5.2 Wild night cz. II

UWAGA!

Rozdział strasznie ryje beret, czytasz na własną odpowiedzialność!

- O kurwa - szepnęła Penelope.

Spojrzeliśmy na nią pytającym wzrokiem.

- Mags, kiedy mówiłaś o tej imprezie, nie mówiłaś, że jedziemy do domu Harry'ego Stylesa – powiedziała cicho, zapewne wciąż w szoku.

Otworzyłam buzię ze zdziwienia. Kurwa, wiszę Pen, co najmniej dwadzieścia funtów.

- No tak, zaprosił mnie, przecież jestem ich ochroniarzem. – Barney wzruszył ramionami, a Penelope spojrzała na niego z jeszcze większym szokiem wymalowanym na twarzy.

Wow. Szkoda, że nie powiedział nam wcześniej, wtedy chociaż poprawiłabym mój spływający make up. Jednak patrząc w lusterko stwierdziłam, że nie wyglądam źle. W sumie, dlaczego sama się nie domyśliłam? To było takie oczywiste.

Podeszliśmy do wielkich, brązowych drzwi. Barney zapukał, a ja usłyszałam jak Penelope głośno wciąga powietrze, mocno trzymając mnie za rękę. No tak, zaraz pozna swojego idola. Dziwię się, że jeszcze nie wyciągnęła swojego kieszonkowego ołtarzyka Harry'ego Stylesa. Wiem, że taki ma, któregoś dnia przyłapałam ją na modlitwie podczas przerwy na lunch w babskim kiblu na drugim piętrze naszej uczelni. Nagle drzwi otworzyły się i stanął w nich Harry przebrany za Ala Capone. Jego loki były gładko zaczesane do tyłu. Jak dla mnie wyglądał bardziej jak alfons prowadzący tani burdel, ale okej, umówmy się, że naprawdę wyglądał jak Al.

- Barney! - uśmiechnął się - widzę, że przyprowadziłeś ze sobą znajomych. Niezłe ubranie, koleś! - Harry wyszczerzył się w stronę Mateusza, na co ten uniósł do góry dwa kciuki.

- Młody, Pedobear to Mateusz, Jasmine to Penelope, a ta śliczna Alicja to Magdalena. - Barney przedstawił nas wszystkich po kolei.

Harry spojrzał na Mateusza, zapewne zastanawiając się jak poprawnie wymówić jego imię. Mateusz chyba zrozumiał o co chodzi, bo chwilę potem zwrócił się do Stylesa.

- Just Matt – powiedział, na co Harry uśmiechnął się do niego z wdzięcznością.

- Hej – powiedziała słabym głosem Penelope, potrząsając ręką Stylesa. Bałam się, że brunetka zaraz zemdleje.

- Cześć– uśmiechnęłam się.

Harry spojrzał na mnie, po czym krzyknął:

- O mój Boże, to Ty! - wziął mnie w ramiona.

- Zaraz mnie udusisz, Harry – powiedziałam ledwie łapiąc powietrze.

- Och, przepraszam, po prostu cieszę się, że znów się widzimy. – loczek uśmiechnął się od ucha do ucha. - Poczekaj, aż zobaczy cię Niall! Cały czas o tobie gada – dodał.

Zamarłam. O mój Boże. Nie wierzę. Nie wierzę, nie wierzę, nie wierzę, nie wierzę, nie wierzę.

Uśmiechnęłam się do niego, nie dając po sobie poznać, że w środku cała drżę.

[muzyka]

- Cóż, Alicjo, rozgość się, a tymczasem ja porywam twoją piękną Jasmine na jeden taniec. – Styles ukłonił się szarmancko, po czym zniknął z Penelope w tłumie, która, nawiasem mówiąc, miała minę jakby właśnie spotkała Harry'ego Stylesa. Zaraz, przecież ona właśnie go poznała.

Uśmiechnęłam się odprowadzając ich wzrokiem. Rozejrzałam się dookoła. Tutaj było o wiele więcej ludzi. Zupełnie jak w Projekcie X. Głośno grająca muzyka zachęcała do tańca na parkiecie, który usytuowany był na tarasie za domem. Większość imprezy toczyła się na dworze, pomimo niskiej temperatury, jednak nikomu to nie przeszkadzało. W tłumie tańczących ludzi zauważyłam Liama i jego dziewczynę przebranych za postaci z Toy Story, na leżakach obok basenu siedział Louis w stroju selera, pijąc piwo i obserwując wszystko z uśmiechem. Kawałek dalej przy konsolecie dostrzegłam żołnierza, który wyglądał jak Zayn. To był Zayn. Chłopak jakby widział, że patrzę się na niego, bo chwilę później nasze spojrzenia się spotkały. Na jego twarzy malowało się zaskoczenie, które po sekundzie zastąpił szeroki uśmiech. Pomachałam, po czym wtopiłam się w tłum szukając wzrokiem Nialla. Nagle poczułam, że ktoś łapie mnie za rękę. Spojrzałam i ujrzałam rozradowanego Barney'a, który ciągnął mnie w stronę kącika z alkoholem.

- Na co masz ochotę? - zapytał.

- Tequila  – odpowiedziałam, po czym chwilę potem trzymałam w ręce kieliszek.

- Cheers! – krzyknął Hulk, po czym oboje sprawnym ruchem opróżniliśmy kieliszki.

Nagle w tłumie dostrzegłam znajomego blondyna. Stał w kącie z jakąś brunetka, która wypinając piersi w jego stronę uśmiechała się do niego, zawzięcie coś gestykulując. Niall chwiał się na nogach, podejrzewam, że przed naszym przyjazdem musiał sporo wypić, a przecież jeszcze nie było jedenastej. Spojrzałam na niego w tym samym momencie, gdy on podniósł wzrok. Zobaczył mnie a na jego policzkach pojawiły się rumieńce. Chwiejnym krokiem ruszył w moją stronę, jednak przeszkodziła mu w tym cycata brunetka, z impetem wpijając się w jego usta.

