. - Daj spokój Mags, gdybym miał się zabić, zrobiłbym to w zupełnie inny sposób. A co do Penelope – nie martw się, zaraz ją odzyskam. - Mateusz znów wsadził głowę w głąb piekarnika. - Poza tym, nasza kuchenka jest elektryczna – dodał, wysuwając głowę i z triumfalnym uśmiechem wsadził sobie do buzi kotleta.

Pokręciłam z niedowierzaniem głową, po czym wyszłam z kuchni i kiedy wchodziłam po stopniach na piętro, mój telefon zaczął wibrować.
       - Przepraszam, spotkanie z Paulem przedłużyło się – w słuchawce usłyszałam głos Nialla. - Gdzie jesteś? - zapytał.
       - W domu - powiedziałam, wpatrując się w śpiącego Josha. - właśnie wróciłam.
       - Och – wyrwało mu się. - To może wpadłabyś do mnie? Bo wiesz, tak się składa, że mam wolną chatę – powiedział głupkowato, a ja mimowolnie zachichotałam. Po popołudniu pełnym wrażeń przyda mi się chwila relaksu ze swoim chłopakiem.
       - Będę za godzinę – odparłam, po czym rozłączyłam się. Uśmiech pojawił się na mojej twarzy. Za godzinę znów znajdę się w bezproblemowej bańce.

W przypływie pozytywnych emocji, postanowiłam zadzwonić do Pen. Miałam nadzieję, że odbierze chociaż teraz. Kiedy po piątym sygnale miałam zamiar się rozłączyć, usłyszałam szmer, a następnie roześmiany głos Penelope.
       - Pen? Gdzie jesteś? - spytałam.
       - W Trekstock. Od dziś razem z Zaynem jesteśmy podopiecznymi twojej fundacji! - krzyknęła, a tle usłyszałam głośny wiwat. - Wpadnij do nas, świetnie się bawimy! - dodała, po czym rozłączyła się.

Popatrzyłam na swój telefon, kręcąc głową. Ta dziewczyna zdecydowanie ma nierówno pod sufitem. Zaraz. Ona i Zayn? O co tu chodzi? Co Malik robi w mojej fundacji?! I gdzie jest Elena?

Miliard myśli znów pojawiło się w mojej głowie. Zanim znów zdążyłam się zdołować, pomyślałam sobie o Niallu. W moim sercu natychmiast rozlało się ciepło. Penelope nie była sama i co ważniejsze - była pijana, co oznaczało, że sobie poradzi. Wizja spędzenia relaksującego wieczoru z moim chłopakiem przyprawiała mnie o cudowne uczucie, od którego nie sposób było się uwolnić.



       - Kiepsko. - Niall pogładził mnie po głowie. Leżeliśmy na jego kanapie w salonie, co chwila sięgając po chipsy i żelki Haribo leżące na szklanym stoliku.

Właśnie skończyłam opowiadać mu o Penelope, Mateuszu i Harrym, nie zapominając wspomnieć o tym, jak w tym wszystkim cholernie się czuję. Zapadła cisza; każde z nas zatopiło się we własnych myślach. Wiedziałam, że ani ja ani tym bardziej Niall nie umiemy pomóc tej trójce, nieważne jak bardzo byśmy chcieli to zrobić. Zganiłam siebie w myślach. Cholerne przeczucia znów się sprawdziły. A najgorsze było to, że czułam, że to jeszcze nie koniec tego wszystkiego.
       - Będzie dobrze, wszystko się ułoży i wszyscy będą szczęśliwi – Niall musnął ustami czubek mojej głowy. - Fakt, Harry jest narwany, ale mówiąc takie coś, pokazał, że naprawdę coś do niej czuje. I wiem też, że tak łatwo nie odpuści. Znam go o wiele dłużej niż ty i wiem do czego ta lokata łachudra jest zdolna – powiedział, a ja uśmiechnęłam się.
       - Głupek – szturchnęłam go w ramię.
       - Wiesz co? - spytał. Podniosłam wzrok do góry, gdzie napotkałam błyszczące oczy Nialla.
       - Od początku byłem Perry Shipper – powiedział, a ja gwałtownie zeskoczyłam z kanapy, zadając mu cios poduszką. Blondyn bronił się przed moimi ciosami, głośno się przy tym śmiejąc.
       - Jak śmiesz!? Mateusz jest dla mnie jak brat! - okładałam go poduszką, jednak widząc jego głupią minę, nie mogłam więcej udawać swojego wielkiego oburzenia i śmiałam się razem z nim.

