3. Queen of the night

Stałam tam z rozdziawioną buzią, nie kompletnie nie wiedząc jak się zachować. Przede mną stał Niall Horan we własnej osobie, uważnie mnie obserwując. Przysięgam, że widziałam błysk w jego oczach, kiedy się odwróciłam.

       - Hm, cześć - uśmiechnęłam się delikatnie. Nie miałam pojęcia jak się zachować. Przytulić, podać rękę?
- Cześć. - Niall, pochylił się nade mną i złożył mały pocałunek na moim policzku. Po moim ciele przeszły dreszcze.

W dopasowanym garniturze wyglądał niezwykle seksownie. Boże, jaki on był przystojny! Dopiero teraz zauważyłam, że lekko przyciął włosy. Jego niebieskie spojrzenie wciąż było tak hipnotyzujące jak kiedyś. Znów zatracałam się w nim, a wspomnienia napłynęły z podwojoną siłą. Tak bardzo chciałam być twarda, tak bardzo chciałam odwrócić głowę, byle tylko nie patrzeć na niego, jednak mój umysł i racjonalne myślenie były zaprogramowane na jeden tryb: gap się na niego ile wlezie. Cholera jasna, wszystko idzie nie tak. Jordan, dlaczego cię tu nie ma!? Jak to w ogóle możliwe, że Niall Horan pojawił się na kolacji mojej fundacji? To tak cholernie niewiarygodne.

       - Nie wiedziałam, że tu będziesz. Myślałam, że jesteście w Meksyku - powiedziałam. Moje ręce trzęsły się ze zdenerwowania. 

       -  To dopiero pojutrze - odparł. - Chłopaki też tu gdzieś są – wymamrotał.

Tą niezręczną wymianę zdań przerwała pozostała czwórka Directions, która widząc mnie obok Nialla, rzuciła się na mnie, aby mnie uściskać.

       - Przepraszam, czy ta piękna pani to prezes fundacji Trekstock? - zapytał Liam z szelmowskim uśmiechem, a ja zakłopotana skinęłam jedynie głową. Poczułam jak moje policzki zaczynają płonąć. Pomimo tego że kiedyś byliśmy zgraną paczką, teraz, po tylu miesiącach rozłąki i sporadycznego kontaktu z chłopakami, czułam się onieśmielona; zupełnie tak samo, kiedy spotkałam ich po raz pierwszy po ich koncercie.

       - Boże, Mags, wyglądasz lepiej niż kiedykolwiek - uśmiechnął się Louis, kiedy podszedł do mnie. O ile jego słowa zdziwiły mnie, tym jego podejście do mnie i wyściskanie mnie jak starą przyjaciółkę, totalnie mnie zszokowało. Nasze stosunki wciąż były chłodne, od tych pamiętnych urodzin Zayna.

       - Sugerujesz, że kiedyś była brzydka? - nasze oczy zwróciły się w stronę Nialla, który wypowiedział te słowa. I to śmiertelnie poważnie.

       -  Niall, wyluzuj. - powiedział cicho Harry.

Nie rozumiałam Nialla. Dlaczego tak się zachowywał? Przecież... To, co było między nami było zamkniętym tematem. Oboje rozpoczęliśmy nowe życie u boku innych ludzi. Ja tak zrobiłam.

       - Największa laska na tej całej imprezie! - zagwizdał Zayn, po czym pocałował mnie w policzek. - Jestem drugim twoim największym fanem. Mam wszystkie wycinki z gazet na twój temat - powiedział dumnie, a ja śmiejąc się przyciągnęłam go do siebie. Brakowało mi jego głupich żartów i mówienia z dziwnym, kosmicznym akcentem.

       - A kto jest tym pierwszym? - szepnęłam konspiracyjnie, na co on odparł: - Chyba doskonale wiesz kto to.

Pomimo lekkiej atmosfery, nadal byłam spięta czując, że Niall jest tak blisko. Starałam się nie patrzeć na niego, ale, Boże, on był taki przystojny! 

W czasie mojej krótkiej rozmowy z chłopakami, całą swoją uwagę skupiałam na blond kosmykach, które niepostrzeżenie wydostały się z fryzury, błękitnych, błyszczących oczach, które uważnie obserwowały mój ruch, na szerokim uśmiechu, kiedy któryś z chłopaków powiedział coś zabawnego i idealnie białych i prostych zębach. Słowa chłopaków przechodziły w mojej głowie niczym echo; wszystko, co widziałam i słyszałam sprowadzało się do człowieka, który stał metr ode mnie i miał na imię Niall.