Stałam tam wpatrując się w całującą się parę i zastanawiałam się co teraz. Moje nadzieje prysły. Gdyby nie to, że w tamtym momencie w mojej krwi znajdowały się jakieś dwa promile, już dawno leżałabym rozpłaszczona na posadzce niczym robaczek w zderzeniu z szybą pędzącego samochodu i rzewnie zalewała się łzami. Jednak wzruszyłam tylko ramionami. W tym momencie chyba pierwszy raz w życiu byłam wdzięczna, za bycie pijaną.

Sięgnęłam po kolejny kieliszek tequili. Zaczynałam lekko kołysać biodrami w rytm muzyki, gdy nagle usłyszałam głos.

- Czy Alicji z Krainy Czarów, wypada poruszać się tak seksownie? - zapytał.

Odwróciłam się i ujrzałam Zayna. W stroju żołnierza wyglądał naprawdę smakowicie.

- Reprezentuje jej drugie wcielenie, żołnierzyku – uśmiechnęłam się zalotnie.

- Barney ostatnio wspominał o jakieś Magdalenie, ale nigdy nie skojarzyłbym jej z tobą. – Zayn uśmiechnął się.

- Poznaliśmy się, gdy czekałam na spotkanie z wami – powiedziałam.

- To było najlepsze spotkanie z fanką. Serio. – chłopak wyszczerzył się, podając mi kieliszek, tym razem wódki.

- Może, nie jest tak dobra jak twoja, ale mam nadzieje, że będzie smakować – dodał, po czym szybko opróżniliśmy zawartość kieliszków.

Kilka shotów później Zayn pociągnął mnie na parkiet. Na parkiecie zauważyłam Harry'ego czule obejmującego Penelope. Wow. Nagle z głośników zaczęło lecieć I could be the one. [klik]

Spojrzałam na Zayna.

- To moja ulubiona piosenka – powiedzieliśmy jednocześnie.

Śmiejąc się, brunet podszedł do mnie dostatecznie blisko, abym mogła poczuć jego oddech. Stykając się czołami zaczęliśmy się ruszać, by po chwili zawładnąć całym parkietem. Nasze ciała idealnie ze sobą współgrały. To było tak... gorące. Chłopak co chwilę dotykał moje ramię, biodra. Odwrócił mnie, po czym pochyliliśmy się w dół. Podnosząc się, nie omieszkał przejechać palcami po mojej łydce, kolanie i udzie, które było zakończone pończochą. Podobało mi się to. Jestem singlem, mogę robić co chcę. A w tym momencie uwaga facetów skierowana na mnie, bardzo podbudowywała moje ego.

- Jesteś taka śliczna – szepnął mi do ucha.

Zadrżałam. Wow, niby zwykły gest, a sprawia, że mam gęsią skórkę. Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo brunet postanowił kontynuować swoją wypowiedź.

- Gdyby nie to, że cholernie podobasz się Niallowi, już dawno zaprosiłbym cię na randkę – dodał.

Przepraszam, że CO? Kolejny raz tego wieczoru słyszę, że Niall o mnie mówi, co więcej, mówi, że mu się podobam. W takim razie dlaczego całuje się z inną? Nie rozumiem. Nic z tego nie rozumiem. Potrzebuję więcej alkoholu.

- Nie mów tak. Widziałam go niedawno całującego się z jakąś laską – powiedziałam siląc się na obojętność.

- Cycata brunetka? Jedna z jego groupie. Ciągle za nim łazi, myśląc, że w końcu się przełamie i pójdzie z nim do łóżka. Odkąd spotkaliśmy się po koncercie Niall ciągle o tobie gada. Łaził bez celu i ciągle myślał jak cię znaleźć, nawet nie chodził do Nando's, a u niego to znak, że naprawdę coś się dzieje. Opowiadał nam o waszym spotkaniu w Berrie's. Chciał cię zaprosić na dzisiejszą imprezę, ale przerwały wam fanki. Godzinami siedział na Twitterze, sprawdzając każdą nową osobę, która go zaobserwowała. Ciągle miał nadzieje, że może jednak to będziesz ty – mówił.

Moje serce znów stanęło. Jezu Przenajświętszy. O cholera. O KURWA.

- Zayn, przestań. Jesteśmy zbyt pijani by rozmawiać na takie tematy – powiedziałam.

Brunet spojrzał na mnie. Nagle poczułam, że zaczyna mi się kręcić w głowie.

- Przepraszam, muszę się przewietrzyć – uśmiechnęłam się blado, po czym zeszłam z parkietu.

[wyłącz muzykę]

Wyszłam z domu, po drodze zabierając ze stołu butelkę Capitana Morgana. Przeszłam parę metrów i ujrzałam ślepą uliczkę. Skręciłam w nią, po czym usiadłam na chodniku. Pokręciłam głową, wyobrażając sobie jak żałośnie teraz wyglądam. Nie zważając na zawroty głowy, upiłam łyk z butelki, po czym położyłam się na chodniku. Nagle usłyszałam jak ktoś jęknął, a potem cichy zachrypiały głos niezdarnie śpiewający Ain't no sunshine. Niepewnie wstałam i pomimo wzmagającego się helikoptera w mojej głowie, poszłam w stronę, z której dochodził dźwięk. Alkohol we krwi tylko potęgował moją ciekawość. Gdybym była trzeźwa już dawno spieprzyłabym na drugi koniec Londynu. Podeszłam bliżej i nagle ujrzałam Nialla leżącego w takiej samej pozycji jak ja przed chwilą. Miał na sobie czarną koszulkę i różową rozkloszowaną spódniczkę, taką, którą noszą baletnicę. Niewiele myśląc, położyłam się obok niego, pociągając przy tym spory łyk Capitana.

- Co tu robisz? - jego bełkot sprawił, że moment zajęło mi rozszyfrowanie jego słów. Zresztą, sama byłam w nie lepszym stanie co on.

- Przewietrzam się - odpowiedziałam. Obróciłam głowę w jego stronę. - Dlaczego nie masz buta? - zapytałam.

Niall spojrzał na mnie.