Niall, niczym pantera, rzucił się na mnie i przez następne kilka minut tarzaliśmy się po wykładzinie jak dzieci.
       - Dobrze, że chociaż nam się układa – Niall ciężko dysząc przyciągnął mnie do siebie.
       - Taa – mruknęłam. - Choć wciąż mam głupie przeczucie, że coś się jeszcze wydarzy.
       - Przesadzasz – prychnął. - Jest siódma wieczór, co mogłoby się zdarzyć o tej porze? - zapytał, kiedy usłyszeliśmy dzwonek do drzwi.

Blondyn zdziwiony spojrzał na mnie, wstając w podłogi, po czym skierował się w stronę wejścia. Usłyszałam szczęk zamków i szuranie. Niezapowiedziany gość wszedł do środka.
       - Cześć – usłyszałam stłumiony głos. Nie. To niemożliwe. Gdyby nie to, że ten cholerny głos poznam zawsze i wszędzie, pomyślałabym, że to okropny koszmar, który przeżywam na jawie.
       - Co tu robisz? - usłyszałam lodowaty ton chłopaka. - I co... - głos Nialla ugrzązł mu w gardle. Zaniepokojona udałam się w kierunku drzwi. To, kogo zobaczyłam w przedpokoju, potwierdziło moje najgorsze przeczucia. Na widok Sophie poczułam, jak zalewa mnie fala gorąca; jakby ktoś wrzucił mnie do wanny pełnej gorącej, wulkanicznej lawy. Miałam wrażenie, że w całego, wielkiego apartamentu Nialla zabrano powietrze. Doświadczyłam tego uczucia, kiedy spojrzałam na jej smutną i przestraszoną twarz. Niedowierzanie malowało się na mojej twarzy, które szybko zostało zmienione przez szok, kiedy mój wzrok zlustrował całą sylwetkę Sophie Ward.

Siedzieliśmy na podłodze, pijąc ósmą z rzędu butelkę. Zayn naprawdę się postarał; wino, które nam przyniósł było wprost przepyszne. Spojrzałam na chłopaka, który patrzył na Elenę, która z kolei wyglądała jakby głęboko się nad czymś zastanawiała. Nie mam pojęcia czy cokolwiek zrozumiała z paplaniny Zayna, który po drugiej opróżnionej butelce postanowił opowiedzieć nam historię swojego życia.
       - Dobra – Elena podniosła palec wskazujący do góry. Jej oczy błyszczały bardziej niż droga mleczna. Zaraz. Czy droga mleczna jest świecąca? - Najpierw byłeś z Pagsley, potem pojawiła się Mags i zacząłeś ją lubić, ale ona wolała Nialla, więc dałeś sobie spokój i chciałeś dalej być z Pagsley, ale ona miała dziecko z innym, potem wytwórnia kazała ci chodzić za rączkę z Perrie, a kiedy wybuchła afera z Niallem i Mags, chciałeś się do niej zbliżyć, ale dałeś jej czas i kiedy chciałeś znów to zrobić, to ona była już z Jordanem, a wtedy ty dałeś sobie spokój i zacząłeś sypiać z Cailin?- Elena spojrzała na Malika, który leżał na podłodze z rękami za głową i tępo wpatrywał się w żarówkę, która robiła za niezwykle gustowny żyrandol. Hm, wciąż wiszę Mags żyrandol. Postaram się to zapamiętać, w razie co powiem jej, aby zapisała to w swoim notesie.
       - Taaa – powiedział przeciągle, wciąż patrząc w górę. Spojrzałam na niego i w moim ciele rozlało się wielkie tsunami współczucia. Owszem, od zawsze byłam za Nialine, jednak kiedy usłyszałam, o jego przylocie do Paryża z tym wielkim bukietem specjalnie dla mojej przyjaciółki, zrobiło mi się go żal, tym bardziej, kiedy zobaczył ją z Jordanem. Uważałam, że jest głupi, jednak podziwiałam go za jego niezwykłą wytrwałość.
       - Boże – jęknęła Elena, łapiąc się za głowę. - Gorzej niż w Modzie na Sukces. Czekajcie, muszę sobie to rozrysować. - Brunetka wstała z podłogi, po czym chwiejąc się, niezręcznie wzięła do ręki kartkę oraz długopis i ponownie siadając na podłodze, z wysuniętym końcem języka, zaczęła kreślić na kartce jakieś dziwne bohomazy. Spojrzałam na nią dziwnie, po czym przesunęłam się do Zayna, biorąc ze sobą butelkę.
       - Jesteś głupi – powiedziałam, klepiąc go po klatce piersiowej. Zayn spojrzał na mnie.
       - Dzięki, Penelope – prychnął – zawsze umiałaś pomagać ludziom.