Kiedy w końcu wróciła mi zdolność myślenia, pospiesznie pożegnałam się z chłopakami i skierowałam się w stronę, gdzie przy jednym ze stołów siedziała Penelope, Mateusz i Josh. Usiadłam tuż obok Penelope. Spojrzała na mnie.

       - Doskonale wiedziałaś, że oni tu będą, Ty cholerny, mały pokemonie. - Jednym haustem wypiłam całą zawartość kieliszka szampana. Kompletnie nie byłam przygotowana na spotkanie ich w tak krótkim czasie. Jestem w Londynie zaledwie siedemnaście godzin i już spotykam Nialla i spółkę. Nie wytrzymam do końca kolacji. Wzięłam do ręki kolejną lampkę szampana. Aby przeżyć ten wieczór bez łez, zbędnych krzyków i smutku, musiałam się porządnie napić. 

       - Oczywiście, że tak. - wzruszyła ramionami. Nawet się z tym nie kryła. - Wysłałam zaproszenie Liamowi. Ale powiedz, czy gdybyś wiedziała, że będzie tu Niall, nie chciałabyś pójść. A tak, to wszystko dla twojego dobra. I na cele charytatywne. - dodała.

Chcąc nie chcąc przyznałam jej rację. W życiu nie przyszłabym, gdybym wiedziała, że on tutaj będzie. Może, gdyby Jordan był tutaj ze mną... Nie, nie będę o tym myśleć. Jestem tutaj po to, aby pomóc potrzebującym, a nie jęczeć z powodu moich durnych, sercowych problemów.

Po kilku morderczych spojrzeniach wysłanych w stronę Pen, razem z Eleną poszłyśmy w kierunku podestu, gdzie grała orkiestra. Dochodziła ósma, a ja, jako główny organizator tej kolacji musiałam należycie powitać  gości, zapewnić przednią zabawę i zamienić ze wszystkimi zgromadzonymi chociaż słówko, jednak widząc, ile ludzi zjawiło się na tej imprezie, pomyślałam, że jest to niewykonalne. Dopiero tutaj, stojąc przed tą masą ludzi, uświadomiłam sobie, że to nie tylko impreza charytatywna mojej fundacji. To było również wielkie wydarzenie towarzyskie, totalne must be there londyńskiej śmietanki, co utwierdziło mnie w przekonaniu, kiedy gdzieś w tłumie ujrzałam samego księcia Harry'ego ze swoją żoną. Książę Harry przyszedł na moją imprezę charytatywną. O kurwa. Wzięłam głęboki oddech, po czym usłyszałam, jak mój głos niesie się echem po wielkiej sali.

       - Dobry wieczór. Dziękuję wszystkim za przybycie, to wiele dla mnie znaczy. Jestem niezmiernie wdzięczna tym, którzy zdecydowali się wspomóc moją fundację, z której wszystkie dochody zostaną przeznaczone na budowę szkół w Somalii. Mam nadzieję, że będziecie się dobrze bawić. Życzę wszystkim udanego wieczoru - powiedziałam, a na sali rozległy się oklaski. Moje nogi i głos wciąż drżały ze zdenerwowania. Co prawda zaliczyłam już swoje pierwsze publiczne wystąpienie w ramach fundacji, jednak nie była to tak duża publiczność jak tu. Pamiętam doskonale, tą okropną gulę w gardle, kiedy miałam cokolwiek powiedzieć. Niewiele pamiętam z tego, co mówiłam, jednak doskonale przypominam sobie Penelope, która ni stąd z zowąd rzuciła się na chodnik, krzycząc, że nie mają prawa zburzyć tego historycznego budynku. Wszyscy spojrzeli na nią zdziwieni, tym bardziej ja. Kompletnie nie miałam pojęcia co ona wyprawia, przecież to było spotkanie z okazji podziękowania mojej fundacji za wybudowanie placu zabaw w sierocińcu w Swansea; nie żaden protest, jak myślała Penelope. Od tamtej pory moja przyjaciółka zajmuje się wyłącznie modelingiem i werbowaniem swoich koleżanek na charytatywne imprezy.