- Jestem Kopciuszkiem - odparł.

Mimo że w głowie miałam helikopter i żołądek pochodził mi do gardła, śmiałam się jak nigdy wcześniej. Blondyn nie zważając na mój śmiech, dalej mówił.

- Czekam na swoją księżniczkę. Chyba najwyższy czas ją znaleźć. Nie chcę... nie chcę już być sam. Sam, jak ten śmietnik obok.

- Hej – spojrzałam na niego - jestem pewna, że znajdziesz ją szybciej niż myślisz – uśmiechnęłam się.

Niall spojrzał na mnie smutnym wzrokiem.

- Wcale nie. Nawet nie wiesz jak zjebane jest życie u boku takiego kogoś jak ja. Paparazzi śledzą każdy mój krok, do tego fanki, które czasem są tak szalone, że aż niebezpieczne. Raz nawet jedna przykleiła do okna domu Harry'ego podpaskę. To wszystko przeraża mnie samego, a przecież siedzę w tym gównie zwanym show biznesem trochę czasu. Tym bardziej nie wyobrażam sobie, aby moja dziewczyna była na tyle silna aby to wszystko udźwignąć. Słyszałem i widziałem jak psychofanki atakują Danielle, Eleanor, nawet Pagsley, która powinna być na to uodporniona. To chore. To wszystko jest do dupy - bełkotał.

Usiadłam i ponownie wypiłam łyka. Blondyn również usiadł i wyrwał mi butelkę. Nie miałam pojęcia do powiedzieć. Jedyne zdanie które cisnęło mi się do ust to to, że wiem, kto był sprawcą przyklejonej podpaski do okna. Nie chciałam jednak kompromitować Penelope w jego oczach. Naprawdę nie chciałam aby pomyślał sobie, że jest jakaś dziwna. Chociaż ona, ja i Mateusz i tak jesteśmy dziesięć razy bardziej porąbani, niż normalna ludzka rasa. Gdzie rodzą się tacy ludzie jak my?! 

- Chyba nie myślisz, że pozwolę ci to sam wypić – mruknął i upił łyka.

- Jestem pewna, że znajdziesz kogoś, kto nie będzie bał się tego wszystkiego. Życie jest do dupy, ale czasem są też fajne momenty - powiedziałam.

- Serio? Skoro tak twierdzisz, to dlaczego nie dostałem wczoraj szansy, żeby z tobą dłużej pogadać? Dlaczego nie miałem szansy zaprosić cię na tą imprezę? Gdyby nie Barney, nie byłoby cię tutaj ze mną i teraz nie robiłbym z siebie takiego idioty. Kocham naszych fanów, ale ich obsesja na punkcie tego, co Niall zjadł, albo ile godzin dziennie śpi albo tego, że chodzi z prędkością trzech kilometrów na godzinę to już przesada. To takie pojebane - powiedział.

- Dawaj to – zabrałam mu butelkę. - Co się stało ze słodkim wiecznie głodnym, uśmiechniętym Niallem? - zapytałam.

- Czasem ma doła, tak jak teraz. Wtedy jest smutny i pijany. I jest Kopciuszkiem.Też masz tak, że mimo że wszystko się układa, ciągle ci czegoś brakuje? - zapytał i nie czekając ja odpowiedź, powiedział:

- Właśnie teraz tak się czuje. Mam sławę, pieniądze, przyjaciół, na których mogę liczyć a jednak czegoś mi brakuje. Czuję, że w tym wszystkim nie jestem sobą. To takie głupie, że mimo tego, że masz prawo decydować o swoim życiu, ciągle masz jakieś wytyczne dotyczące swojego wyglądu, sposobu mówienia, tego jak masz się zachowywać. To właśnie jest do dupy – westchnął.

- Nie daj się, Niall. Bądź sobą. Nie pozwól nikomu decydować o swoim życiu, bo wtedy zostaniesz kimś, kim nie powinieneś być. Będziesz nikim. Człowiekiem na zawsze skłóconym z życiem. - powiedziałam filozoficznie. O cholercia, ale ze mnie Sokrates czy inny Paulo Cohello. Nie wiem jakim cudem powiedziałam takie długie zdanie. Może mi się to śniło, nie mam pojęcia.

- Mówisz jak Zayn – uśmiechnął się - wiem, że chcesz mnie pocieszyć, ale w tym wypadku to raczej nie pomoże, chyba już do końca naszej kariery będę musiał tańczyć jak mi zagrają.

Zamilkłam. Cholera. W głowie miałam wszystkie formułki na takie wypadki jak doły, rozstania czy nieszczęśliwa miłość, jednak wątpię, żeby Nialla podniosły na duchu rzeczy, które zawsze mówię przyjaciółkom. Nie jestem zbyt dobra w pocieszaniu. Zastanawiałam się co zrobić aby poprawić jego humor.

Chwyciłam jego dłoń.

- Niall, wszystko się ułoży, obiecuje. Masz miliony fanów, którzy cię uwielbiają, robisz w życiu coś co kochasz. A oni kochają cię takiego jakiego jesteś – wiecznie uśmiechniętego, zabawnego i głodnego Nialla. Oni będą z tobą niezależnie od wszystkiego. I założę się że wśród miliona tych fanek jest gdzieś twoja przyszła żona – uśmiechnęłam się ściskając jego dłoń.

- Tak myślisz?- jego niebieskie tęczówki przeszyły mnie spojrzeniem.

- Zdecydowanie - szepnęłam.

Poczułam, że blondyn ściska moją rękę. Leżeliśmy razem na chodniku, patrząc w niebo pokryte ciężkimi, ciemnymi chmurami, nic nie mówiąc.

- Here we go back, this is the moment... - zaczęłam, a Niall spojrzał na mnie jak na niebezpiecznego psychola, który uciekł z zakładu z zamiarem zabicia króla Maroka.

- No śśśśśpppppiewewaaaj, przecież umiesz to robić - szturchnęłam go.