Wyszczerzyłam się. Wiedziałam, że umiem to robić, a nikt wcześniej tego nie doceniał. Przynajmniej Zayn jest taki dobry.
       - Masz rację, jestem głupi. Robić sobie nadzieję przez tyle czasu – prychnął. Położyłam rękę na jego ramieniu.
       - Daj spokój, Zayn. Przecież wszystko się ułoży... Jakoś – znów beknęłam. - Może niekoniecznie będzie to Mags, ale... co z Cailin? Może powinieneś zabrać ją na randkę?
       - Może – Zayn wstał z podłogi do pozycji siedzącej. - Hej, Elena, pokaż to patologiczne drzewo genealogiczne!

Elena, wyraźnie uradowana, że ktoś w końcu zwrócił na nią uwagę, chwiejnym krokiem, podeszła do nas. Spojrzałam na Zayna, wyraźnie zaskoczona tym, jak zręcznie potrafił zmieniać temat. Chciałam o tym jeszcze porozmyślać, jednak w mojej głowie szumiało od wina. Razem z chłopakiem pochyliłam się nad kartką, zastanawiając się jak, do cholery mam odczytać to, co znajdowało się na niej. Czy do tego jest jakiś słownik? I co oznacza ta falowana linia obok mojego imienia?

Nagle usłyszeliśmy trzask drzwi wejściowych i po chwili ujrzeliśmy Mags. Zauważyłam, że na jej widok Zayn odrobinę się spiął. Spojrzałam na moją przyjaciółkę i już wiedziałam, że coś jest nie tak. Jej wzrok był pusty, a twarz bez żadnego wyrazu. Oparła się o ścianę obok wejścia, głęboko oddychając.
       - Mags? - zapytałam niepewnie. - Coś się stało?

Blondynka spojrzała na mnie beznamiętnie, po czym przeniosła wzrok na Zayna. Po chwili ciszy usłyszeliśmy jej głos.
       - Gratulacje, Zayn – jej bezbarwny ton głosu zaskoczył mnie, dając jednocześnie do zrozumienia, że stało się coś o wiele gorszego niż moje rozstanie z Mattym.
       - Gratulacje z jakiej okazji? - spytał zdezorientowany Malik, patrząc wyczekująco na moją przyjaciółkę, której wzrok wciąż utkwiony był w Mulacie.
       - W waszym zespole pojawił się nowy Daddy Direction.

___________________________________________________
Dobry wieczór, mam nadzieję, że nie zawiodłam Was tym rozdziałem :) Mam trochę kontuzję
i zapewne w tekście roi się od błędów, ale przysięgam, że jak tylko odzyskam pełną sprawność,
to je poprawię :) Jak zawsze dziękuję za komentarze i zachęcam Was do tej czynności - to naprawdę dużo dla mnie znaczy :)
+ moja kochana Elenn bierze udział w konkursie na blog miesiąca! Pomóżcie jej wygrać! Wystarczy, że wejdziecie na TU albo TU i zagłosujecie :)
Dobranoc xx