Zażenowana treścią swojego przemówienia, wraz z Eleną poszłyśmy do stolika w którym siedzieli Josh, Pen z Mateuszem, John Newman, Kate Upton oraz Nathan z The Wanted. Wow, sama elita, gdzie ja, szary margines społeczny, mam czelność obcować z takimi ludźmi. Z zamyślenia wyrwała mnie Elena, wciskając swój obcas w moją stopę. Natychmiast ocknęłam się z amoku, zdając sobie sprawę, że gapię się na Johna z wywalonym językiem. Moje zażenowanie znów osiągnęło maksymalny poziom i kolejny raz pomyślałam, że kompletnie nie pasuję do tego świata. Ale dla szczytnych celów zrobię wszystko. W końcu pomaganie innym to moje drugie imię.

Kolacja była przepyszna. Polędwiczki w sosie z kandyzowanego mango z pietruszką i szparagami, do tego pure ziemniaczane w beszamelowej kołderce z pieczonym indykiem oraz krem z owoców leśnych z cytryną i płatkami złotej czekolady równa się niebo w gębie. Razem z Kate pałaszowałyśmy jedzenie, w międzyczasie rozmawiając o jej pracy w Sports Ilustrated. Podziwiałam ją z całego serca i głośno kibicowałam jej karierze. Blondynka miała niesamowite poczucie humoru, co potwierdzały niezliczone ilości niekontrolowanych wybuchów śmiechu przy naszym stoliku. Z zdziwieniem i niedowierzaniem obserwowałam, jak Kate konsumuje swoją porcję, dodatkowo podkradając kawałki polędwiczki z talerza Josha. Chłopakowi kompletnie to nie przeszkadzało, miałam wrażenie, że sam podsuwa talerz modelce. Pierwszy raz widziałam kogoś przeżywającego niemy orgazm na widok dziewczyny wyjadającej komuś z talerza. Tak, wiem, to porąbane myśleć o czymś takim podczas tak wystawnego wieczoru, jednak z drugiej strony to był Josh, znając go od dwóch lat każde jego aspołeczne zachowanie w ogóle mnie nie dziwiło.

[muzyka]

Po wyśmienitej kolacji wszyscy goście wstali od swoich stolików, rozpraszając się po całej sali rozmawiając i pijąc przy tym szampana. Razem z ludźmi z mojego stolika (oprócz Josha, który skrzętnie zakrywał sobie krocze obrusem - Kate Upton siedząca obok niego chyba była dobrym pomysłem) podążyliśmy za innymi gośćmi. Co sekundę ktoś podchodził do mnie, aby porozmawiać i podziękować za zaproszenie. Rozmawiałam z innymi i uprzejmie uśmiechałam się, jednocześnie wsłuchując się w The tender trap, które właśnie przygrywała orkiestra. Myślami byłam jednak gdzie indziej, w krainie, która miała na imię Niall. Co chwila odwracałam się, szukając go wzrokiem. Byłam zawiedziona, że nigdzie go nie widzę. Chwilę później do naszego grona dołączył Liam i Zayn. Uśmiechałam się ładnie, rozmawiałam, śmiałam się, jednak w środku chciało mi się płakać. Na Boga, to wszystko szło totalnie nie po mojej myśli. Alkohol miał zagłuszyć moje uczucia, nie je potęgować! Muszę być twarda. Zbierałam się do kupy tyle czasu, nie mogłam pozwolić sobie na chwilę słabości. Tak, nie będę o nim więcej myśleć! Ale... Niall, dlaczego cię nie widzę, do cholery?!

Przeprosiłam moich towarzyszy, kierując się w stronę tarasu. Idąc się w tamtą stronę, kolejny raz dzisiejszego wieczoru trąciłam kogoś ramieniem. Miałam cichą nadzieję, że znów zderzyłam się z Niallem, jednak moje oczy spotkały rozbawione spojrzenie niebieskookiego blondyna. Z tą różnicą, że ten blondyn nie był tym, którego szukałam. Zakłopotana wymamrotałam przepraszam, wciąż wpatrując się w rozbawionego nieznajomego. W jednym momencie moje myśli o Jordanie i Niallu wyparowały. W głowie miałam jedynie wysokiego blondyna w idealnie skrojonym smokingu z kremową chusteczką w butonierce. Jego uśmiech, który pojawił się na jego twarzy po wydukaniu moich niemrawych przeprosin, przyprawił mnie o palpitacje serca. Cholera, kim on był?! 