Aby rozładować napięcie zaczęłam nucić melodię, która przyszła mi do głowy. Niall ją podłapał i chwilę później oboje na cały głos próbowaliśmy rapować zwrotki Can't hold us. Brzmiało to jak wycie syreny przeciwpożarowej w moim liceum podczas próby ewakuacji, taki z nas utalentowany duet. Przerwałam swoje nieszczęsne próby rapu i pociągnęłam łyka. Wyciągnęłam butelkę w stronę Nialla. Ten wziął ją bez słowa.

- Jesteśmy dziwni - stwierdziłam - leżymy na chodniku, kompletnie pijani, narzekając na życie. I jeszcze próbujemy rapować. O Boże.

- Taa – mruknął, przykładając sobie butelkę do ust. - Jeszcze chwila i będziemy wyć do księżyca. Jak wilki – powiedział.

- Jak wilki - powtórzyłam. - Dwuosobowa wataha, podoba mi się to – powiedziałam, na co Niall podniósł się z chodnika i przyłożył rękę do czoła, rozglądając się na boki.

- Co robisz? - spojrzałam na niego zdziwionym wzrokiem.

- Szukam księżyca, przecież nie będziemy wyć do tamtego okna, w którym właśnie zapaliło się światło – odpowiedział, patrząc na mnie w stylu Boże, przecież to takie oczywiste.

Wybuchnęłam śmiechem i po chwili Niall przyłączył się do mnie. Humor wyraźnie mu się poprawił, sądząc po jego żartach, po których nie mogłam normalnie się napić – każdy łyk lądował na chodniku albo na mojej sukience. Dawno tak się nie śmiałam.

- O nie – powiedziałam, nadal się śmiejąc – Morgan się skończył.

- Więc czas wracać na imprezę. – Niall podał mi rękę abym mogła wstać, jednak ze względu na nasz stan, podniosłam się tak niefortunnie, że w efekcie tego chłopak wylądował na mnie.

- Widzę, że Alicja ma naprawdę nieźle w tej swojej Krainie – ryknął śmiechem.

Ze śmiechu, który zaatakował mnie kolejny raz tego wieczoru, nawet nie zauważyłam, że chłopak przestaje się śmiać i wpatruje się we mnie swoimi tęczówkami.

- No co? - spojrzałam na niego nie przestając rechotać.

W miarę intensywności jego wzroku, przestawałam się śmiać. Jego twarz była zdecydowanie zbyt bliska mojej.

- Lubię jak się śmiejesz – powiedział, nadal patrząc mi w oczy.

Przestałam oddychać. To straszne, że on tak na mnie działał. Powinni tego zakazać, jeżeli ja i inne fanki mamy normalnie funkcjonować w życiu.

Niall chyba zauważył mój stan, bo nagle gwałtownie podniósł się i wstał.

- O mój Boże, przepraszam! Mogłem od razu wstać a nie przygniatać cię moim wielkim cielskiem – powiedział.

- Nic się nie stało – zapewniłam.

- Ale nie oddychałaś – spojrzał na mnie niepewnie.

Z twojego powodu, idioto!

- Naprawdę, to nic takiego,czasem tak mam. To co wracamy? - zapytałam.

Blondyn pokiwał głową. Wyszliśmy ze ślepej uliczki i stanęliśmy na rozdrożu.

- To w którą stronę? - zapytałam. Jeżeli chodzi o orientację w terenie byłam w tym beznadziejna. Często myliłam prawą z lewą stroną, w efekcie czego wychodziły przeróżne dziwne sytuacje.

- Podążajmy za księżycem! - Niall uroczyście wyciągnął ręce w stronę nieba.

Spojrzałam w górę. Czarne chmury dobitnie informowały nas, że księżyca dziś nie zobaczymy. To chyba się nie uda. Niall chyba pomyślał o tym samym, bo stwierdził tylko:

- W prawo.

Szłam obok chłopaka wciąż śmiejąc się z głupot, które mówił. Mało nie posikałam się w majtki, gdy zaczepił jakiegoś kolesia w stroju Belli Swan, czy przypadkiem nie wie, gdzie znajdziemy księżyc. Kilka minut później dotarliśmy na miejsce. Impreza trwała w najlepsze. Spojrzałam na Nialla. W niczym nie przypominał tamtego chłopaka, który leżał na chodniku i narzekał na brak miłości. Nagle ktoś pociągnął go w tłum ludzi, zostawiając mnie samą. Postanowiłam poszukać Mateusza i Penelope. Tego pierwszego, nie musiałam długo szukać. Razem z Louisem udawali, że potrafią tańczyć breakdance, a rozwrzeszczany i pijany tłum klaskał ilekroć któryś z nich wykonał coś innego niż tarzanie się na podłodze. Mateusz spojrzał na mnie i uśmiechnął się głupkowato.

Chwilę potem z parkietu podszedł do mnie Louis z wielkim uśmiechem na twarzy. Objął mnie ramieniem, prawie przyciągając mnie do parteru. Ten chłopak zdecydowanie przesadził z piciem. Jego oczy były bardziej przekrwione niż u niejednego człowieka zajmującego się profesjonalną konsumpcją napojów wysokoprocentowych.

- Hej, Maaaaaagssssss.  - Pan Seler spojrzał na mnie głupkowato. Skąd on znał zdrobnienie mojego imienia? Nie zdążyłam się nad tym zastanowić, ponieważ Louis zrobił coś nieoczekiwanego. Zaczął płakać.

- Lou? Co się stało? - z całych sił, które mi jeszcze zostały, próbowałam brzmieć przynajmniej w jednej trzysetnej jak osoba trzeźwa. Louis wciąż płakał, a jego szloch był coraz głośniejszy.

- M-muszę ci coś p-powiedzieć, M-Mags - wciąż łkał. - K-kiedy przyjeżdżam do Doncaster, m-mieszkam z mamą, wiesz?

- Wiem, Lou, to bardzo dobrze, że mieszkasz z mamą - pogłaskałam go po jego kostiumie a jego szloch, zamienił się w spazmatyczny płacz. Co zrobiłam źle?!

