2. How long will I love you?

Niechętnie otworzyłam jedno oko, z całych sił starając się ignorować uporczywe dzwonienie budzika i wielkiego kaca. Czułam się jak po jednej z mega zakrapianych imprez w Londynie. 

Po kilkakrotnym uderzeniu tego szatańskiego urządzenia znów moje uszy wypełniła błoga cisza.

Taaak, to jest to, czego teraz potrzebuję. No, może też wody. Ledwie zamknęłam oczy, a usłyszałam jak ktoś otwiera moje drzwi, szura stopami po podłodze a następnie kładzie się bezceremonialnie obok mnie.

       - Mags, umarłam. - jęknęła Penelope, wchodząc pod kołdrę.

Chciałam powiedzieć, że czuję się tak samo źle jak ona, jednak z moich ust wydobył się jedynie dziwny pomruk. Chyba miałyśmy wstać, chyba miałyśmy dziś coś zaplanowane. Wczorajsza noc zniszczyła nas całkowicie. Jak to się stało, że po czterech drinkach już byłam pijana!? O nie, klimat Nowego Jorku zdecydowanie nie służy piciu. To zdecydowanie nie było stare, dobre Ealing. 

Wczorajszy wieczór pamiętam jak przez mgłę. Razem z Penelope i Rickiem wyskoczyliśmy do klubu, aby opić wszystkie sukcesy. Świętując, wznosiliśmy toasty za branżowy sukces Pen, mój Cosmowywiad, z którego byłam cholernie dumna, ponieważ nie dałam się totalnie sprowokować dziennikarce, złote buty Ricka, zielone światło na Times Square, kota z białą łapką, którego widziałam z Pen tuż obok naszego hotelu czy zgniecione pudełko po Big Macu, leżące nieopodal śmietnika koło Central Parku. Jak widać, nasza kreatywność nie miała końca, więc z perspektywy czasu nie dziwię się, że skończyłyśmy tak, jak skończyłyśmy. Piliśmy, tańczyliśmy, śmialiśmy się. Tańczyłam z Rickiem, a potem z kimś jeszcze i z kimś jeszcze... A potem jeden drink, drugi i jeszcze jeden... o nie, jak mogłam doprowadzić się do takiego stanu!? Przecież już dawno wyrosłam z takich pijackich wypadów! Jasne.

Pomimo kaca wciąż zastanawiałam się dlaczego nastawiłam budzik. Nigdy nie nastawiam go bez powodu, a dziś nie miałam pojęcia po co to zrobiłam. W ogóle, zastanawiałam się, po co żyć, skoro i tak czuję się jakbym umarła.

       - Pen – po pięciu próbach udało mi się cokolwiek powiedzieć. - Czy dziś musimy gdzieś jechać? Mamy jakieś spotkania? - zapytałam słabo.

Przez kilka minut panowała cisza, jednak wiedziałam, że brunetka wciąż się zastanawia. Zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem nie zadałam jej zbyt trudnego pytania o tak wczesnej porze, zresztą, Penelope nie ogarniała niczego poza... cóż, tak naprawdę, ona nie ogarniała niczego. Kiedy już miałam zamiar się odezwać, usłyszałam głos Penelope.

       - Nie, Mags, dzisiaj mamy wolne, a jutro idziemy na twoją imprezę charytatywną w Londynie - powiedziała zaspana.

Już miałam zamknąć oczy, ciesząc się błogim day off, kiedy zerwałam się z łóżka, zwalając z niego przy okazji Penelope.

       - Samolot! - krzyknęłam, nie zważając na ból głowy. - Pen, za dwie godziny mamy samolot!

       - Kurwa! - brunetka natychmiast podniosła się z podłogi i w szybkim tempie pobiegła do swojego pokoju.