       - Świetna impreza. Gratuluję. - Jego głos, tak głęboki i męski, był kojącym balsamem dla mojej duszy. Jeszcze nigdy nie spotkałam człowieka, który tak seksownie mówił zwykłe rzeczy. Nie licząc Nialla podczas naszych wspólnych chwil, ale to było dawno i zresztą - nie ma co rozpamiętywać.

       - Dziękuję - uśmiechnęłam się, wciąż onieśmielona. Ten wieczór obfitował w coraz bardziej zaskakujące niespodzianki. Najpierw Niall, później całe One Direction, a teraz objawił mi się istny Bóg. Cholera jasna, potrzebuję więcej alkoholu. 

       - Wypiję za zdrowie pięknej kobiety. - Blondyn uniósł kieliszek z szampanem, a moje policzki kolejny raz zapłonęły. Rany, znów zachowuję się jak nastolatka. Pieprzony flirciarz. On powinien być dla mnie zakazany, niedostępny; przecież nie byłam sama, nie mogłam zachowywać się jak singielka! 

Posłałam nieśmiały uśmiech nieznajomemu, odchodząc w stronę tarasu. Przez całą drogę czułam na sobie wzrok nieznajomego.Kiedy znalazłam się na zewnątrz, podeszłam do barierek, opierając na nich obie ręce. Tak krótki wieczór, a tyle wrażeń. Czując chłodne powietrze na swojej skórze, mój umysł znów został zalany przez wspomnienia o byłym chłopaku. Czułam się okropnie. Jest źle, kiedy jest daleko, ale chyba jeszcze gorzej, kiedy znajduje się praktycznie obok. Odetchnęłam kilka razy i po czwartej próbie doprowadzenia się do porządku postanowiłam wrócić na salę. Kiedy odwróciłam się, natknęłam się na Nialla, który trzymał w rękach dwa kieliszki z szampanem.

       - Hej - uśmiechnął się, podając mi kieliszek, a ja oszołomiona wzięłam go bez słowa.

Przez chwilę staliśmy obok siebie podziwiając oświetlony Londyn. 

       - Cholera, tęskniłam za tym widokiem - powiedziałam, upijając trochę szampana.

       - Taa. - mruknął. - Trochę czasu cię tu nie było.

       - Półtora roku - powiedziałam. - Co u ciebie?

       - Po staremu - wzruszył ramionami. - Koncertuje, jem, obijam się, koncertuje, śpię i takie tam. Jestem taki sam jak wcześniej - dodał. - Za to u ciebie sporo się dzieje. Własna fundacja, huh? Twój chłopak musi być z ciebie dumny - przyłożył kieliszek do ust, a mnie zatkało.

       - Hm. - zacisnęłam usta w kreskę. - To nic takiego, Niall. Dalej jestem tą samą dziewczyną co kiedyś. - powiedziałam. - Czy jest dumny? Nie wiem, nie słyszałam czegoś takiego.

       - Ja bym był - odparł.

Cholera, nie potrafię być tak blisko niego, to tak bardzo boli. Znów czułam się tak jak półtora roku wcześniej, kiedy nie liczyło się nic oprócz tego blondyna. Nie mogłam się oprzeć, aby nie patrzeć na te jego piękne oczy, które mówiły mi, że tylko ja sprawię, że znów będą wesołe. Rozpaczliwie próbowałam się przed tym bronić. Nie umiałam.

Spojrzałam w dół. Samochody wyglądały jak  miniaturowe zabawki.

       - Wysoko - powiedziałam.

       - No - Niall przytaknął. - Pamiętasz jak, kiedyś niechcący zrzuciłaś melona z mojego okna? - zapytał, a ja pierwszy raz tego wieczoru zaśmiałam się naprawdę szczerze.

       - Tak, myślałam, że przez to to zaraz ja będę leżeć rozpryskana na tym chodniku jak ten melon. - powiedziałam.

Przez kilka minut znów śmialiśmy się, wspominając stare czasy. Pierwsza randka w Nando's.

To, jak Niall zrobił mi lekko przypalone tosty w kształcie serc, z okazji naszej miesięcznicy. To, kiedy szukaliśmy księżyca na Halloween. Kiedy któregoś dnia wybraliśmy się na wycieczkę i zabłądziliśmy, bo Niall kupił mapę nie tego miasta. Przez ten czas znów było jak dawniej. Znów byliśmy tymi samymi ludźmi jak wcześniej.