- A kiedy mojej m-mamy nie ma, t-to idę do ogródka, p-przykrywam się z-ziemią i udaję, że jestem maaaaaaarchewwwwkąąąą. - Louis wył jak samotny słoń próbujący odnaleźć swoje stado.

- Bardzo ciekawe zajęcie, Lou. Ale dlaczego płaczesz? - zapytałam.

- Bo mama mnie na t-tym nakryłaaaaaaaaa. - jego wycie z pewnością było głośniejsze niż muzyka.

Z miną strapionej Matki Teresy, pogłaskałam go po czubku jego selerowej głowy, podczas gdy moja narąbana podświadomość posikała się w majtki widząc tą przekomiczną scenę, w której się znajdowałam.

- Och, Lou, jestem pewna, że twoja mama ci wybaczy.

- Tak myślisz? - Seler ożywił się. W ciągu sekundy przestał wyć. - Dzięki, Mags, jesteś świetna! -uśmiechnął się, pocałował mnie w policzek i z prędkością światła wrócił na parkiet. Brawo Louisie Tomlinson, powiedz mi, gdzie rozdają taki dobry towar? Ponownie spojrzałam na parkiet gdzie Mateusz naśladował ruchy czirliderek. Boże, nigdy więcej nie obejrzę z nim Dziewczyn z drużyny. Nagle przede mną pojawiła się Penelope.

- Mags, gdzieś ty była!? - próbowała przekrzyczeć ludzi i muzykę.

- Szukałam księżyca z Niallem – uśmiechnęłam się głupkowato, a Penelope zgięła się wpół ze śmiechu. - Tak poza tym, wiesz, czy gdzie rozdają tutaj coś mocniejszego? Louis zdążył uciec zanim go zapytałam - spojrzałam w stronę Pana Selera, który tańczył zgięty w pół, obok Mateusza.

- Powiem ci jedno: Luis Suarez i wszystko jasne! - krzyknęła uradowana. Cholera, ona też!? Kurde, jestem w tyle. Zaraz, czy Luis Suarez to ten piłkarz?! 

 Moje rozmyślania przerwał krzyk mojej przyjaciółki.

- Ta impreza jest epicka! W życiu nie byłam na lepszej! Gdzie indziej mogłam spotkać samego Harry'ego Stylesa i na dodatek z nim się całować? Mags, on zaprosił mnie na randkę! - krzyknęła.

- O mój Boże, to cudownie! - pisnęłam i zaczęłyśmy skakać w kółko, tańcząc nasz taniec szczęścia.

Nagle koło nas stanął Malik z Harrym.

- Tu jesteście! Chodźcie, zaraz będzie karaoke! - wrzasnął uradowany Harry a Zayn zaczął krzyczeć na cały głos. Co jak co, ale jego falset zdecydowanie przewyższa mój.

Obaj byli już nieźle wstawieni, chyba nawet bardziej niż ja. Zresztą, czy w tym domu ktokolwiek ma mniej niż cztery promile we krwi?

Chwilę później znowu znaleźliśmy się w salonie, gdzie za scenę służył stół. Nagle przede mną pojawił się Niall.

- Znalazłem cię - uśmiechnął się, obejmując mnie w talii.

Penelope posłała mi zdziwione spojrzenie, jednak chwile później uśmiechnęła się szeroko.

- Już nie jesteś Kopciuszkiem? - zapytałam, widząc na jego stopie brakującego buta.

- Nie, teraz jestem kotkiem – wyszczerzył się, zakładając sobie na głowę opaskę z uszami.

Zaśmiałam się. Cholera, on był taki słodki. Z głębi stanika wyjęłam swoją czerwoną szminkę, malując na jego twarzy nos i wąsy.

 Ręka blondyna wróciła na moją talię i razem śmiejąc się oglądaliśmy występ Harry'ego, który w specyficzny dla siebie sposób interpretował Let's talk about sex.

- On jest niesamowity – wychrypiałam, ocierając łzy ze śmiechu.

- Prawda? Szkoda, że nie widziałaś co wyprawiał podczas trasy koncertowej. - Niall spojrzał w moją stronę.

- Mags, chodź, teraz nasza kolej – pisnęła Penelope, ciągnąc mnie na „scenę”. - Cześć Niall – spojrzała w stronę blondyna.

Spojrzałam na Nialla, ten w uśmiechu podniósł kciuki do góry.

- Kurwa, ja nie umiem śpiewać, na miłość boską, Pen! - krzyknęłam do przyjaciółki.

- Ja też nie, ale mam to w dupie! It's show time siostro – wyszczerzyła się do mnie, a do buzi wcisnęła mi białą tabletkę. A więc Luis Suarez znalazł mnie sam. Gorzki smak pigułki rozprzestrzenił się w moim gardle. Stanęłyśmy na stole. Co, tam, raz się żyje, i tak jestem pijana. Nagle włączono muzykę. [klik]

Gdy usłyszałam pierwsze takty, z wdzięcznością uśmiechnęłam się do Penelope. Dzięki Bogu wybrała piosenkę, w której mniej więcej znałam słowa.

- Feels so good being bad, threre's no way I'm turnin' back, now the pain is my pleasure, cause nothing could measure. Love is great, love is fine, outta box, outta line, the affliction of the feeling leaves me wanting more – Penelope przybierała seksowne pozy. Powinnam dodać, że zamiast now the pain is my pleasure, zaśpiewała now the penis is my pleasure. Och, jaka ona była niegrzeczna. Ja nie byłam gorsza. Gdy nadeszła moja kolej oblizałam swoje usta i zaczęłam śpiewać.

- 'Cause I may be bad, but I'm perfectly good at it, Sex in the air, I don't care, I love the smell of it , Sticks and stones may break my bones, But chains and whips excite me... - poziom adrenaliny w moim organizmie wzrósł o tysiąc procent. Ja już nie śpiewałam, ja po prostu darłam się do tego mikrofonu. Tak, zupełnie w ten sposób ludzie robią to na karaoke. Chodziłam po tym stole z gracją aktorki porno, a gdy wypięłam tyłek, Penelope dała mi klapsa. Wyglądało to trochę jak High School Musical w wersji do oglądania po dwudziestej trzeciej. Brakowało jeszcze tancerzy do tej całej szopki, ale cóż, większość z moich potencjalnych kandydatów leżała teraz zarzygana w każdym kącie tego domu. Co ten alkohol robi z ludźmi...