Pospiesznie rzuciłam się pakować walizkę, wrzucając do niej co popadnie. Nie miałam zbytnio czasu myśleć o tym co pakuję, ani o tym, że będę w Londynie pierwszy raz od półtora roku. A ta ostatnia myśl sprawiała, że wszystkie moje wnętrzności podeszły do gardła. Nie denerwowałam się faktem bycia w tym mieście, ale tego kogo tam spotkam... Jednak z drugiej strony wizja spotkania Nialla w tym samym miejscu wydawała mi się nierealna. Z tego co pamiętam o tej porze wylatują do Meksyku na następną część swojej trasy koncertowej. Ta myśl poprawiła mi troszkę humor, bo czego jak czego, ale chęć spotkania Horana to ostatnie czego chcę. To zniszczyłoby mnie. A ja nie chciałam znów cierpieć z powodu złamanego serca, które Jordan pozbierał i posklejał swoją dobrocią i miłością. Nie chciałam tak prędko wracać do miejsca, gdzie moje życie przewróciło się do góry nogami i postawiło w miejscu, gdzie obecnie się znajduję. Z drugiej strony, Londyn nie był obecny w moich myślach przez całe półtora roku. W duchu niechętnie przyznałam się sama sobie, że pomimo tego, że mój rozsądek postawił wielki szlaban przed myślami o Londynie, to miasto nigdy nie opuściło mojego serca. Jednak kiedy zdecydowałam się założyć Trekstock, musiałam schować swoją urażoną dumę do kieszeni. Impreza, którą organizowałam, miała być moim przełomem. Elena oraz Penelope zadbały, aby na imprezie pojawiło się szereg gwiazd, które będą gotowe dofinansować konto mojej fundacji. Początkowo rękami, nogami, oczami i brzuchem, kurczowo trzymałam się opcji impreza w Leeds, jednak Elena skutecznie wyparła mi ten pomysł z głowy. Jak słusznie zauważyła, droga z Leeds do Londynu nie trwa dziesięć minut, więc jeżeli mam zamiar cokolwiek zdziałać na rzecz mojej fundacji, impreza musiała odbyć się w Londynie. Przez następne dwie godziny chodziłam naburmuszona, jednak wiedziałam, że musiałam przyznać jej rację. Swoją drogą, kompletnie zapomniałam, że to już jutro. W duchu smagałam się w twarz wierzbową witką, za to, że cała organizacja spoczęła na głowie Eleny. Wszystko ze względu na Pen, która w tamtym momencie załatwiała wraz ze mną charytatywne pokazy mody, z których część dochodów zostanie przeznaczona na Trekstock. To było niezmiernie miłe, jak ludzie chętnie godzili się pomagać potrzebującym, jednak wiedziałam, że w tym całym showbiznezowym gównie uruchamia to mechanizm typu: pomagasz - ludzie to widzą - kupują twoje towary. Chore, aczkolwiek cholernie skuteczne.

Dziesięć minut później rozczochrana, nieumalowana i w rozciągniętym dresie razem z Penelope próbowałyśmy złapać taksówkę.

       - Lotnisko JFK! Płacę podwójnie, jeżeli wyrobi się pan w czterdzieści minut! - wydarła się Penelope.

Taksówkarz słysząc ile może zarobić na takim kursie, nacisnął gaz do dechy i odjechaliśmy z piskiem opon. Jadąc przez zatłoczone ulice powoli traciłam nadzieję, że wyrobimy się na ten lot, jednak wtedy zdarzył się cud: zaczęliśmy trafiać na same zielone światła. Boże, dzięki Ci za to! Pół godziny później później stałyśmy już w kolejce na odprawę, komentując minę kierowcy, kiedy Pen wręczyła mu studolarowy banknot.

Będąc w samolocie, mój kac podwoił swoją siłę, sprawiając, że każdy dźwięk czy też zapach przyprawiał mnie o mdłości. Tuż przed wylotem napisałam szybkiego smsa do Jordana, po czym błyskawicznie usnęłam.

Dwadzieścia godzin później, mimo zmęczenia, w uśmiechem rzuciłam się w ramiona Mateuszowi, który uparł się przyjechać po nas na Heathrow. W Londynie dochodziła właśnie czwarta rano. Skurczybyk nie zmienił się nic a nic odkąd widziałam go ostatni raz dwa miesiące temu na chrzcinach małego Tomka, synka Michała i Darii. Tak, zostałam ciocią. Maluch jest przesłodki i ciągle zasypuję go gradem prezentów, pomimo protestów Darii, która uważa że zbytnio rozpieszczam mojego chrześniaka. No ale, na miłość boską, rozpieszczanie swojego jedynego bratanka chyba należy do obowiązków matki chrzestnej, co nie?

       - Cześć, światowa kobieto sukcesu, która w tym momencie wygląda jak bezdomny alkoholik - powiedział zadziornie nadal trzymając mnie w ramionach.