Naszą rozmowę przerwała Penelope.

       - Tu jesteś. Wszędzie cię... o mój Boże, Niall, cześć! - rzuciła się blondynowi w ramiona. Obejmując moją przyjaciółkę, chłopak nie odrywał ode mnie wzroku, co sprawiało, że myślałam, że umarłam i poszłam do nieba. - Chodźcie, zaraz będzie licytacja. - brunetka wzięła mnie za rękę, a Niall podreptał za nami.

       - Jaka licytacja? - zapytał wciąż idąc obok nas.

       - Możesz ją kupić i pójść z nią na randkę – powiedziała, a Niall uśmiechnął się szeroko.

       - Mags jest warta każdych pieniędzy. Szykuj kieckę na kolację, kochanie. - powiedział zadziornie, a ja zaczęłam się śmiać. W środku jednak miałam stado motyli w brzuchu. Znów poczułam się jak dawniej. 

Na sali zgromadziło się już sporo ludzi. Penelope zaprowadziła mnie pod scenę, gdzie czekało kilka innych dziewczyn. Wciąż uważałam, że to totalnie głupi pomysł. Nie popierałam handlu ludźmi. Moja mina musiała wyrażać moje myśli, ponieważ Pen natychmiastowo włożyła mi palec między żebra.

       - To na szczytny cel - powiedziała. - No dalej, Mags, uśmiech i cycki do przodu. Wiem, że to potrafisz. - dodała, po czym z profesjonalnym uśmiechem poszła na miejsce wskazane przez Elenę. Kilka minut później moja asystentka podeszła do mnie, dając mi ostatnie wskazówki. 

       - Powodzenia – szepnęła, po czym weszła na scenę i wzięła do ręki mikrofon. - Panie i Panowie, czas na atrakcję wieczoru! - powiedziała, a zgromadzeni zaczęli wiwatować i klaskać. Niestety nie posiadamy w puli lotów w kosmos, prehistorycznych obrazów czy arabskich ogierów ( od autorki: chodzi o konie :D), jednak mamy w puli dziesięć panien i trzech panów gotowych na spędzenie uroczego wieczoru z osobą, która wygra licytację - mówiła dalej, a ludzie chichotali i wiwatowali na zmianę. Kolejny raz pomyślałam, że Elena Davis jest moim aniołem, który zstąpił na ziemię. Brunetka była niesamowita, tłum dosłownie jadł jej z ręki. - Zaczynamy! - powiedziała głośno. Na pierwszy ogień poszła Kate, której Josh nie spuszczał z oczu.

       - Drodzy panowie, oto piękna Kate. Sukcesywna modelka. Uwielbia jogging i truskawki. Cena wywoławcza to sto funtów.

Po kilku krzykach Kate została zlicytowana za pięćdziesiąt tysięcy. Przez następne kilka minut z rozbawieniem obserwowałam zaciętą rywalizację pomiędzy ludźmi. To było niesamowite, jakim sukcesem okazał się pomysł Pen i Eleny. A kwoty, które zostały przeznaczone na konto fundacji - po prostu niewiarygodne. Nagle ujrzałam na scenie dziko uśmiechającą się Penelope, stojącą w światłach reflektorów. Elena zręcznie opisywała walory mojej przyjaciółki, co przekładało się na kwoty, które z rażącą prędkością były coraz wyższe. 

       - Dwadzieścia tysięcy po raz drugi... - Elena podnosiła młotek aby przypieczętować "sprzedaż", kiedy Penelope szybko podeszła do niej i niemal z ręką wyrwała jej mikrofon.

       - Matty! - krzyknęła - Przecież obiecałeś, że mnie zlicytujesz! - jęknęła, a większość ludzi zaczęła chichotać. Ja również starałam się nie parsknąć śmiechem. 