Kilka minut później skończyłyśmy nasze show i zeszłyśmy ze „sceny” żegnane gromkimi brawami.

- Wow, dziewczyny, to było takie... gorące. Powinnyście zostać naszym supportem podczas następnej trasy. – Zayn uśmiechnął się.

- No nie wiem, będziemy musiały uzgodnić to z naszym menadżerem. – Penelope udawała, że się zastanawia.

- Chyba mamy zwyciężczynie. – Niall stanął obok mnie. Uśmiechnęłam się do niego ciepło, po czym spojrzałam na Zayna i Harry'ego. Styles szczerzył się głupkowato w jego stronę, na co blondyn lekko się zarumienił. Malik patrzył na niego ze złością, widząc, jak ręka Nialla odgarnia pasmo włosów z mojego czoła.

- Chodźmy się napić, zanim Pedobear i Seler opróżnią cały barek – zakomunikował Zayn i wszyscy skierowaliśmy się w stronę tarasu.

Kiedy już wydawało mi się, że przez to całe karaoke trochę wytrzeźwiałam, magiczna tabletka od Luisa Suareza oraz dziesięciominutowy postój przy barku sprawił, że byłam jeszcze bardziej pijana. Nie tylko ja. Morze wódy, fajni faceci i dobra muzyka, to coś co lubię! O tak, chlanie to moje powołanie! Boże, jeżeli tak będzie wyglądał mój tryb życia do końca mojego pobytu w Londynie, z pewnością nie dożyję trzydziestki. Trudno, czas na shota, trzeba się bawić, skoro zostało niewiele ponad dziesięć lat życia.

Impreza powoli dobiegała końca, co chwile ktoś podchodził do chłopaków i dziękował za tak świetną domówkę. W sumie, było to zbędne, nie sądzę, aby którykolwiek z nich cokolwiek jutro pamiętał.

Nagle Harry wyciągnął telefon i rzekł: - Czas na pamiątkowe zdjęcie.

- Teraz? - Penelope zmarszczyła brwi. - Dobre sobie, Styles, przecież wszyscy wyglądamy jak pół dupy zza krzaka!

Słucham? Jak ona się odzywa do największej miłości swojego życia, przed Gerardem Pique!? Penelope, przy.... pyrzowołaj... przywozołaj się do porządku.

- Oj weź – powiedział loczek - to będzie tylko do użytku prywatnego. – dodał, po czym wystawił rękę z telefonem przed siebie.

- Na trzy robimy głupie miny, zrozumiano?

Pokiwaliśmy głowami, po czym każdy z nas usiłował ustawić się do zdjęcia tak, aby wyglądać w miarę dobrze. Niall kolejny raz objął mnie w talii. Dziwne, przecież zdjęcie i tak tego nie obejmie. Podobało mi się to, ba, chciałabym aby ta ręka została już tam do końca życia. Plotę głupoty, to wszystko przez alkohol. I magiczną tabletkę.

- Trzy! - wrzasnął Harry i nagle wszyscy wykrzywili swoje twarze w głupich grymasach.

- Niall, mówiłem, żebyś zrobił głupią minę – powiedział do blondyna. - Wyszedłeś jak na normalnych zdjęciach!

Spojrzałam na zdjęcie, gdzie Horan zrobił minę, jakby dostał sraczki w miejscu publicznym. Wszyscy zaczęli się śmiać, nawet Niall, który wcześniej próbował udawać obrażonego. Jego rumieniec na twarzy był przesłodki. Chwilę potem do naszej gromadki doszedł jeszcze Louis, Mateusz i Barney którzy również chcieli mieć z nami zdjęcie i z jednego ujęcia zrobiła się cała sesja zdjęciowa – każdy wyciągał swój telefon i pstrykał sobie fotki.

- Chodź – Niall przyciągnął mnie do siebie i nacisnął spust migawki.

Spojrzeliśmy na zdjęcie. Oboje mieliśmy na twarzach dzikie uśmiechy. Gdy tylko je zobaczyłam zaczęłam się śmiać. Niall spojrzał na mnie i zawtórował mi.

- Mamy to – powiedział Louis chowając telefon do selerowej kieszeni. Nie, żebym się czepiała, ale nawet pomimo mojego stanu doskonale widziałam, że Louis zamiast naciskać guzik odpowiadający za zdjęcie, notorycznie wybierał numer i łączył się ze swoją siostrą. 

- Wy dwoje – wskazał palcem na mnie i Nialla – powinniście być razem. Pozostali ochoczo pokiwali głowami.

Na mojej twarzy momentalnie pojawił się rumieniec, podświadomie czułam, że Niall wygląda podobnie.

- Dobra,  młoda. – Mateusz podniósł się z fotela i stanął naprzeciwko mnie i blondyna. Stanął to za mało powiedziane. Pedobear podszedł do nas na kolanach, niczym biorąc udział w jakieś kolanowej pielgrzymce, co chwilę robiąc sobie przerwę. A dzieliły nas zaledwie dwa metry.

Pozostali spojrzeli na niego, nie rozumiejąc do czego zmierza.

- Teraz jesteś ze mną i to ja mam cię w opiece. Twój ojciec mnie wykastruje jeśli ktoś tutaj zrobi ci coś złego. Mam cię pilnować i uważać z kim się zadajesz. Ale ten blond chłopaczek wygląda tak niewinnie i widać, że za nic w świecie nie chciałby cię skrzywdzić, więc proszę – jeżeli on ci się podoba i chcesz kiedyś z kim się umówić – masz moje błogosławieństwo. - zakończył uroczyście, robiąc krzyżyk na moim i Nialla czole. Ja pierdole, chcę umrzeć.