       - Och, zamknij się - rzuciłam, po czym wtuliłam się w niego.

Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, ile czasu mnie tu nie było. Półtora roku. 18 miesięcy. Szmat czasu, który uświadomił mi jak cholernie tęskniłam za tym miejscem. Za tą intrygującą mieszanką akcentów za tą obrzydliwą pogodą, nawet za tym zgiełkiem i wiecznymi korkami na Picadilly. To było takie dziwne, a jednocześnie fajne uczucie. To tak, jakbym po dłuższej podróży wróciła do domu. Uśmiechnęłam się na taką myśl. Tak było. Wróciłam do domu.

W drodze powrotnej do domu z uśmiechem wsłuchiwałam się w sprzeczkę Pen i Mateusza. O Święci nad Świętymi, jak mi tego brakowało! Od razu przypomniały mi się dawne, stare dobre czasy. Czasy, w których całą moją uwagę skupiał Niall. Moje obawy dotyczące przyjazdu tutaj nasiliły się w ekspresowym tempie, a w gardle znów uformowała się gula trudna do przełknięcia. Nie miałam pojęcia jak to możliwe - denerwowałam się, chociaż nawet nie wiedziałam czy Niall znajdował się w obrębie tej metropolii. Nie wiedziałam co się ze mną dzieje, dlaczego myślałam o nim za dnia? Chcąc odwrócić moją uwagę, wyjęłam z torby telefon. Włączyłam go i zobaczyłam dwie nieprzeczytane wiadomości.

Od: Jordan

Bezpiecznego lotu x

Od: Jordan

Kotku, nie będę mógł pojawić się na tej imprezie, dostałem zlecenie dla japońskiego Vogue'a. Przepraszam, jakoś ci to wynagrodzę. Kocham cię xx

Westchnęłam. Kolejny raz to samo. Znów nie miał czasu, choć wiedział, jak bardzo mi zależy na tym, aby pojawił się tam ze mną. Kiedy organizowałam imprezę z okazji otwarcia Trekstock, mój chłopak był na zdjęciach w Brazylii. Rozumiem, obowiązki zawodowe i tak dalej, jednak czasem miło by było, gdybyśmy razem gdzieś wyskoczyli. Niby mi to nie przeszkadzało, jednak.. ugh, to powoli stawało się uciążliwe.

       - Przestań zrzędzić, już wszystko ustalone. – powiedział Mateusz, a Penelope skrzyżowała ręce na piersi. - Zayn i Harry wszystkiego dopilnują.

       - Dopilnują czego? - zapytałam zainteresowana.

       - Niczego, co mogłoby cię zainteresować, młoda. - zbył mnie, a ja opadłam nadąsana na tyle siedzenie. Znów jakieś cholerne tajemnice.

Resztę drogi do domu spędziliśmy rozmawiając na różne tematy. Kiedy podjechaliśmy pod dom, miałam łzy w oczach. Moje kochane Ealing. Tak bardzo za tobą tęskniłam.

Błyskawicznie wpadłam do domu i skierowałam się na piętro. Mój pokój nie zmienił się nic, odkąd ostatni raz tu byłam. No, może oprócz tony kurzu, która pokrywała meble. Na myśl o tym, że spędzę tutaj więcej czasu, uśmiechnęłam się. Boże, to takie świetne. Opadłam na łóżko, po czym tumany kurzu ogarnęły każdą ścianę mojego pokoju. W głowie znów usłyszałam Elenę, enty raz namawiającą mnie na przeniesienie sidziby Trekstock do stolicy Wielkiej Brytanii. Brunetka jak zawsze miała logiczne i mało kiedy podważalne argumenty, więc obiecałam jej, że się nad tym zastanowię. Wiedziałam, jednak, że moja pomocniczka ma całkowitą rację - Londyn jest o wiele większym miastem niż Leeds, a co za tym idzie - więcej możliwości, więcej ludzi skłonnych do pomocy i większa możliwość spotykania osób, których tak bardzo nie chciałam widzieć. Kolejny raz spoliczkowałam się w myślach. Cholerna egoistka. Zamiast pakować tonę dokumentów z swojego biura i przenosić wszystko w jakiś lokal w centrum, ja swoją decyzję o zmianie lokalizacji Trekstock opieram na swoich emocjonalnych problemach. Jestem tak strasznie głupia. Chyba muszę umówić się na sesję terapeutyczną do psychiatry Ricka.