      -  Nie znam cię, kobieto! - usłyszałam głos Mateusza z głębi sali. - Ale niech ci będzie. Trzydzieści tysięcy! - krzyknął, a na twarzy Penelope pojawił się oszałamiający uśmiech przeznaczony jedynie dla Mateusza. Żegnana oklaskami zeszła ze sceny, niemal biegnąc w stronę Mateusza, obdarzając go słodkim buziakiem. Przeniosłam wzrok na stolik, gdzie siedziało One Direction ze swoimi osobami towarzyszącymi. Louis, Niall i Liam z uśmiechem klaskali i  przyglądali się Pen, Harry siedział naburmuszony, a Zayn patrzył prosto na mnie.Wzdrygnęłam się pod wpływem tego spojrzenia. Nieważne w jakich okolicznościach się znajdę, wzrok Zayna Malika będzie mnie hipnotyzował zawsze i wszędzie. Nim się obejrzałam, Elena skinieniem głowy dała mi znać, że czas na mnie. Niechętnie wspięłam się na scenę, znów stojąc przed tyloma ludźmi. 

       - A teraz przed nami stoi śliczna Madeline. - światło reflektorów skierowało się na mnie, a ja stałam zażenowana na tym głupim podeście. Pamiętaj Mags, to na cele charytatywne.

       - Założycielka i główna działaczka fundacji Trekstock oraz studentka LSE w jednym. -  Elena ciągnęła swoją paplaninę, a ja czułam, że się czerwienie. - Cena wywoławcza to... - zaczęła, kiedy usłyszałam krzyk Nialla. - Dziesięć tysięcy! 

       - Piętnaście! - facet z tyłu sali podbił stawkę.

Boże, to takie żenujące.

       - Trzydzieści! - tym razem to Zayn podniósł swoją kartkę.

       - Trzydzieści po raz pierwszy! - Elena była zachwycona wymianą ciosów. Chyba jeszcze żadna z dotychczasowych licytacji nie była tak ekscytująca.

       - Pięćdziesiąt! - jakiś przystojny brunet uśmiechnął się w moim kierunku, podbijając sumę.

Błagam, skończcie to już.

       - Osiemdziesiąt! - Zayn nie dawał za wygraną. Spojrzałam na Nialla, który siedział ze stoickim spokojem, uśmiechając się do mnie.

       - Sto tysiecy! - starszy pan podniósł karteczkę, a po sali przeszedł pomruk podziwu i zaskoczenia.

       - Sto tysięcy! - wrzasnęła Elena. - Po raz pierwszy... po raz drugi...

       - Sto pięćdziesiąt! - usłyszałam głos z lewej strony sali. Spojrzałam w tamtą stronę i moje oczy skrzyżowały się ze spojrzeniem tajemniczego blondyna, którego miałam przyjemność poznać wcześniej.

Hm, nie miałabym nic przeciwko, gdyby to właśnie on wygrał kolację w moim towarzystwie. Myślami już widziałam naszą dwójkę w romantycznej scenerii. A co z Jordanem?, usłyszałam głos rozsądku. Zignorowałam go, wciąż wpatrując się w blondyna, który patrzył na mnie triumfalnie.

Kiedy Elena próbowała przekrzyczeć rozemocjonowany tłum, ujrzałam, podnoszącą się kartkę z numerem 103. Zamarłam.

       - Pięćset tysięcy. - głos Nialla odbił się echem po sali.

Kurwa. Czy on oszalał? Nie tylko ja byłam w szoku.

       - Pięćset tysięcy po raz pierwszy... drugi... sprzedane! Panie i panowie, kolację w towarzystwie tej uroczej panny, wygrał pan z numerem 103!

Rozległy się oklaski, a ja zażenowana szłam w stronę stolika przy którym siedział Niall i spółka.

       - Zwariowałeś!? - wrzasnęłam na niego a on tylko wyszczerzył się w moją stronę. W jego oczach ujrzałam wesołe iskierki, które natychmiast mnie udobruchały. Ale tylko na moment. On wydał na mnie pół miliona funtów, do jasnej cholery!

On jest nienormalny. Pokręciłam z niedowierzaniem głową, po czym usiadłam na wolne miejsce, które było koło niego. Sięgnęłam po szklankę z drinkiem; z tego całego zamieszania zaschło mi w ustach. Pół miliona. W głowie mi się to nie mieściło. Sporą kwotą zasilił konto fundacji. To miłe. Ale wciąż byłam na niego zła. Dlaczego nie mógł wylicytować innej dziewczyny?! Halo, przecież tam były aniołki Victoria's Secret!