 Spojrzałam na niego i spaliłam jeszcze większego buraka niż wcześniej. Niall spojrzał na mnie zdezorientowany. Usłyszałam jak Zayn pyta Penelope: - Co on powiedział?

Penelope energicznie wzruszyła ramionami. Dopiero teraz zorientowałam się, że Mateusz mówił do mnie po polsku. W duchu odmawiałam litanię, dziękując Bogu, za to, że chłopcy i Penelope nic nie zrozumieli, szczególnie Niall.

- Matty? Może małe translate? - Pen spojrzała na Mateusza. Ten uśmiechnął się zadziornie do niej.

- Nie lubię niczego nie rozumieć. - Zayn złożył ręce na piersi.

- On wyglądał jak ksiądz dający błogosławieństwo. – zachichotał Louis. - Pedobear udzielający błogosławieństwa Alicji z Krainy Czarów i blond kotowi. - Seler wstał. - Boże, błogosław ten kraj, wódkę, Luisa Suareza, Alicję z Krainy Czarów i Kotoniallera. Amen! - wzniósł ręce do góry, niczym robią to księża na mszach, po czym wszyscy ryknęliśmy śmiechem.

Pół godziny potem w wielkim domu oprócz chłopaków, został jeszcze Mateusz, Penelope, ja i kilka paczek octowych Walkersów. .

- Gdzie Liam? - spytałam.

- Och. - Zayn władował sobie porcję czipsów do buzi. - Troszkę go poniosło. Przez godzinę biegał wokół drzewa, twierdząc, że ściga go penis Harry'ego, a potem zarzygał pół konsolety didżeja. Danielle zabrała go do siebie. Boris chyba by nas zabił, gdyby dowiedział się co wyprawiał Liam, który nawiasem mówiąc naćpał się jak ostatnia świnia. Luis Suarez ma naprawdę dobry towar.

- Kim jest Luis Suarez? - w końcu miałam okazję o to się zapytać. Harry słysząc co powiedziałam, momentalnie się ożywił.

- Luis Suarez to książę świata LSD, koksu, amfetaminy, zioła, heroiny, morfiny i stu innych gatunków, których nie mieliśmy okazji spróbować. Jego towar jest najwyższej jakości, a ty i Penelope, wygrywając karaoke wygrałyście trzydziestoprocentowy rabat na towar Luisa. Juuhhuuuu! - darł się jak pojebany.

 O kurde. Podczas gdy inne dzieciaki wygrywają piętnaście funtów w zdrapkach, ja wygrywam trzydziestoprocentowy rabat na rozmaite używki. No dajcie spokój, to przecież takie normalne.

Siedzieliśmy przy kuchennym  stole, jedząc czipsy oraz parówki z sosem hamburgerowym Heinz, które w tamtym momencie były najwykwintniejszym daniem świata, popijając piwem znalezionym w zmywarce.

- Mags, znaleźliście z końcu ten księżyc? - zapytała Penelope z buzią pełną czipsów.

Spojrzałam na Nialla i nie zważając na pytające spojrzenia innych, ryknęliśmy śmiechem.

- Kiedy spotkałam ją wcześniej, na pytanie gdzie była, odpowiedziała, że szukała księżyca z blondaskiem – wyjaśniła pozostałym. - Musieliście być nieźle zjarani. Luis Suarez się postarał, podziękuj mu ode mnie, Harry.

Spojrzałam na zegar wiszący obok lodówki. Dochodziła szósta nad ranem, jednak nikt z towarzystwa nie wykazywał ani odrobiny zmęczenia. Wszyscy śmialiśmy się z głupich żartów Louisa i Nialla oraz z opowieści Harry'ego, a potem ja z Mateuszem wylądowaliśmy na podłodze trzęsąc się ze śmiechu, po tym jak Penelope próbowała nauczyć pozostałych polskich słówek, których nauczyła się ode mnie. Przez ostatnie tygodnie moja przyjaciółka podłapała wiele polskich zwrotów, głównie przekleństw  – w końcu niemal codziennie wpadała do nas z wizytą, gdzie często z Mateuszem rozmawialiśmy w naszym ojczystym języku.

- Boże, prędzej nauczyłbym się chińskiego niż tego. – stwierdził Harry, na co wszyscy wybuchliśmy śmiechem. 

Spojrzałam na Nialla. Wciąż trzymał swoją rękę na mojej talii. Ja również nie byłam dłużna, raz go obejmowałam, kolejny raz zarzuciłam mu ręce na szyje. Niall wydawał się być zadowolonym z takich gestów. Zachowywaliśmy się jak zakochani, a znaliśmy się ledwie parę dni. Alkohol dodawał mi odwagi, bo na trzeźwo nie robiłabym takich rzeczy. Nie dziwcie się, z natury bywam raczej nieśmiała.

- Chyba czas już na nas – powiedziałam, widząc jak Mateusz uporczywie walczy aby jego głowa nie runęła na blat. Pomimo tego, że nadchodził ranek, w salonie nadal dudniło jakieś techno z lat 80.

- Daj spokój. - powiedział Harry. - Nie będziecie teraz jeździć przez pół Londynu. Zostaniecie tutaj, w domu jest dużo miejsca – dodał, a Zayn, Niall i Louis pokiwali głowami. Spojrzałam na Penelope, ona również powoli zasypiała.

- Pomożemy wam jutro posprzątać ten syf - mruknęłam, po czym Zayn z triumfalnym uśmiechem przytulił mnie, za co Niall spiorunował go wzrokiem.

- Spadaj Malik, ja byłem pierwszy – powiedział, przyciągając mnie do siebie.

Chwilę później chłopcy przetransportowali Pedobeara do jednego z gościnnych pokoi, podczas gdy ja i Penelope siedziałyśmy w łazience, próbując zmyć z siebie te dwie tony tapety, którą nałożyłyśmy wcześniej, za pomocą wody i papieru toaletowego.

- Ale impreza, co? - westchnęłam sięgając po kawałek namoczonego papieru i przykładając go sobie do oka.