Pomimo tego, że dochodziła szósta rano, byłam pełna energii. Ignorowałam radę mojej podświadomości, aby położyć się spać, przecież za czternaście godzin muszę być na swojej imprezie.

Miałam to gdzieś, tak bardzo cieszyłam się, że znów wróciłam na stare śmieci. Słońce powoli wschodziło. Postanowiłam wyjść na spacer. Po cichu wymknęłam się z domu, ignorując skrzypienie łóżka i głośne przerywane oddechy i jęki w pokoju Mateusza. Och, stęsknieni kochankowie. Jestem pewna, że od tego momentu przez najbliższe trzy dni Mateusz nie będzie mówił "codziennie moje życie skraca się o 10 minut, przez to, co z tobą przeżywam". Penelope i jej wysportowane ciało potrafiło doprowadzić do wrzenia nie tylko jej chłopaka ale zapewne również niewidomego.

Wyszłam na zewnątrz i moje nozdrza wypełniło rześkie, poranne powietrze, tak inne od tego w Nowym Jorku. Nie spiesząc się, szłam, patrząc jak dzielnica powoli budzi się do życia. Mijałam miejsca, które napawały mnie mniej lub bardziej pozytywnymi wspomnieniami. Piekarnia Aliny, gdzie co rano rozmawiałyśmy o wszystkim i o niczym. Polski spożywczak, gdzie tylko tam można było dostać normalny twaróg na leniwe. Wysoki dąb, pod którym któregoś dnia namiętnie całowaliśmy się z Niallem. Starałam się bronić przed tymi wspomnieniami. Wciąż pamiętałam tamten kwietniowy dzień, kiedy przypadkiem poznałam tą okrutną prawdę. To było jak kubeł zimnej wody. Przecież przez kilka następnych tygodni byliśmy na dobrej drodze do zostania przyjaciółmi... Naprawdę staraliśmy się, jednak moje całowanie się z Zaynem przekreśliło wszelkie dobre rokowania. Wiedziałam, że to go zabolało. Doskonale słyszałam zawód w jego głosie, kiedy rozmawialiśmy przez telefon. Ale to było nic w porównaniu z tym, co on zrobił mi. Naprawdę chciałam, żebyśmy to naprawili. Ale po tej kłótni, kiedy przestaliśmy się do siebie odzywać, wiedziałam, że to naprawdę koniec. A potem pojawił się Jordan, a dla Nialla nie było już miejsca w moim życiu. Mimo tego miałam straszne wyrzuty sumienia, przez to, że ciągle o nim myślałam. Że porównywałam go do Jordana. Że robiłam to do tej pory. To było chore.

Nadal nie potrafiłam odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego nie przestaję myśleć o niebieskookim blondynie, mimo że minęło tyle czasu. Nie miałam ułatwionego zadania, aby całkowicie o nim zapomnieć. Raz po raz widziałam z nimi wywiad w telewizji czy urywki ich koncertów w internecie. Wpatrywałam się wtedy w Nialla. Widziałam, że pomimo tego, że wygłupia się i żartuje jak dawniej, w jego oczach nie ma tej wesołej iskry. Zbyt dobrze go znałam, aby tego nie zauważyć.

Miałam wrażenie, że naprawdę się załamał po naszym rozstaniu, że może ta miłość była prawdziwa. Tak bardzo chciałam w to wierzyć, jednak strach przed kolejnym odrzuceniem był silniejszy. Nie chciałam już płakać, chciałam żyć normalnie. Pomógł mi w tym Jordan, jednak to i tak nie było to samo. Głęboki, niebieski odcień tęczówek zamieniłam na brązowe, a irlandzki akcent na typowo amerykański. I tak już pozostanie. Drugi raz do tej samej rzeki nie wejdę.

Z rozmyślań wyrwała mnie kropla deszczu, która skapnęła na mój policzek. Mrugnęłam kilka razy i zdałam sobie sprawę, że siedzę na ławce godzinę. Nie ruszyłam się jednak. Pozwoliłam aby kolejna kropla odbiła się od mojej twarzy. Kiedy wychodziłam, świeciło słońce. Teraz ciemne chmury zebrały się nad miastem. Cholerna, londyńska pogoda. Tak bardzo tobą tęskniłam. Uśmiechnęłam się lekko. Hi London. Again.