       - To na szczytny cel, kolacja w twoim towarzystwie będzie tylko dodatkiem do tego - powiedział rzeczowo, a ja oparłam się plecami o krzesło. To wszystko działo się tak szybko. Za szybko. Kiedy miałam zamiar wstać, do stolika podeszli Pen z Mateuszem oraz Josh. Chłopaki grzecznie się przywitali, po czym dosiedli się. Gęsta atmosfera opadła; śmialiśmy się z opowieści Louisa, o tym, jak Harry upił się ostatniego razu i podrywał w klubie jakiegoś faceta. Było znów jak kiedyś, kiedy wszyscy byliśmy jedną paczką.

Nagle na scenie kolejny raz zobaczyliśmy Elenę. 

       - Nie, nie mamy już kogo licytować - powiedziała, kiedy jeden ze starszych panów, wyciągnął ku niej swoją karteczkę z numerem. Zaśmialiśmy się. - To jeszcze nie koniec emocji. Przez nami mały występ naszego specjalnego gościa. Przed państwem Ed Sheeran! - na scenę wszedł elegancko ubrany rudzielec, po czym przełożył sobie przez ramię gitarę. Pierwsze dźwięki jego piosenki wypełniły moje uszy.
[KONIECZNIE włącz!]
       - Zatańczysz? - Niall wyciągnął dłoń. Kątem oka dostrzegłam jak Pen, cieszy się jak głupia.

Bez słowa wstałam i pozwoliłam aby wziął moją rękę i zaprowadził na parkiet, gdzie tańczyło już kilkanaście par. Ujął jedną moją dłoń, a drugą osadził na mojej talii. Czułam, jakbym trzymała kabel, przez który przepływał prąd; po moim kręgosłupie przebiegły dreszcze, które uświadomiły mi jak bardzo brakowało mi jego dotyku. 

Tańczyliśmy patrząc sobie w oczy. W jego ramionach czułam się tak bezpiecznie... Kołysaliśmy się w rytm ballady, którą śpiewał Ed.
       - Pięknie wyglądasz - powiedział, a ja uśmiechnęłam się. Jego bliska obecność wciąż mnie onieśmielała.

Moje ciało, serce, umysł znów wypełniło uczucie, od którego tak bardzo chciałam się uwolnić. Przez chwilę tańczyliśmy nie zamieniając ze sobą słów. Pomimo zamkniętych ust, moje ciało krzyczało i wręcz wyrywało się do niego; moja dusza podświadomie wiedziała, że moje miejsce jest własnie u jego boku. Mój umysł całkowicie pozbył się Jordana, Zayna i tajemniczego blondyna; jedynym o czym myślałam, był oszałamiający zapach jego perfum oraz szamponu do włosów.
       - Tęskniłem - szepnął do mojego ucha, po czym przyciągnął mnie do siebie mocniej.
       - Ja też, Nialler. - szepnęłam. Nie chciałam tego powiedzieć. Przecież Niall Horan był człowiekiem, który półtora roku wcześniej zniszczył mi życie. To przez niego wyjechałam ze stolicy i to właśnie przez niego znów musiałam doprowadzić siebie do ładu. Wiedziałam,że nie powinnam z nim rozmawiać, nie powinnam nawet na niego patrzeć. Miałam go unikać jak ognia. Przecież obiecałam sobie, że ta historia już się nie powtórzy, że poza ewentualną przyjaźnią nie będzie nas łączyć nic więcej. To Jordan był teraz moim chłopakiem, poprzez wzgląd na niego, nie powinnam teraz znajdować się na tym parkiecie, tutaj, z Niallem. Dalej, Mags, skończ z tym. Postanowiłam, że tak po prostu puszczę jego dłoń i zejdę z parkietu z triumfalnym uśmiechem, że udało mi się powstrzymać od pozwolenia sobie, aby ta historia pomiędzy mną a nim zaczęła się od nowa. Chciałam to przerwać, ale nie umiałam.  Nie umiałam już walczyć. Doskonale wiedziałam, że potrzebuję go jak nikogo innego. Usiłowałam przestać zatracać się w tym wszystkim, przecież mam chłopaka. Pieprzyć go, widzisz go gdzieś tutaj? , moja podświadomość spojrzała na mnie złowrogo.

Spojrzałam mu w oczy. Jego tęczówki były tak elektryzujące, hipnotyzujące, uzależniające.