- Nadal nie mogę uwierzyć, że poznałam One Direction i że jeden z nich aspiruje na mojego potencjalnego kandydata na męża – wyszczerzyła się do mojego odbicia w lustrze.

- I jakie to uczucie poznać swoich idoli? - zapytałam

- Wiesz jakie to uczucie, kiedy rodzice kupują ci w końcu coś, o czym marzyłaś od dzieciństwa? - Przytaknęłam głową. - No to coś takiego, tylko sto razy lepsze. - powiedziała.

Spojrzałam w lustro. Część mojej twarzy nadal zakrywała spora ilość mejkapu. Chyba nie wyjdę z tej łazienki do jutra, zanim to wszystko zmyję. Papier toaletowy i woda tu nie wystarczą, potrzebuję cięższej artylerii. Przepraszam, Harry, czy masz może gdzieś łopatę? Muszę zeskrobać pięciocentymetrową gładź z mojej twarzy!

- Nie myśl, że uda ci się wykręcić od spowiedzi swojej Penelope – brunetka spojrzała na mnie.

Westchnęłam.

- Gadaliśmy, śmialiśmy się, poobejmowaliśmy się, nic wielkiego. – wzruszyłam ramionami. Och, i szukaliśmy księżyca.

- Przestań udawać, że to cię nie obchodzi. Przecież doskonale widziałam jak on na ciebie patrzy. To musi coś znaczyć. Jeżeli sami się za to nie weźmiecie, obiecuję, że ciocia Penelope wkroczy do akcji. – położyła ręce na biodrach.

Pokazałam jej język.

- Skończ już i lepiej powiedz jak tam z Harrym  – powiedziałam i już wiedziałam, że nie muszę się odzywać przez następną godzinę.

Podczas gdy przyjaciółka szczebiotała o tym jak Harry jest słodki i czuły, moje myśli krążyły wokół Nialla. Tak cholernie dobrze czułam się w jego towarzystwie. Zero stresu. Nawet w związku z Pawłem tak się nie czułam. Częste kłótnie między nami sprawiały, że w jego towarzystwie nie czułam się komfortowo. Pewnie wam też nie byłoby miło, gdyby wasz chłopak siedząc w towarzystwie znajomych stwierdził słodko, że „już wyglądam jak kulka”, kiedy kolejny raz sięgałam po kawałek ciasta. Ten związek nie miał racji bytu. Z Niallem na pewno byłoby inaczej. Tak myślę. Ale po co uprzedzać fakty, przecież nawet się nie całowaliśmy, podczas gdy Harry już wsadzał palce w majtki Penelope. Boże, przy nich wyglądam jak jakaś zacofana dziewczyna mieszkająca w jaskini. Nagle ktoś zapukał do drzwi.

- Hej, żyjecie? - głos Zayna wydobywał się z zewnątrz. - Mam dla was coś do spania, w końcu nie położycie się w tych strojach, a ten baran, Harry, nigdy by na to nie wpadł.

Otworzyłam drzwi i zobaczyłam półnagiego, uśmiechniętego Zayna, który trzymał w ręku dwie koszulki. Podałam Penelope jedną z nich i chwilę potem wyszłyśmy z łazienki. Zayn nosił bardzo mały rozmiar, sadząc po tym, że koszulka ledwo zakrywała mój tyłek, który zdobiły jedynie koronkowe stringi. Kątem oka widziałam, jak wzrok Zayna kieruje się w dół. Uroczy zboczeniec.

***

- To tam – chłopak wskazał nam ostatnie drzwi na lewo. - Dobranoc – uśmiechnął się i pocałował w policzek Penelope a później mnie, po czym skręcił w prawo aby znaleźć się w innym pokoju. Mijając jedne z pomieszczeń, które były otwarte zauważyłam śpiącego w poprzek Nialla. Widocznie był zmęczony, skoro nie przeszkadzało mu spanie w skarpetkach i w opasce z uszami. Mimowolny uśmiech zagościł w mojej głowie. W końcu doszłyśmy do pokoju, w którym miałyśmy spać. Nie wiem która była godzina, zaczynało świtać. Po chwili Penelope znalazła się w wielkim łóżku.

- Nie mam siły, Mags, zgaś tą cholerną jasność – jęknęła Pen.

Zasłoniłam okna, jasność w tym pomieszczeniu naprawdę wkurwiała, a chciałyśmy się jakoś wyspać.

- Jesteś najlepsza. Kocham Cię. Dobranoc- wymamrotała.

Ja też padałam na pysk. Mimo to nie żałowałam ani jednej sekundy tego dnia. To był zajebisty dzień. Położyłam się obok Pen, która zdążyła już usnąć. Spojrzałam na zdjęcie, które zrobiliśmy sobie kilka godzin wcześniej. W centralnym punkcie był Harry ze swoją miną, która wyglądał jakby miał wściekliznę, obok niego Penelope ze swoim uśmiechem psychopaty, po drugiej stronie był Niall robiący sobie wąsy w moich włosów, ja ze zmarszczonym czołem udająca przerażenie, Zayn krzyczący vas happenin!?, nad nim widniał Mateusz wkładający sobie palec do nosa i kawałek Louisa. Uśmiechnęłam się to telefonu. To będzie moja nowa tapeta. Odłożyłam telefon i ledwie zamykając oczy, odpłynęłam. Ostatnią myślą, o dziwo, nie były niebieskie oczy Nialla. Ostatnie o czym pomyślałam, to to, że Luis Suarez skołował naprawdę dobry towar.

Przed Wami druga część rozdziału, robaczki! :) Bardzo długi, to w ramach przeprosin za poprzednią, krótszą część. 
Pozdrawiam serdecznie Joanne K. Brown :))

Kiedy czytałam ten rozdział drugi raz, stwierdziłam, że naprawdę mam mega zrytą banie, przepraszam :D
+ w sobotę wyjeżdżam, więc z racji tego rozdziały będą pojawiać się nieco rzadziej, jednak zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby dodawać je jak najczęściej będzie to możliwe :) 

Mam nadzieję, że rozdział przypadł Wam do gustu, czekam na opinię :)

Pozdrawiam xxx