Siedziałam przy stole popijając kawę i przyglądając się, jak Penelope wiąże Mateuszowi muchę. Pomimo tego, że do kolacji zostały jeszcze dwie godziny, brunetka już była gotowa. Za każdym razem widząc ją w takiej otoczce, przeklinałam niebiosa, że zesłali na ziemię taką piękną istotę jak ona. Miała na sobie czerwona sukienkę do kolan z rozcięciem na plecach. Włosy upięła w klasyczny kok, a jej długie nogi podkreślały złote szpilki Christiana Louboutina.

Mateusz nie wyglądał gorzej. W swoim garniturze wyglądał prawie jak Ryan Gossling. Klasycznie i z pazurem. A ja? Ja również wyglądałam pięknie ze swoimi podkrążonymi oczami i w szarym workowatym dresie.

       - No – Penelope ostatnim ruchem poprawiła muchę - w końcu wyglądasz jak człowiek. A teraz czas na naszego chomiczka - spojrzała na mnie, a ja pokazałam jej język.

Brunetka podeszła do mnie i spojrzała na moją mizerną aparycję.

       - Z takim wyglądem to nie wylicytują cię nawet za funta - powiedziała, a Mateusz zachichotał.

Zupełnie zapomniałam, że razem z Pen biorę udział w aukcji. Razem z Eleną wymyśliły licytację, gdzie główną nagrodą będzie kolacja z dziewczyną, którą zlicytują. Na początku wyśmiałam je, mówiąc, że naczytały się za dużo Christiana Greya, jednak kiedy Pen powiedziała mi, że udało się jej zwerbować aniołki Victoria's Secret, zamilkłam. Tak czy inaczej, nie byłam zadowolona z tego pomysłu, jednak kiedy setny raz powiedziałam sobie, że to w ramach szczytnego celu, przeszło mi.

Godzinę później Penelope skończyła swoją robotę. Doprowadziła mnie do stanu używalności i co najważniejsze – naprawdę wyglądałam ładnie. Delikatny makijaż, włosy układające się w delikatne fale, sukienka bez ramiączek w kolorze pudrowego różu i jasne szpilki od Jimmiego Choo.

Cholera, nie dość, że jest ładna, to jeszcze jest cudotwórczynią.

W pośpiechu wzięłam swoją kopertówkę i całą trójką wyszliśmy z domu, gdzie czekała na nas limuzyna zamówiona przez Penelope oraz Josh.

       - A gdzie Jordan? - zapytał Mateusz.

       - Nie będzie go - powiedziałam smętnie, a blondyn wypuścił powietrze z ust i uniósł brwi.

       - Mags, wiesz co o tym myślę. Daj sobie z nim spokój. Przecież równie dobrze mogłabyś być sama - powiedziała, patrząc mi w oczy.

Hm, który raz w tym miesiącu już to słyszałam? Nie chciałam się wdawać w dyskusję na temat mojego chłopaka, na którego temat Penelope miała twarde i niezmienne zdanie.

Chcąc odwrócić uwagę od tego tematu, zapytałam:

       - Hej, a z kim właściwie dzielimy stolik? - znów ogarnęły mnie wyrzuty sumienia oraz dozgonne uwielbienie dla Eleny. Byłam tak zaabsorbowana sprawami Pen, że nawet nie wiedziałam, z kim siedzimy przy stoliku w sali balowej Hotelu Hilton, gdzie mieściła się impreza.

       - O – Penelope wyraźnie się ożywiła i wiedziałam, że wygrałam. - Będzie John Newman, Kate Upton i jeszcze jakiś facet, którego nie pamiętam.

       - Kate Upton? - tym razem to Mateusz ożywił się słysząc to. - Extra – uśmiechnął się szeroko, jednak kiedy Penelope zdzieliła do w głowę swoją torebką, natychmiast umilkł.

Zaśmiałam się. Wciąż nie potrafiłam uwierzyć jak ta dwójka pasuje i nie pasuje do siebie jednocześnie. Mimo wszystko kochałam ich najmocniej w świecie.