W tamtym momencie przestał istnieć świat. Byliśmy tylko my. Jego usta znalazły się niebezpiecznie blisko moich. Przyjemne ciepło owładnęło moje ciało. Jego usta znów znalazły się blisko mojego ucha.
       - Give me love like never before (obdaruj mnie miłością, jak nigdy wcześniej),  'cause lately I've been carving more (Ponieważ ostatnio pragnę jej więcej), and it's been awhile but i feel still the same... (minęło trochę czasu, lecz ja wciąż czuję to samo) - blondyn wciąż nas kołysząc, śpiewał mi tekst piosenki.  -Wsłuchaj się w tekst. Nic nie muszę już mówić. - szepnął prosto w moje usta, po czym niezauważalnie musnął je. Zamarłam. W tym samym momencie, cała bariera, mur, który zawzięcie budowałam, aby ogrodzić się od niego, runął z hukiem. Znów byłam w rozsypce. Zgubiłam się. W tamtej chwili inicjatywę nad moją dalszą przyszłością przejęła moja intuicja. Położyłam głowę na jego ramieniu, wsłuchując się aksamitny głos Eda.

No, I just wanna hold ya...

Give a little time to me or burn this out

We play hide and seek to turn this around

All I want is to taste  that your lips allowed

My, my, my,my, give me love

Boże. Kurwa mać. To nie może być prawda. To niemożliwe, do jasnej cholery. Spojrzałam na niego z szeroko otwartymi oczami. On mnie kochał. Wciąż kocha. O kurwa.

       - Niall... - zaczęłam jednak, on nie pozwolił mi dokończyć.
       -Nie mogę udawać. Udawałem wystarczająco przez półtora roku.. - powiedział.

Moje serce wypełniła radość, kolana zmiękły i byłam pewna, że gdyby nie Niall, mocno mnie trzymający, już dawno bym leżała na podłodze. Ja też udawałam, przed sobą, przed wszystkimi. Boże, gdyby nie Jordan...
       - Ja nie mogę. Mam kogoś. To nie jest takie łatwe - jęknęłam. - Ja go kocham, Niall. - mój głos się załamał.
       - Zapomnij o nim. Ten, którego kochasz, właśnie stoi przed tobą. - Jego niebieskie tęczówki wpatrywały się we mnie z niepokojem i nadzieją.

Jak on dobrze mnie znał. Miał racje. Ciągle coś do niego czułam. Każdą komórką swojego ciała. Całą sobą. I nie nie mogłam na to poradzić. Spojrzałam na niego bezsilnie. Ed skończył śpiewać, a my wróciliśmy do stolika.
       - O mój Boże, nawet nie wyobrażasz, jak bardzo zakochani w sobie jesteście. To wszystko było widać. - Penelope szepnęła. - I nawet nie myśl, że nie dowiem się, co ten blond Irlandczyk szeptał ci do ucha. - O Boże, kocham tą piosenkę! Matty, chodź! - prawie siłą wyciągnęła Mateusza, który miał minę, jakby miał zaraz się rozpłakać.

Liam z uśmiechem patrzył, jak Niall śmiejąc się obejmuje mnie ramieniem. W tym samym momencie podszedł do nas fotograf, prosząc o zdjęcie. Niall objął mnie mocniej i oboje z uśmiechem zapozowaliśmy fotografowi. To był mój szczery uśmiech, tak rzadki do tej pory.

Przez następne kilka godzin Niall nie odstępował mnie na krok. Ciągle tańczyliśmy, rozmawialiśmy... Chyba w niczyim towarzystwie nie czułam się tak swobodnie jak właśnie przy moim byłym chłopaku. Siedząc przy stoliku wraz z naszymi znajomymi, Niall splótł nasze dłonie pod stołem. Taki mały, prosty gest, a jakże intymny i dostarczający tylu emocji. Spojrzałam na Nialla, który uśmiechał się do mnie i patrzył na mnie TYM wzrokiem. Miękłam pod tym spojrzeniem. W tamtym momencie nie pragnęłam niczego innego, znów byłam w magicznej krainie o imieniu Niall. Przypomniałam sobie słowa piosenki, do której tańczyliśmy wcześniej. Wiedziałam. Już wszystko wiedziałam.

______________________________________________________________
Miłej niedzieli, robaczki! Dziękuję za tyle komentarzy pod poprzednim rozdziałem, może dla Was to niewiele, ale dla mnie, to jakby tłumy pisały, co myślą o moim rozdziale :D Dziękuję <3 Do zobaczenia w następnym! xxx