Im byliśmy bliżej hotelu, w którym odbywała się kolacja, tym bardziej byłam zdenerwowana. Nie lubiłam zbytnio błysków fleszy i kiedy tylko mogłam unikałam tego jak ognia. Nerwowo miętosiłam rąbek swojej sukienki, czekając aż nasza limuzyna podjedzie pod hotel. Wiedziałam, że jako prezes fundacji, moim obowiązkiem było pojawienie się na "ściance". Cóż, dla fundacji wszystko.

Kiedy nastąpił ten moment wzięłam głęboki wdech a na mojej twarzy pojawił się uśmiech numer siedem. Zgrabnie wyszłam z limuzyny i cierpliwie pozowałam fotografom najpierw na zewnątrz, a później w środku na ściance. Wciąż słyszałam Madeline, spójrz tutaj! Madeline! Dwadzieścia minut później, zamroczona tymi wszystkimi fleszami, weszłam na salę, gdzie czekali na mnie Mateusz i Pen. Sala wyglądała naprawdę ekskluzywnie. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak wysokiej rangi jest ta impreza. Wzrokiem odnalazłam Elenę i z wielkim uśmiechem podążyłam w jej stronę. Miałam ochotę paść przed nią na kolana i wychwalać pod niebiosa. Chyba założę sobie taki ołtarzyk, podobny do tego, do którego Penelope modliła się kiedyś w uczelnianej łazience, z tym wyjątkiem, że mój będzie z wizerunkiem Eleny Davis.

 Z zachwytem spoglądałam na wystrój sali. Brunetka spisała się na medal. Stało tam chyba z czterdzieści okrągłych stołów pokrytych ręcznie haftowanymi obrusami z piękną, porcelanową zastawą, kieliszki do wina z diamentowymi nóżkami, krzesła obwiązane białym jedwabiem, które idealnie komponowały się ze złotymi ścianami sali oraz wielkimi, wystawnymi żyrandolami. Z przodu znajdował się podest, na której znajdowały się instrumenty muzyczne, a przed nimi znajdował się parkiet do tańca. Widok, który miałam przed sobą, dodatkowo spotęgowany przez elegancko ubranych gości powoli przybywających na salę, zapierał mi dech w piersiach. Spojrzałam na Elenę, która uśmiechnęła się szeroko.

       - Dałyśmy radę, szefie - powiedziała zadziornie. Ukłoniłam się nisko przed nią, co sprawiło, że brunetka zachichotała. 

       - Jesteś niesamowita - powiedziałam, kolejny raz z rozmarzeniem podziwiając salę. Zauważyłam, że na podest wchodzi czwórka mężczyzn w eleganckich smokingach wraz z kobietą, która miała na sobie długą, prostą suknię. Cała piątka podeszła do instrumentów, przygotowując się do koncertu. 

       - Jaki plan? - zapytałam rzeczowo moją towarzyszkę, a ta nie wiadomo skąd wyjęła swój czarny notes i otworzyła go na pożądanej stronie. 

      - No więc... - zaczęła, wodząc wzrokiem po treści - równo o ósmej wchodzisz na scenę, dziękujesz za przybycie, bla bla bla, wiesz, o co chodzi. Później kolacja, tańce, licytacja, zabawa, a gdzieś koło jedenastej jeden z gości da mini recital. A później - Elena zamknęła swój notes. - chlanie, żarcie i rozpusta do samego rana - powiedziała z arystokratyczną dykcją, a ja wybuchnęłam śmiechem. 

W uśmiechem na ustach, wzrokiem odprowadziłam moją asystentkę do podestu dla muzyków. Widziałam, że jeden z mężczyzn nachyla się w jej kierunku, wysłuchując ostatnich wskazówek dziewczyny.  Postanowiłam poszukać "swojego" stolika, rozglądając się za swoimi przyjaciółmi. Lawirując między stolikami dostrzegłam Penelope. Idąc w jej stronę niechcący kogoś potrąciłam ramieniem. Odwróciłam się, aby przeprosić i wtedy zamurowało mnie, serce stanęło, a moje ciało w zastraszającym tempie zostało pozbawione tlenu. To niemożliwe. Houston, mam zawał.

_____________________________________________________________
Miał być jutro, ale z racji tego, że kompletnie nie mam pojęcia, o której jutro wrócę do domu,
macie go dziś :) Dziękuję Wam za tyle świetnych komentarzy, mam nadzieję, że kiedyś Was poznam i pójdziemy na jakąś flaszkę/piwo/tanie wino :D Pozdrawiam i czekam na komentarze :)